Ik had eigenlijk nog nooit echt met haar gepraat terwijl we toch al een aantal jaren collega’s zijn. Gistermiddag kwam ze toevallig naast me zitten tijdens een optreden van de Woldsteeband bij ons in het Ontmoetingscentrum in Bedum. Deze band bestaat al meer dan 10 jaar en komt uit Onstwedde. Ik heb daar bijna 4 jaar met veel plezier gewerkt. Alle orkestleden hebben een verstandelijke beperking. Ze worden ook wel de Jostiband van Groningen genoemd. Ik vind dat iets te veel eer want ze spelen toch een stuk minder.
De zaal zat lekker vol en de band had er zin in. Omdat het zondag was speelden ze veel nummers van Johannes de Heer en andere Christelijke muziek. Toen ze het aloude “Wat de toekomst brengen moge….” inzetten, keek ze even naar me met een blik van herkenning: “Hé, deze hebben we ook op ons trouwen gespeeld”. “En”… vroeg ik: “wat heeft de toekomst je gebracht? ”
Ik zag haar gezicht betrekken, in een paar minuten maakte ze me deelgenoot van haar leven: Gescheiden (aan de kant gezet voor een meisje van 23 dat bij hen in de winkel werkte), een dochter die ernstig ziek is, een te hoge werkdruk, geldzorgen en nog heel veel andere narigheid. “Maar het fijne is: ik word binnenkort voor het eerst oma! Maar ja, dat geeft ook weer extra spanning omdat mijn dochter zo ziek is.”, zei ze met een diepe en verdrietige zucht.
Ik hoorde haar verhaal aan en werd er wat weemoedig van. Ik zat zelf niet lekker in mijn vel en had het weekend al meer van dat soort trieste verhalen gehoord. “The show must go on”, alles gaat door. De band was uitgespeeld en ik moest band en publiek bedanken, de middag was voorbij.
Ik pakte de microfoon en hield spontaan een praatje. Ik merkte echter dat mijn stem een beetje trilde en dat er ergens heel ver een vervelende “kikker” zat die mijn keel een beetje dichtkneep. Niemand had het denk ik in de gaten maar ’t voelde helemaal niet fijn. Ik was dan ook blij dat ik klaar was.
Toen iedereen wegliep en ik daar wat alleen stond, voelde ik plots een arm om me heen en ik keek in de trouwe ogen van een cliënt. Het was een man van 50 met het Syndroom van Down die in de band speelde. Hij gaf spontaan een vette zoen op mijn wang en zei: “Stil maor Jan!”