Ik groet altijd iedereen onderweg. In een dorp, zoals Middelstum, leer je dat. Meestal “moi!”, “goeiedag eem” of “hoi”. Ik groet niet alleen bekenden, maar iedereen. Gewoon een vriendelijk gebaar naar de andere inwoners of mensen op straat. Een kleine moeite uit beleefdheid. Zo groet ik bijvoorbeeld het omaatje dat een blokje om wandelt, om te laten weten dat ik haar gezien heb. Soms denk ik dat ik het stiekem doe om haar te laten zien dat ik niet hoor bij ‘de jeugd van tegenwoordig’. De jeugd die betrapt wordt met alcohol en zonder rijbewijs in de auto, die elkaar neersteekt en online afmaakt. Daar hoor ik dan dus niet bij. Ik ben beleefd, want ik groet.
Al meer dan 4 jaar woon ik in Groningen. Een geweldige stad, waar ik in een studentenhuis woon met vier andere meisjes. En voor als je het je afvraagt: ja, het is er een bende en nee, ik vind het niet erg. Onze keukenkastjes zijn donkerblauw en de schouw is snotgroen geverfd. In de wc hangen voetbalplaatjes van de Albert Heijn aan de muur en klaagbrieven van de buren over geluidsoverlast tijdens feestjes. Heerlijk, dat studentenleven. Op mijn roze gespoten krotfiets cross ik door de stad heen om na een avondje stappen (nu even niet, want corona) mijn colleges van 9 uur ’s ochtends te halen. Sinds kort doe ik de Master Journalistiek en ben dus aardig ‘serieus’ mijn studie aan het volgen, waar ik in februari 2022 klaar mee hoop te zijn.
Ondanks dat ik nu al bijna 5 jaar in de stad woon, groet ik nog steeds vaak als ik mensen tegenkom op straat. Met mijn ‘stadse’ huisgenoot, ga ik weleens wandelen door de binnenstad. En altijd als we dit doen, zegt zij tegen mij: “Je hoeft hier niet te groeten hoor, we zijn niet in het dorp.” Als er al regels voor groeten zijn, gelden ze dus blijkbaar niet in de stad. Ook als er verder niemand in de straat loopt, behalve die ene langharige man met de pitbull, dan hoef je die nog steeds niet te groeten volgens haar. Ik kan me toch niet inhouden en zeg zacht “hoi”, als de man voorbij loopt. Hij glimlacht.
Mijn huisgenoot komt uit Enschede. Afgelopen weekend was ik daar bij haar. Ze woont dus in een stad, maar wel aan de rand van de stad. Zondagmiddag besloten we weer eens een wandeling te maken, dit keer in het bos tegenover haar huis en niet in de binnenstad. Terwijl we daar door Enschedese natuur liepen, kwam er een hardloper onze kant op. Bij het voorbijgaan zei mijn ‘stadse’ vriendin zowaar “hoi”. Waarop ik haar verbaasd aan keek: “Je hoeft hier niet te groeten hoor, we zijn in de stad.” Maar de groetregels bleken anders: het bos lag namelijk net buiten de stad, daar mag groeten wel, zei ze. Op de terugweg zag ik inderdaad een streep door de stadsnaam op het bord staan. Dit was de grens van beleefdheid, de grens van het groeten. Maar met mijn ‘dorpse’ onwetendheid blijf ik toch lekker grenzeloos groeten.