Vanmiddag een heel gesprek gehad met iemand, over collega’s en over omgaan met elkaar. Zij temperamentvol, niet op haar bekje gevallen, een schat van een vrouw, een zorgverlener met hart voor haar zorgvragers. Maar het botst regelmatig met collega’s, niet allemaal, maar telkens met een aantal. Dat ik dan denk: hoe kan dat?
Ik mag haar heel graag, waardeer haar enorm in haar werk. Ze heeft een heel andere achtergrond dan ik, maar toch kunnen wij het met elkaar vinden. Soms zoekt ze mij op om haar hart te luchten, dat mag altijd en dan zorg ik ervoor dat het bij mij blijft en dan is het geen roddelen. Vind ik, want dat is mijn definitie van roddelen.
Maar dan kom ik terug bij de vraag: hoe kan het dat het bij haar zo escaleert, hoe kan het dat ik dat niet heb? Dat ik mij niet zo kan laten gaan als zij. Of zoals die mensen op tv, nu met al die demonstraties. Waarom kan ik mijn gevoelens niet zo los laten dat je er helemaal voor gaat? Wat maakt dat ik gematigder ben? En wat is beter? Je zo laten gaan of het opkroppen en wachten tot het zakt, bijvoorbeeld na een nachtje slapen.
Veranderen de mensen die zich zo kunnen uiten tijdens het demonstreren de wereld of kleiner gedacht: hun wereld? Komen zij ’s avonds thuis, ploffen op de bank en zuchten nog eens: ”Zo! Dat lucht op!” of: ”Zo! Dat heb ik even duidelijk gemaakt en vanaf morgen gaat het anders, dát heb ik met mijn vrienden op de demonstratie bereikt!”? Daar geloof ik niets van, wat is er dan veranderd doordat zij daar waren?
Maar op Facebook kun je ook lekker je hart uitstorten, kritiek leveren op Jan en alleman. Gevraagd en ongevraagd, kwetsend, schofferend, overtuigend, geen ruimte of medeleven, geen empathie en geen inlevingsvermogen. En maar doorgaan, met elkaar tegen elkaar. Net als al die demonstranten op het plein tegen de politie en ME, alleen dan niet lichamelijk met brandbommen bijvoorbeeld.
Maar met woorden bommen leggen in iemand zijn hoofd of hart, tot deze ontploft. Of zou iemand er net als ik een nachtje over slapen en dat het dan wel weer gezakt is? Of ben je dan temperamentvol en ga je los tegen je collega’s omdat daar net de druppel is, het vonkje wat te dicht bij het te korte lontje komt?
Soms reageer ik op een Facebookreactie en dan haal ik het maar weer weg. Te veel woorden soms of ik vind het te veel verspilling van mijn tijd of wil het toch niet zo scherp stellen. Soms reageer ik juist wel om iemand te steunen in zijn mening, om iemand een hart onder de riem te steken. Soms ben ik gewoon een “doe es lief”-verkondiger.
Maar dan vraag ik me af: als je met herrie maken geen verschil maakt, maak ik dan op mijn manier wel een verschil? Ik ben met de billen bloot gegaan en heb mijn Facebookvrienden gevraagd wat zij over mij denken en of ik invloed heb op een ander en wat dan of hoe dan? Misschien heb ik een verkeerde groep gevraagd, want ze zijn allemaal heel lief voor mij. Maar ja, zij zijn wel mijn Facebook-VRIENDEN. Maar zou ik dat willen en moet ik invloed hebben op de hele wereld? Moet iedereen mij horen?
Als ik er zo over nadenk, blijf ik maar bij mijzelf, doe ik het op mijn manier en probeer ik een positieve invloed te hebben op de mensen om mij heen en dan hoop ik dat iemand zich even gelukkig voelt en dat hij of zij dat geluksmomentje doorgeeft aan iemand anders en dat ik mag zijn als dat steentje in het water.
En mij uiten? Ach, één keer per jaar mag ik van Bert mij laten horen in zijn gastcolumn, uit mij bij hem op de website en voor de rest: slaap ik er nog wel een nachtje over!