Het tripje naar Callantsoog stond al een dikke maand gepland. Mede ingegeven door een prachtige aanbieding van Fletcher Hotels die hun hotels graag van een hogere bezettingsgraad willen voorzien. Maar toen steeg het aantal besmettingen weer en ging Nederland in een gedeeltelijke lockdown. MP Rutte ontraadde het aantal reisbewegingen en mijn partner begon zich steeds meer achter de oren te krabben. Met ingegeven door nakende examens en een mogelijke baan in het verschiet. En dan is ook nog eens veel dicht en lijken drie dagen weg wel erg lang….
Kortom, ik stond er alleen voor. Tuurlijk heb ook ik even getwijfeld. Maar afstand houden, mijn handen kapot wassen, drukte vermijden en bovenal het gezond verstand gebruiken kan ik net zo goed in Noord-Holland als in Noord-Groningen. Daarbij waren er lentetemperaturen op komst en dus lonkte bad en badderplaats Callantsoog als nooit te voren. Mede ingegeven door mooie (jeugd)herinneringen.
Want in 1997 deed ik Callantsoog al eens aan met Johan, Wim en Poelemans. Waarbij ik bijna mijn Witte Tornado opblies in mijn pogingen om Hans zijn snelle auto maar te volgen. Tomtoms waren eind jaren negentig nog niet zo gangbaar als nu en blindelings naar dit plaatsje rijden zat er wat mij betreft niet in. Ondanks het feit dat ik deze omgeving in mijn jonge vakantiejaren met mijn ouders vaak heb aangedaan. Maar daarover volgende week veel meer. Dat ik die vakantie met the boys niet als een supervakantie beschouwd heb, kan ik nu beter begrijpen. Op stapgebied heeft Callantsoog weinig te bieden en qua natuurschoon zat ik destijds in een heel andere beleving.
Hoe anders is dat nu. Met een goed boek in de sporttas moest het gemis van Miranda in de avonduren gecompenseerd worden. Ook ideaal gezelschap als je alleen in het restaurant zit en verder omringd wordt door stelletjes. Mensen kijken verveelde snel en dus dook ik dan maar weer in mijn Nicci French. De bediening ging echter zo snel dat ik maar nauwelijks de tijd had om een hoofdstuk uit te lezen. Zo druk was het dus niet.
Wat maakt Callantsoog eigenlijk zo mooi? Dat zit hem in het strand en de mooie duinpartijen, weet ik nu. Tien minuutjes wandelen vanaf het hotel en ik kon genieten van prachtige vergezichten en mooie zonsondergangen. En dankzij uitvoerige informatieborden, verdiepte ik mij wat in de ontstaansgeschiedenis van deze populaire badplaats.
En zo kwam ik te weten waarom de bloembollen zo goed gedijen in het noordelijkste puntje van Noord-Holland. Ingegeven door de zilte lucht, veel zonuren en de fijne bodemstructuur maakt dat dit belangrijk exportproduct hier zo goed uit de verf komt. Ook is dit stukje Nederland een ideale rustplaats voor trek- en standvogels. We zijn weer helemaal bij.
Van verveling was dan ook absoluut geen sprake. Op de vrijdag en de zaterdag pakte ik de auto om die vervolgens in tien plaatsen te stoppen. Dan was het uitstappen en wandelen geblazen waarbij de winterjas al snel in de auto achter werd gelaten. In sommige plaatsen was ik snel uitgekeken maar dan vond ik even verderop wel mijn vertier. Zo was Den Helder een bezoekje zeker waard mede door het marinemuseum. Binnen was alles gesloten maar buiten op het omvangrijke terrein viel genoeg te zien. Een immense onderzeeboot bijvoorbeeld, wat een ding. En zo’n jagerboot van vroeger vol met allerlei soorten kanonnen….. De middag vloog voorbij.
Een dag later vermaakte ik mij prima in Schagen. Ook zo’n plaatsje die mij bekend voor kwam van vroeger. Die herkenningsbellen gingen helemaal rinkelen in Groet en Schoorl maar man wat was het er druk. Daar uitstappen en rondwandelen bewaar ik maar voor een latere trip. Want de klimduin in Schoorl deed nog steeds mythisch aan en bracht mooie herinneringen naar boven. Maar die onbezorgde emoties en uitwijdingen bewaren we dus voor volgende week.
Want voor ik het wist was het al weer zondagmorgen. En na het lekkere ontbijt volgde nog de laatste strandwandeling. Dit Fletcher Hotel is zeker een aanrader, bedacht ik mij nog even na wat zand uitgespuugd te hebben. De doucheruimte was qua wandbekleding voorzien van een prachtige strandfoto inclusief ondergaande zon en op de deur prijkte een mooie vuurtoren. Zo kwam je ’s morgensvroeg direct al in de stemming. En de 36-jarige papagaai die gewoon vlak bij de ontbijtzaal de mensen toeschreeuwde was ook hilarisch. Niet in een kooi maar ook niet weg te slaan van zijn eigen boomtak.
Mooi man. Wat was het heerlijk om even weer uit te waaien in een prachtige omgeving. Wat mij betreft hoeft het niet nog eens dik twintig jaar te duren alvorens hier weer heen te gaan. We houden de aanbiedingen dus maar in de gaten….