Na het uitwerken van het BmB-interview van gisteren en na het tweede kopje koffie uit onze nieuwe koffie(zet?)apparaat genuttigd te hebben, zit ik nu rond elven voor het lege beeldscherm. De vrouw gaat zo voor een lange werkdag naar Stadskanaal waar ze bijna het klokje rond gaat werken en de oudste maakt zich op voor een online tentamen. De jongste is als het goed is ook online bezig voor school en ik, ik buig mij nu over de woensdagcolumn.
Laten we er gemakshalve maar vanuit gaan dat ieder op zijn of haar manier productief is op deze koude, natte en sombere januaridag. Een mooi moment om nog even te terug te blikken op het weekend. Een weekend waarin we maar zo verrast en vergast werden op een sneeuwbui. Man, dat was lang geleden. Het leverde op Facebook prachtige kind- en dierfoto’s op. Zelf kon ik het ook niet laten om mijn trouwe viervoeter Dusty te filmen. Die helemaal gek werd van deze witte massa en enthousiast zat te janken toen ik hem een sneeuwbal toegooide of wat sneeuw zijn kant opschopte. Een hap in de witte massa en weg was het sneeuw al weer.
Dat geeft dan maar zo een nieuwe dimensie aan de zaterdag. Een zaterdag die toch al bol stond van de activiteiten. Want met de eerder genoemde Dusty ging ik met de auto naar Leens voor een mooie wandeling. Ik parkeerde de auto bij Verhildersum en dat leverde direct al bijzondere herinneringen op voor een nieuw verhaal die ik graag volgende week met jullie wil delen. Want op Verhildersum werd bijna vijftien jaar geleden alweer een mooi huwelijksfeestje gevierd van een van mijn bakkerijcollega’s.
Afijn, daar kan ik nu niet al te veel over uitweiden dus. En verder gebeurde er ook niet zo heel veel in het mooie Leens. Doe Zoo en de voetbalvelden lagen er helaas verlaten bij en ook in het mooie dorpje zelf, de voormalige hoofdstad van de oude gemeente De Marne, gebeurde niet zoveel. Een zwaai naar fiscalist Boneschansker, zat ie nu op zaterdag te werken?, dat was het eigenlijk wel. En zo gleed deze middag al wandelend voorbij.
’s Avonds zaten we als gezin voor de buis voor een speciale VVAL sessie waarbij VVA staat voor Vrienden Van Amstel Live. Normaliter een avond waarvoor half Middelstum naar Ahoy in Rotterdam afreist maar nu zaten we met zijn allen gezamenlijk te livestreamen met een biertje en een hapje erbij. De crème de la crème van het Nederlandse muziek- en popgebeuren kwam langs en het slotakkoord was ingeruimd voor wereldster Armin van Buuren. Met weemoed dacht ik terug aan mooie Sunsation- en Dauwpopmomenten. Momenten die we ook dit jaar moeten missen.
Tot zover de ‘aans dan aans’ momenten. Wat inhoudt dat ik verder dus weinig bijzonders te melden heb. Of toch niet? Op zondag werd de FC aanschouwd waarbij de priemende vraag opborrelde of met het 2-2 gelijkspel nu een punt gepakt werd of twee verloren gingen? Daarna werd nog een helftje van De Klassieker meegepikt en dat was het eigenlijk al wel weer. Gravend in mijn geheugen kom ik eigenlijk niet toch nog meer bijzondere ontboezemingen. Of moeten we het nog even over de val van ons kabinet hebben? Die genekt werd door de schrijnende toeslagenaffaire. Wiebes stapte een dag eerder zelf al op. Maar die zien we ongetwijfeld terug tijdens de parlementaire enquête over de aardbevingen. Niet bepaald een vooruitzicht waar ik jaloers op word…..
Tja, dat was het eigenlijk wel. Ik pijnig mijn hersens nogmaals of mij nog een prachtig verhaal te binnenschiet. Verhip, dat is ook zo. Gisteren mocht ik met broertje Jur mee die zich in Martiniplaza liet vaccineren. Over drie weken volgt de tweede prik. En het was zo gepiept, zonder noemenswaardige vertragingen en lange wachtrijen. Dat belooft dus wat. Waar een ander broertje het coronavirus onder de leden heeft, bouwt broeder Jur als het goed is de broodnodige antistoffen op om het virus succesvol te bestrijden en te devalueren.
Opdat wij over een half jaartje hopelijk weer kunnen en mogen genieten van onze vrijheid. Lekker weer de horeca induiken na een uitputtend kantinebezoek. Of ons verheugen op Sunsation of toch weer een ouderwets dagje Dauwpop met Hemelvaart. Broertje Jur kon ik in elk geval zonder complicaties mee terug nemen. Bij het vallen van de avondklok is het begin naar het oude normaal er…..