Het is zondag 6 september en mijn jongste dochter is verkouden, heeft last van haar keel en lichte verhoging, 38,1 graden. Best gewoon wanneer je een feestje hebt gehad en buiten over elkaar heen hebt lopen blèren. Toch ga je even nadenken, je gaat even googelen en dan vind je wat je eigenlijk wel wist. Dat wordt testen voor haar en de rest van het gezin blijft en werkt voorlopig thuis. Gewoon uit voorzorg.
Nu zou mijn vrouw sowieso deze week grotendeels thuis werken, slechts één afspraak hoeft afgezegd te worden en mijn oudste dochter overlegt met haar leidinggevende van de supermarkt. De conclusie is dat ook zij thuis blijft. Ik meld mijn collega’s dat ook ik uit veiligheidsoverwegingen even thuis werk, in ieder geval tot er een uitslag is.
Wat ik enorm ga missen is mijn aanwezigheid op het voetbalveld. Niet meer bij mijn team kunnen zijn, ik ben leider van SV Bedum JO19-1. Daarbij niet zelf kunnen trainen, niet even kijken bij de training van mijn dochter. Tja, die traint zelf dus ook even niet. Ook mis ik het niet ‘gewoon’ even een praatje kunnen maken.
Mijn vrouw belt met de GGD en hoort daar dat de teststraten in de provincie Groningen tot en met woensdag vol zitten. Dinsdag is er nog een plekje in Assen, dus u begrijpt het wel: op naar Assen, over twee dagen.
Dan ben ik de weg even kwijt, pas twee dagen later een test en ook nog verder van huis dan nodig. Is dan de testcapaciteit niet groot genoeg? Zijn er te weinig testen of te weinig testers? Ik denk het laatste en dat vind ik schrijnend. Als overheid kun je dan roepen dat je voldoende testen hebt, maar zorg dan dat je die testen ook kunt gebruiken. Iets zegt mij dat je aan het eind van de maand dan een hoop testen overhoudt.
Afspraken die niet door kunnen gaan, vanuit huis werken, het is en blijft wat mij betreft een stuk inefficiënter dan ‘gewoon’ op je werk kunnen zijn. Daar kun je een stuk makkelijker even overleggen, de telefoon door je collega op laten nemen, taken verdelen en ga zo maar door. Daar heb je ‘gewoon’ alles bij de hand, twee volwaardige schermen, meerdere telefoontoestellen, een koffiemachine en koelkast op dezelfde verdieping en een lekkere bureaustoel.
U begrijpt mij toch wel? Het nieuwe gewoon, ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het haalt mij uit de routine, waarvan ik altijd dacht dat ik die niet echt had. Maar wat deed ik best wel veel op een soort van automatische piloot. Veertig minuten voordat mijn werk begint, vertrek ik. Met het ontbijt naast mij op de voorstoel van de auto.
Mailbox checken en de ‘gewone’, makkelijk te beantwoorden mails direct afhandelen, het werk verdelen onder de collega’s en doorgaan tot de lunch. Daarna is het bijna hetzelfde tot het tijd is om ‘gewoon’ naar huis te gaan. Eten, even op de bank, kijken op het voetbalveld of trainen, met de hond lopen, slapen en dan de volgende dag ‘gewoon’ weer hetzelfde. Beetje routineus, beetje ‘gewoon’ ook.
Maar wanneer je door zo’n late test en nog latere uitslag uit je routine gehaald wordt dan merk je pas hoe lekker dat ‘gewoon’ is. Dat je al snel terug verlangt naar je oude leventje, naar het oude ‘gewoon’. Ik hoop dat de overheid gaat zorgen voor sneller kunnen testen en voor een uitslag binnen twintig minuten. Ik denk dat het voor ons allemaal beter is. Positief? Sneller in quarantaine en minder kans dat er anderen besmet raken. Negatieve test? Het hele gezin kan direct weer terug naar die routine, naar het nieuwe ‘gewoon’, dat dan wel voorlopig.
Hopen dat het virus snel klaar is met ons, ik ben namelijk klaar met het virus. Ik wil weer gewoon kunnen doen. Als ik dat al kan, mijn dochters twijfelen daar wel eens aan. Terecht overigens, maar ik wil af en toe gewoon even uit die soms knellende routine knallen.
Na bijna 70 uur nog steeds niets gehoord van de GGD, geen appje, geen belletje, geen mailtje, niets. Wat de uitslag ook is, dat vind ik dus veel te lang, je kan mensen niet zo lang in onzekerheid laten zitten. Uiteindelijk via via een telefoonnummer achterhaald en dan wordt heel achteloos gezegd: ‘oh ja, uw dochter is positief getest, wij bellen u straks terug’.
Heel bijzonder en dan druk ik mij nog netjes uit. Wij hebben meteen iedereen op de hoogte gebracht voor wie dat belangrijk kon zijn en de maatregelen genomen die door RIVM en GGD geadviseerd worden. Want misschien duurt het terugbellen wel weer 70 uur, dat zou mij niets verbazen.
Pas een uur of vijf later werden wij teruggebeld, niets nieuws gehoord. Alles bekend, tot en met volgende week vrijdag in quarantaine. Gelukkig heeft mijn dochter milde klachten en knapt ze alweer op. Maar het gewone leven zit er even op. Alle nauwe contacten van mijn dochter hebben zich laten testen en testen gelukkig allemaal negatief, die kunnen door met het gewone leven.
Een week is lang kan ik u vertellen, een week uit je gewone doen, terwijl wij daarvoor ook al een week teruggetrokken leefden. Mijn dochter kon gelukkig op donderdag weer naar school. Lekker gewoon. Of niet? Het is gewoon raar hoe mensen op haar en ons reageren, alsof wij er iets aan kunnen doen, alsof wij paria’s zijn. Doe toch gewoon!
Wij hebben ons aan de regels gehouden en meer. Maak je zorgen om die mensen die niets zeggen en gewoon verder gaan en lekker iedereen besmetten, die feesten geven en daarbij die afstand helemaal niet volledig kunnen bewaren en bewaken. Gewoon hun eigen feestje willen vieren.
Morgen, zaterdag 19 september, zijn wij weer ‘vrij’. Lekker man. Gewoon boodschappen doen, naar het voetbalveld en weer andere mensen zien. Uiteraard gewoon op 1,5 meter en ik was gewoon mijn handen wat vaker……