Ik mag graag weg zwijmelen in nostalgie. Daarbij terugdenkend aan mooie herinneringen vanuit ver vervlogen tijden. Ik vermoed zelfs dat ik mijn solitaire weekendjes weg om al die bijzondere herinneringen heen plan. Zo zorgde een weekendje Lochem voor een weerzien met de militaire kazerne in Eibergen. En in en rond Callentsoog liggen mooie jeugdvakantieherinneringen met mijn ouders. Bijzonder vind ik het om terug te keren naar flarden herinneringen uit jonge en jongvolwassen jaren…..
Dus zo verwonderlijk was het niet dat ik een bezoek aan Camping De Ikeleana in Bakkeveen tijdens mijn weekendje Oosterwolde in de Fries-Drentse Wolden als hoogtepunt van de trip had bewaard. Ik zie mij nog rondtoeren door het nabijgelegen Ureterp en Wijnjewoude na eerder die middag al het mooie Appelscha en het natuurgebied Fochteloërveen te hebben aangedaan. Het was opletten geblazen aan de Duerswaldmer Wei. Daar waar ik vermoedde scherp rechtsaf te moeten slaan, de lange oprijlaan op, klopte nog met mijn herinnering….
In de verte doemde de statige boerderij van de familie Kiers op. Ik parkeerde de auto op de bezoekersparkeerplek en wandelde rustig de laatste honderd meter verder het terrein op. Met aan de linkerkant de plek waar oom Jan Albert en tante Gerda begin jaren tachtig hun caravan plus voortent uitgestald hadden. Inmiddels is deze plek ingeruimd voor huisjes. Zoals er heel veel veranderd is in een kleine veertig jaar tijd. Man, wat is De Ikeleane uitgegroeid tot een indrukwekkend grote en prachtige camping. Wat is er veel gerealiseerd en nog steeds zijn ze zo te zien met allerlei uitbreidingen bezig.
Om mij heen kijkend keer ik terug naar dat verlegen jongetje van een jaar of tien, elf. Hoe vaak zou ik hier met mijn oom en tante en neef Erick en nicht Inge gelogeerd hebben? Ik vermoed twee keer maar als het drie of één keer geweest zou zijn, geloof ik het ook. De frequentie mag dan niet helemaal meer op mijn netvlies staan, de mooie en warme herinneringen zijn er nog wel degelijk. In gedachten wandel ik terug naar de plek waar ik in de blauwe aanhangwagen mijn slaapplek had. Tijdens een zware nachtelijke onweersbui was daar natuurlijk het aanbod om in de tent te komen maar ik bleef liggen te midden van onheilspellend gerommel.
Niet dat ik zo’n held was in die tijd. Sterker nog, volgens mij moest ik best wel even wennen. Voor het eerst was ik zonder ouders ver van huis, dat was ja wat. Naast ‘ons’ staveldje was echter een voetbalveldje met twee houten doelen. Daar werd het ijs gebroken. Ik herinner mij nog een verdedigende actie waarbij ik de bal van de jongste Kierszoon ontfutselde die bijzonder goed kon voetballen. En een vallende kopbal die op keeper Theun zijn bril belandde. Zoete herinneringen aan het edele voetbalspel waardoor het mij lukte om aansluiting te vinden bij de overige campingjeugd.
Naamgenoot Bert kan ik mij bijvoorbeeld nog herinneren, hij was enige jaren ouder dan ik. Tijdens een kringgesprek vertelde hij stoer geen onderbroek te dragen en warempel, als je goed keek…. Was daar ook niet ene Roel uit Grootegast? Hij logeerde met zijn mooie zusje in één van die vakantiehuisjes, daar waar ook oom Tjalling en tante Jannie met hun eerste kinderkroost zaten. Nu ik dit stukje uittik schiet mij ineens een opmerking van haar te binnen. ‘Ik wil (later?) een kind van je.’, zei ze toen ik langs het huisje liep. Verbouwereerd tikte ik met mijn wijsvinger op mijn voorhoofd. ‘Jij bent gek!’, moet ik gedacht hebben. Maar dat maakte wel degelijk indruk op deze lagere school leerling kan ik nu wel stellen.
Het afwassen komt weer boven in de kleine caravan waarbij neef Erick zich stoorde aan de manier waarop ik de borden in het afwasrek plaatste. ‘Ze moeten wel uit kunnen lekken!’. Ook een mooie wandeling met Inge en oom Jan Albert rond zes uur ’s morgens bij het krieken van de dag komt weer naar boven. Zou daar de tik vandaan gekomen zijn om af en toe in de zomermaanden al om 05.00 uur op de fiets te stappen? En zagen wij destijds in de verte niet een mooie hert staan waarop mijn oom ons zachtjes pratend attendeerde?
En zwommen wij niet ergens nabij het Ronostrand of slaat mijn fantasie nu op hol? Bij mijn weten de plek waar mijn oom zijn autosleutels kwijt was. Of was dat toch bij het Lauwersmeer tijdens een andere logeerpartij? Man, wat een mooie herinneringen toch. Maar wel zo pril en ver weggestopt dat ze zich moeilijk laten vangen. Doet niets, het was leuk om even terug te keren!
Niet veel later parkeerde ik de auto bij de kerk in het centrum voor nog een klein wandelrondje. Nooit geweten dat er net buiten Bakkeveen een heideveld met vennetjes ligt, mooi verstopt in de bossen. Met een milde glimlach stapte ik weer terug in de auto om via Waskemeer koers te zetten naar Oosterwolde. Wat mooi eigenlijk om terug te keren naar mijn jonge jeugdjaren in een prachtige omgeving….