Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Je hoeft al mijn doopnamen niet te noteren hoor, schrijf gerust Mädi Cleerdin op. Een naam die ik met trots draag en uitspreek. Ik ben op 29 november 1959 geboren in het Brabantse ’s-Hertogenbosch en de oudste van drie dochters die om de drie jaar geboren zijn. Mijn jongere zussen wonen in Uithoorn en Voorburg. Mijn vader is helaas jong overleden waardoor mijn moeder opnieuw getrouwd is. Zo kreeg ik er een bonusbroer en drie bonuszussen bij.
Mijn opa was eigenaar van de Zuid Nederlandse Drukkerij en dat maakte mijn vader voorbestemd om hem op te volgen. Na de afgeronde studie scheikunde gebeurde dat ook maar toen hij uiteindelijk directeur werd, hebben ze hem er uitgewerkt. Hij maakte van een nood een deugd, ging een nieuwe studie volgen en beleefde uiteindelijk nog drie mooie werkjaren bij het Ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk werk. Mijn moeder werkte voordat ze huisvrouw werd bij een professor en leerde daar mijn vader kennen.
Op mijn twaalfde verhuisden we naar Vught en daar heb ik tot 2008 gewoond met een tussenstop van zeven jaar in Berghem, dat ligt vlakbij Oss. Na mijn scheiding leerde ik mijn huidige man kennen. Hij is geboren in Amsterdam en woonde destijds in Limburg. Maar hij wilde graag naar het noorden verhuizen en ik ben hem gevolgd. We hebben een tijdje in Niawier gewoond, vlakbij Dokkum. Na drie jaar Wehe-den Hoorn kwamen we in 2011 in Zuurdijk terecht. Eerst woonden we op nummer 71, inmiddels al weer zeven jaar op nummer 17.
Vroeger heb ik altijd gezegd, ‘Ik ga nooit weg uit Brabant’. Maar ik ben hier ‘op’ Zuurdijk heel gelukkig geworden. Dat komt door het mooie gebied, de ruimte en de mensen. Onze buurman destijds nam ons mee naar Café Billeke de Beer en daar is zowel bij mijn man als bij mij de liefde voor de biljartsport ontstaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ga je nu bijzondere verhalen vertellen. Ik ben in 2008 voor de tweede keer getrouwd en mijn beide kinderen stammen uit mijn eerste huwelijk. Isabelle is 34 jaar en woont in ’s-Hertogenbosch. Daan is vier jaar jonger en is uiteindelijk in Tilburg thuisgekomen. Ik heb mijn huidige man Arthur leren kennen dankzij onze wederzijdse hondenliefde. In onze hoogtijdagen hadden we gezamenlijk maar liefst acht honden.
Naast mijn huwelijk met Arthur heb ik nog een relatie met een vrouw, Sandra genaamd. Sandra was in 2017 tijdelijk gemeentesecretaris van de voormalige gemeente De Marne. Toen ik tijdens een raadsvergadering hoorde dat dit haar laatste vergadering zou zijn, heb ik haar persoonlijk het beste toegewenst. Dit leidde tot een Facebookconnectie-uitnodiging van haar kant en via Messenger heb ik haar om nadere info gevraagd over het einde van het dienstverband. Hieruit volgde een koffieafspraak en daar is iets bijzonders uit voorgekomen, we zijn wat voor elkaar gaan voelen…..
Wat Arthur daar van vond? Ik roep hem wel even of hij dit uit wil leggen. Arthur komt van boven en vervolgt: ‘Mädi en ik verschillen behoorlijk van leeftijd, zij is 61 en ik ben 80. Ik had al vaker nagedacht over de vraag hoe ik haar het beste achter zou kunnen laten. Met dit leeftijdsverschil is het namelijk aannemelijk dat mijn tijd eerder komt dan die van haar. Mädi is altijd heel openhartig en daardoor werd het mij al snel duidelijk dat er wat begon te spelen tussen haar en Sandra. Toen ik ze voor het eerst met elkaar zag, wist ik direct dat ze samen heel gelukkig zijn. Dit is voor ons allemaal een lot uit de loterij. Voor mij is de toekomst duidelijk al is het tijdpad nog onbekend. Maar er komt een tijd dat we gaan scheiden en dat wordt een scheiding uit liefde! En nee, dat vind ik helemaal niet erg, ik wil graag zelfstandig in Winsum wonen. Ik kan goed alleen zijn en weet dat Mädi en Sandra gelukkig met elkaar zijn.’
‘Een bijzonder verhaal Bert, hé.’ Op termijn gaan we op een goede manier uit elkaar om elkaar daarna nog vaak te ontmoeten, daar ben ik van overtuigd. Weet je, ik heb me heel vaak verzet tegen het feit dat homo’s en lesbiennes zogenaamd uit de kast moeten komen. Dat hoeven hetero’s toch ook niet?! En dat verzet was er al zonder dat ik wist biseksueel te zijn. Ik vind het zulke rare termen, dat uit de kast komen maar ook de verzamelnaam LHBTI. Dat staat voor lesbiennes, homo’s, biseksuelen, transgenders en intersekse personen. Iedereen heeft recht op zijn
of haar eigen geluk. En op wat voor manier dat ingevuld wordt, wie zijn wij om daar over te oordelen?!
Wat is uw voormalig beroep?
Ik wist op de lagere school nog niet goed wat te worden. Uit een test bleek wel dat ik HAVO/Atheneum zou kunnen doen. Het werd uiteindelijk de HAVO die ik in de normale vijf jaar heb afgerond. En dat terwijl mijn vader in maart van mijn laatste jaar is overleden. De complicaties na een hartoperatie werden hem fataal. Hij heeft mij vroeger wel getipt dat het beroep van analist misschien wel wat voor mij zou kunnen zijn en hij bleek gelijk te hebben. Na de HAVO ging ik naar de Hogere Laboratorium School en daar was ik op mijn plek.
Een van de stages liep ik in het Carolus Ziekenhuis en hier kon ik na mijn studie aan het werk. De combinatie onderzoek en het omgaan met mensen bleek voor mij heel goed te werken. Toen ik de patiënten tijdens mijn stage moest prikken, maakte ik altijd een praatje waarbij ik bepaalde bijzonderheden probeerde te onthouden. Daar kwam ik dan een volgende keer op terug. Ik werd uiteindelijk Analiste A maar stopte met werken toen Isabelle zich aandiende. Misschien voorvoelde ik ook wel dat mijn aanwezigheid thuis gewenst zou zijn.
Dat bleek uiteindelijk ook zo. Helemaal toen bleek dat Daan schizofreen is. Op zijn 15e belandde hij in een psychose. Daarbij werden we als gezin ook nog eens bedreigd. Daar wil ik niet te veel over uitwijden. Hierdoor kregen we zelfs zes weken lang persoonlijke bewaking thuis. We hebben met zijn drieën heel wat doorstaan, mijn kinderen en ik. Het ging er om weg maar ik heb toen met mijzelf de afspraak gemaakt, ‘Ik ga hier niet aan onderdoor!’. Dit vloeide voort uit mijn overtuiging dat de geest sterker is dan het lichaam en dat je meer aankunt dan je denkt. Die afspraak met mijzelf werkte, waarbij het helpt dat ik van nature een positief ingesteld mens ben.
Ik ben in 2012 lid geworden van de PvdA. Niet veel later waren daar de eerste gesprekken. Ook al omdat ik direct aangaf wel wat meer te willen doen voor de partij. Ik kwam in het bestuur en werd secretaris. Ik heb vervolgens diverse opleidingen en cursussen gevolgd en de politiek bleek mij goed te liggen. Toen de kandidatenlijst opgesteld moest worden, kreeg ik de vraag of ik op de lijst wilde. Uiteindelijk kwam ik op de vierde plek te staan. De verkiezingsuitslag was goed, we kregen drie zetels. Dus toen Mariette de Visser wethouder werd, kwam ik in de raad terecht. Gedurende die raadsperiode werd ik fractievoorzitter.
En toen kwamen de herindelingverkiezingen en het verhaal herhaalt zich. Ik kwam op plek vijf terecht op de kandidatenlijst en we kregen vier zetels. Dat was aanvankelijk best een teleurstelling. Ondanks dat ik wist dat zo’n herindeling een complex gegeven is en dat er veel op het College van B&W en de raad af zou komen. Opnieuw kwam de PvdA echter in de coalitie, Mariette werd weer wethouder en ik weer raadslid. Dat geeft een goed gevoel hoewel het allemaal nog complexer is dan van te voren gedacht. Zeker in coronatijd. Wat ik belangrijk vind in de
politiek is dat je dicht bij je zelf moet kunnen blijven. Ik wil het op mijn eigen manier doen en ervaar dat kleine dingen het verschil kunnen maken. Met het verbinden van mensen en mijn intuïtie als belangrijke kompaspunten.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik door de term Pensionado’s getwijfeld heb om aan dit interview mee te werken. Ik zal me nooit een pensionado voelen en altijd actief blijven. Naast het lidmaatschap van de PvdA ben ik twee jaar geleden ook lid geworden van de Rooie Vrouwen. Ik kwam direct in het landelijk bestuur terecht. Ik sta voor het feminisme, ik wil mij inzetten voor gelijke behandeling van mannen en vrouwen en maak me sterk dat vrouwen op eigen benen kunnen staan dus niet alleen maar afhankelijk zijn van een partner. De politiek heeft mij die bewustwording gegeven en mijn leven op die manier verrijkt.
Biljarten is mijn hobby geworden. Eerst hier in Zuurdijk, later in Den Andel waar ik lid ben van biljartclub ‘Het Achterdeel’. In maart 2018 werd ik tot voorzitter verkozen. Uit een bericht van de biljartbond bleek dat ik de eerste vrouwelijke voorzitter van een biljartvereniging in Nederland ben. Een gegeven waar ook RTV Noord nog aandacht aan besteedde. De komst van de wereldkampioenen Dick Jaspers en Therese Klompenhouwer die vorig jaar samen een demonstratie gaven, was een prachtig hoogtepunt in de clubgeschiedenis.
Tevens ben ik voorzitter van de Stichting Hogeland in Beeld. Volgend jaar start onder leiding van Sarah Stiles het (beeld)project ’52 dorpen, 52 verhalen’, waarbij Sarah in de dorpen op zoek gaat naar de eerste ervaringen en de verhalen van de bewoners zelf. En ik wil graag nog het project ‘Bloedserieus’ benoemen waarmee we als Rooie Vrouwen maandverband inzamelen voor Voedselbank het Hogeland. Tot dusver mag de actie zeer geslaagd worden genoemd.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik geboren ben en dat ik hier mag zijn met alles wat er in de loop der jaren bijgekomen is. En dat ik trots ben op mijn naam.
En de dieptepunten?
Hier wil ik een aantal zaken benoemen. De schizofrenie van mijn zoon bijvoorbeeld. Maar hij gaat hier heel goed mee om en heeft grote stappen gemaakt. Dan de baarmoederhalskanker die mijn dochter overwonnen heeft, dat was (en is) ook een heel heftig proces geweest. Ik kan alleen maar stellen dat ik hartstikke trots ben op mijn kinderen, hoe zij zich door de jaren hebben heengeslagen. Ze klagen nooit.
De bedreiging van ons gezin was een heftige tijd. Hetzelfde geldt voor het overlijden van mijn vader op veel te jonge leeftijd. Ik was erg op hem gesteld.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
In Zuurdijk hebben we aan de Hoofdweg eerst een huis gehuurd dat te koop stond. We moesten onze huurboerderij in Wehe verlaten omdat de eigenaars er weer wilden wonen en toerden door de omgeving. Aan de Hoofdweg zagen we ons droomhuis staan maar de huidige eigenaar wilde aanvankelijk niet verhuren. Gelukkig voor ons kwam daar verandering in. We konden eerst nummer 71 huren om vervolgens twee jaar later nummer 17, inderdaad 71 omgekeerd, te kopen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ook daar ben ik niet zo van. Ik zie wel wat er op mijn levenspad komt en stel dan de vraag, ‘Past dit bij mij?’ Als je grote toekomstplannen en een bücketlist hebt, kun je ook teleurgesteld worden in het leven. Voor mij zit het geluk in kleine dingen. Wanneer ik iemand zie glimlachen of zijn of haar hand opsteekt bij het voorbijgaan maakt mijn hart al een sprongetje. Op mijn verkiezingsflyer heb ik als leus gezet. ‘Zien, gehoord en begrepen worden’. Mijn manier om met die mensen om te gaan die op mijn pad komen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer maar een dertien, dat is mijn geluksgetal.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Dat ik pensionado’s een verschrikkelijk woord vind, weet je al. Ik hoop dat sommige mensen wat aan mijn verhaal kunnen hebben, dat het iemand kan helpen of aan het denken zet. Ik heb inderdaad een bewogen leven gehad maar mijn motto is dat je aankan wat er op je levenspad komt. De kunst van het leven is het leerproces hoe met dingen om te gaan. En je wilt iets met het gegeven dat Arthur uit liefde van mij wil scheiden om zo plaats te maken voor Sandra? Onze zegen heb je…..