Ik zinspeelde er vorige week al op toen ik vertelde over mijn ‘werkbezoek’ aan Leens met hond Dusty. Dat er allerlei herinneringen bovenkwamen toen ik mijn auto bij Verhildersum parkeerde. Mijn gedachten schoten terug naar mijn VB-tijd. En dan meer specifiek naar enige bijzondere bruiloften. Volgens mij heb ik er vier meegemaakt.
Dat begon allemaal begin jaren negentig toen baas Jan trouwde. Met twee bussen zetten wij destijds koers naar Friesland waar het festijn plaatsvond. Dat was een gezellige avond zonder bijzondere anekdotes. Die van Claudia in Uithuizen geeft al meer gespreksstof. Mede dankzij allerlei exotische, ik denk zelfs Braziliaanse invloeden inclusief bijzondere bipsdansjes. Op de terugreis moesten we nog even langs de Kaanster Kermis en uiteindelijk zijn we dankzij taxichauffeur Bunky in Groningen beland waarna de bakkers mijn water- én logeerbed kaapten en ik in een slaapzak op zolder moest slapen. Collega Everts moest vervolgens zaterdagmorgen weer ‘an die arbeit’.
Sandra trouwde op een donderdag in Groningen en daar ging ik met een kater heen. Beter was het geweest om die te bewaren voor de dag erna maar met alleen een receptie in het verschiet was daar natuurlijk geen sprake van. Daarna gingen we nog met het bakkerijpersoneel naar een pizzeria. Daar werd die kater ook niet door veroorzaakt. Dat gebeurde eerder die dag toen ik er achter kwam dat ik mij een week verkeken had met de THT voor de crème-eierkoekjes voor Schuitema. Wat in zou houden dat een hele productierun van deze kwetsbare koekjes afgekeurd zou kunnen worden want deze afnemer was hier doorgaans heel fel op. Tot mijn grote opluchting ging het dit keer goed en hebben we er nooit meer wat van gehoord.
Maar de mooiste bruiloftherinneringen stammen echter uit Leens waar collega Schmaal in het bijgebouw van borg Verhildersum zijn bruiloftsfeest vierde. Schmaal was een relaxte kerel die zich in de bakkerij nooit heel druk maakte tijdens calamiteiten. Maar wat wil je ook met een vrouw aan je zijde die een eigen mondhygiënepraktijk heeft. ‘De knaken komen vanzelf wel binnen!’, zeiden we wel eens s(ch)malend tegen hem. Met een milde glimlach wist hij dat altijd wel te beamen.
Afijn, het was prachtig weer toen we het feestgebouw betraden. Volgens mij hadden we ons eerste biertje buiten in de wachtrij al te pakken. Ook daarna ging het rap. En gezellig dat het was! De obers hadden moeite om het drinktempo bij te houden. Tijdens een wild nummer kreeg ik op de dansvloer mijn eerste dauw waardoor ik tegen een tafel vol met glazen stootte. Gelukkig waren ze leeg maar dat rinkelende geluid had voor mij een waarschuwing moeten zijn.
Direct in het begin van de avond viel mijn oog op Schmaal zijn schoonmoeder. Niet om haar schoonheid, of het gebrek daaraan, maar ze droeg wel een heel opvallend hoedje. ‘Die is van mij’, beet ik mijn collega-bakkers toe die mij vervolgens uitlachten om die malle uitspraak. Drie uur en de nodige alcoholische versnaperingen later stonden we echter gezamenlijk op de dansvloer en durfde ik het haar te vragen: ‘Zou ik uw hoedje een tijdje mogen lenen?’. En warempel, ze stemde toe. En zo stond ik een tijdje pronkend met mijn scalp te dansen.
Die mooie herinnering is echter niet het einde van het verhaal. Na die tijd liepen we met een koppeltje collega’s terug naar de auto’s toen ik een schouderduw kreeg van Van der Ploeg. En daar lag ik naast de oprijlaan, midden in een modderige plas, met mijn goed gedrag en nette kleren. De broek kon direct bij thuiskomt in de vuilnisbak maar eerst moest ik nog maar thuis zien te komen. Gelukkig stelde achterbuurman Zinger zijn kofferbak beschikbaar, die plek was normaliter ingeruimd voor zijn hond….
En daarmee kwam wel een eind aan een memorabele avond. Een avond die in gedachten terugkeerde in een afscheidsbriefje dat bij mijn bakkersafscheidsbier- en vreterijpakket inzat. Verhip, dat is in maart al weer tien jaar geleden toen ik de bakkerijdeuren voor het laatst achter mij dichttrok. Het briefje repte over een bijzondere avond in Leens en dat ze bij Verhildersum en bij de schoonouders van Schmaal nog steeds schande praatten over ons bezoek.
Volgens mij viel het best mee, ik heb Arjen er later nooit meer over gehoord. Tegen die tijd had hij het feestgedruis allang verlaten voor zijn huwelijksreis naar een of ander exotisch oord. Maar mocht hij dit lezen, dan bij deze nog mijn oprechte excuses voor enige gebroken glazen en een gekreukeld hoedje….