28 december 2020. Goed moment om de column voor Bert te schrijven. Jaarlijks ritueel. Vooral ook het feit dat schrijven van dat stukje tekst altijd pas op het laatste moment lukt. 13.59 uur. Ik begin gewoon te typen en zie wat er komt. Wat een jaar was dat zeg. 2020… In mijn kersttoespraakje voor de livestream van Concordia heb ik het redelijk bewust bizar genoemd. Want dat was het.
De inkt van mijn vorige column was gevoelsmatig nog maar net droog toen we gekscherend zeiden “dat eten van vleermuizen doen we hier gelukkig niet”, verwijzend naar een tosti in de kantine en een virus ver weg. Zo ver weg dat het ons niet zou raken. Net als al die dingen die ons nooit raken omdat ze ver weg gebeuren. Toch? Het overkomt een ander, ergens, maar jezelf niet…
Nou, ehm, wel dus. 16 maart 2020 was het. Als er miljoenen mensen naar de publieke omroep kijken. Het is geen jaren 70 meer en het Nederlands elftal voetbalt niet. Dan weet je dat er iets bijzonders staat te gebeuren. Al hadden we toen nog niet exact een idee. Op een aantal mensen die er altijd van uitgaan dat de wereld vergaat na natuurlijk.
Rutte zei: “Ik heb geen gemakkelijke boodschap!” De rest is inmiddels bijna geschiedenis. En daarmee dit jaar ook. Gelukkig, zou je in eerste instantie kunnen denken. Zelfs hardop zeggen. Ik twijfel. Blij zijn dat iets dat eigenlijk te zwaar is achter je ligt. Ja, dat gevoel kennen we allemaal en er is niets logischer dan dat. Maar pas op. Een heel jaar op die manier wegzetten is te kort door de bocht. Is te veel focussen op wat niet goed is gegaan. Niet fijn was.
En dat was er in overvloed. Het wordt dit jaar daardoor niet direct een leuk verhaal dus je kunt dit stukje ook overslaan. Het eerste volle jaar als vader zonder vader. Gemis blijkt veel universeler dan ik me ooit heb beseft. Intens gemis ook. Het is overal. Altijd. Wat heb ik afgelopen jaar een verhalen gehoord van mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt als wij. En wat gaat de wereld snel weer door. In alles wat je doet mist iets en tegelijk ga je door. Omdat het moet, ook.
Maar ook gewoon omdat je het wilt. De mens is een overlever. Er is altijd weer een lichtpuntje te vinden. Hoe donker ook. Ook zijn er dingen waar je nu eenmaal niets meer aan kunt doen. Zoals de dood. Het krast de ziel, neemt voor altijd een beetje glans weg maar het is ook onherroepelijk. Geen enkele traan extra ten opzichte van wat je al hebt gehuild kan het omkeren. Dus ja. Huil. Het helpt. Houd elkaar vast. Helpt ook. Maar wegnemen gaat niet. Nooit meer…
En dan komt dus in het verwerken van iets dat je nog nooit hebt hoeven verwerken, het missen van je enige en echte vader, een pandemie die je nog nooit mee hebt hoeven maken. Wat is dan eigenlijk dat nieuwe normaal. Soms weet je het echt even niet. Blijft er 1 ding over. Doorleven. Doorgaan. Het helpt een beetje.
Dat doorleven kwam in maart dus tot stilstand. Er mocht en kon even niets meer. Stiekem wel fijn. Dan ligt het niet aan jezelf en het niet willen of kunnen maar aan iets wat niet meer mag. Het ligt aan een ander. Heerlijk.
Gelukkig werd het langzaam beter. Er mocht weer iets meer. Balletje trappen. Eerst zonder partijtje. Later weer met. Toen ging zelfs de kantine weer open. Als je maar een beetje afstand hield. Dan kwam het allemaal wel goed. We zijn zelfs 2 weken heerlijk op vakantie geweest. Kon gewoon. Niemand ziek gemaakt. Niet ziek geworden. En Tatum zwom voor het eerst. In de Middellandse Zee. Alles leek bijna normaal. Al is de vraag wat dat eigenlijk is, “normaal”. En of we onszelf of juist de pandemie er goed mee hebben gedaan zullen we nooit zeker weten.
Na de zomer kwam voor mij de verkiezingstijd op gang. Ik zal het heel eerlijk zeggen. Ik heb er niets mee. Ineens kun je geen lantaarnpaal voorbijkomen of er hangt een vaagbekend hoofd of een slogan aan. De brievenbussen worden gewenst en ongewenst gevuld met standpunten. Soms zelfs beloften. We gaan het zien. Standpunten en beloften kunnen immers met de kennis van nu wijzigen zoals de Haagse politiek ons dagelijks leert. Als iedereen waarmaakt wat er tot november is beloofd straalt de toekomst ons tegemoet. Toch?
Ik ben vooral maar gewoon mijn werk blijven doen. Zal wel goed komen. En anders niet. Dan heeft het zo moeten zijn en heeft een ander dat nu eenmaal bepaald.
Als ik toen had geweten wat ik een week na de verkiezingen wist had ik het waarschijnlijk niet anders gedaan. Opgevoed met de instelling dat je iets moet vinden van wat er om je heen gebeurt. Als het niet goed gaat moet je er zelf iets aan gaan doen. En als je dan je uiterste best hebt gedaan om het voor een ander iets beter te maken dan het was, dan mag je heel kort even genieten. Intens. Maar dan weer door. Het volgend iets dient zich aan.
Als ik erop terugkijk heb ik voor Middelstum, Stedum, ’t Zandt en Loppersum als oude 4 gemeenten altijd dat proberen te doen. Vanaf 2006 als raadslid en vanaf 2014 als wethouder. Geen avond thuis. Altijd iets waar je bij moet maar vooral wilt zijn. Horen hoe het mensen vergaat. Kijken wat je kunt veranderen en verbeteren. En weer door. Het stopt zoals zoveel ineens kan stoppen. Door een ander. Of door het lot. Het is net het leven.
En zo werd het ook voor ons weer december. Heerlijk met ons drieën. Iedere dag genieten van dat kleine opgroeiende meisje. Dat komt wel goed. Ik hoefde niet per se een jongen of een meisje hoor ik mezelf nog zeggen. Ik wil graag een kind met karakter. Dat er staat. Nou ik kan u vertellen. Ze staat er! Wat heerlijk om te zien. Lief, voorzichtig, opstandig, schaterlachend en vast omhelzend. Een mooi mini mensje. Die komt er wel. Zonder dat ze het weet heeft ze op die kleine schoudertjes papa gedragen. Het hele jaar. Iedere keer weer vallen maar vooral weer opstaan. Om haar. Door haar. Trots op je meid.
En trots op vele anderen. Het afgelopen jaar was daarom ook weer 1 om nooit te vergeten. Om al die mensen waar ik zo trots op ben. Als ik ze voorzichtig tel dan ben ik afgelopen jaar weer honderden mensen tegengekomen die op handen gedragen moeten worden. Soms worden ze dat ook. Vaak echter worden ze volgens mij niet goed genoeg gezien.
Van de schoonmaaksters op ons gemeentehuis. Vaak ’s middags als iedereen al richting de stamppot was nog hard aan het werk. Maar ook tijd voor een praatje. Over van alles. Ook collega-bestuurders. Zomaar tussen ons ingeplant en er wat van moeten maken. En dat dan ook doen. Ik heb ervan genoten.
Vooral ook trots op een aantal mensen in ons dorp. Er staan als het moet en het gewoon allemaal maar doen. Aan de andere kant van de camera, het instrument, de bar of de kassa. Dank aan jullie allen. Namens ons allen.
Wat 2020 mij vooral weer heeft geleerd is dat je er moet zijn voor mensen die er voor jou zijn. Neem nooit zo maar voor lief, vind nooit zomaar normaal dat anderen even aan je denken. Het is bijzonder. Waardeer dat en waardeer hen. Je krijgt wat je geeft. Uiteindelijk altijd weer.
En zo wordt het bijna 2021. Wat gaat dat ons brengen. Wie weet. Zoals ik in mijn kersttoespraak al zei: nieuw leven. Het hoort immers bij kerst. Ik zag de man achter de camera een beetje opveren toen ik het noemde in mijn verhaal. Omdat hij, met haar als geen ander wist en weet hoe dat werkt met dat nieuwe leven. Het is ze zo gegund! Het komt altijd goed. Uiteindelijk. Vasthouden, elkaar en wat je wilt. Dan komt het altijd goed. Ik blijf dat geloven. Ook in het nieuwe jaar.
Rest mij om u allen een gezond en liefdevol 2021 te wensen. We moesten even door 2020 heen. Omdat het nu eenmaal tussen 2019 en 2021 moest liggen. Het is ons in groten getale gelukt. Er zijn ons mensen ontvallen en er is nieuw leven op komst. Intussen waarderen we wat we hebben, dromen we over wat we gaan bereiken. En danken we eenieder die vooral niet alleen voor zichzelf maar vooral voor een ander heeft klaar gestaan. En niet met applaus of geld. Nee, met het grootste dat we in ons hebben. Liefde en waardering.
Op naar PlanB!
Groet Bé Schollema, 14.41 uur.