Als blijkt dat ik al heel lang over een titel na moet denken, dan weet ik het wel. De inspiratie voor een nieuw verhaal is ver te zoeken. En dat is op zichzelf ook niet zo verwonderlijk. Want steeds vaker hoor ik om mij heen, ‘de dagen beginnen steeds meer op elkaar te lijken.’ En dat ervaar ik eigenlijk zelf ook zo. Hoewel ik wel het idee heb dat ik mij nog steeds beter kan bedaren dan tijdens de eerste golf. Zou dat misschien toch door de hoeveelheid sport komen, lees eigenlijk vooral het woord voetbal, dat via heel veel kanalen over ons wordt uitgebraakt?
Maar eigenlijk heb ik niets spectaculairs te melden. Op zaterdag of een doordeweekse avond schakel ik hond Dusty in om even te kijken of er op of rond het sportpark nog wat reuring is, of er voetbalmakkers zijn waarmee ik snel even bij kan praten. Sommige mensen die ik normaal wekelijks meerdere keren zie, lijken van de radar te zijn verdwenen. Waarbij uit het oog zeker niet uit het hart is, wil ik benadrukken.
Ook de wekelijkse bezoekjes aan de buurman worden gekoesterd. Even lekker een wedstrijdje van FC Groningen meepikken die het dit seizoen met een jong elftal verrassend goed doen. Of meeracen met Max en dan vanuit de bolide de Mercedessen steeds verder uit het zicht zien rijden. Ook de kaartavonden worden gewaardeerd die na een korte tweede onderbreking weer zijn begonnen. Met buurman Wim die op pole position op de tweede overwinning in zijn kaartcarrière afstevent. En dat in het jaar dat het precies dertig jaar geleden is dat hij dit prachtige kaartspel onder de knie kreeg.
Ik begin zelfs naar een potje schaken te verlangen. Daar heeft de Netflix-serie The Queen’s Gambit zeker debet aan. Netflix heeft zich overigens als een trouwe en betrouwbare vriend ontwikkeld in deze duistere coronadagen. In dagen dat we steeds hoopvoller uitkijken naar het vaccin dat inmiddels al door drie leveranciers met zo’n 90% effectiviteit is ontwikkeld. Waarbij ook steeds luider de roep klinkt dat men zich niet wil laten vaccineren. Wij Nederlanders dan, laat ik niet generaliseren. Terwijl dat mijns inziens toch de enige manier is om op korte termijn de wereld weer voor ons te laten heropenen. Laat maar komen dus dat spul en jens het door de aderen. Of is dat wat te naïef gedacht?
Ik kan er reikhalzend naar uitkijken maar ben zeer benieuwd hoe het dan gaat. Hoe snel iedereen gevaccineerd kan worden en wanneer we dan eindelijk terug kunnen keren naar het oude normaal. Horeca-eigenaars tellen vast de dagen af en in de evenementenbranche begint men langzaam maar heel zeker de duimen warm te draaien. 15 maart ging Nederland in vele opzichten op slot. Zouden we ons land een jaar later weer kunnen heropenen? Of is dat veel te optimistisch gesteld? Dat vaccineren moet dan in combinatie met een maandelijkse testbeurt gepaard gaan, daar heb ik ook al iets over gelezen. Geen prettig gevoel dat testen, heb ik mij laten vertellen.
Ha, de titelnaam van dit verhaal schiet mij in één keer te binnen. Hunkerende aderen, inclusief het vraagteken om de twijfel bij veel mensen te duiden. Maar voor de wekelijkse voetbalwedstrijd en het maandelijkse bezoek aan een restaurant moet je wat over hebben. Toch? En wat te denken aan het compleet uit je dak gaan in een feesttent of het keihard juichen in een vol stadion na een weergaloze goal. Of het uit volle borst meezingen met een mooie psalm op Kerstavond daarbij onbezorgd de aerosolen van de zingende buurman opsnuivend.
Zo dichtbij maar toch ook nog zo ver weg, lijkt het. Maar ik vind het al heel wat dat er licht aan het eind van de tunnel gloort. Een jaar geleden was Corona een ver van ons bed show. Maar wat heeft dit virus een hoop leed en ellende aangericht. Wie over dertig jaar aan 2020 denkt, denkt ook direct terug aan het jaar dat Corona ons in de houdgreep nam. Maar de mens zou de mens niet zijn of hij kan zich er wel weer uit ontworstelen. Dat zou mooi zijn. Want ik kijk uit naar de maandagmorgens dat ik achter de PC neerplof om vol enthousiasme de bijzondere weekendactiviteiten neer te pennen. Vandaar de hunkerende aderen dus….