Wat zit het leven soms toch bijzonder in elkaar… Tijdens onze vijf weken lange roadtrip (her)vond ik mijn rust en ‘schrijfdrang’. Daar zat ik dan met pen en papier in het gras aan een prachtig meer in Frankrijk. Gedurende het schrijven bliepte ineens mijn mobiel en ontving ik van Bert Koster de vraag of ik weer een column zou willen aanleveren. Alsof het zo moest zijn! Kort daarna zeg ik moedig ja. Nu rest nog de uitdaging om van een aan de waterkant-volgeschreven-kladje met allerlei hersenspinsels iets boeiends te creëren. Spannend!
Ik heb veel wensen. Eén daarvan is schrijfster worden. Schrijven deed ik al, maar dit delen amper. Dit begon in 2009 nog in de tijd van Hyves waar ik iets postte over de charme van elk van de vier seizoenen. In 2014 schreef ik de column ‘Mooie jij & mensen-angst-reis-sport wirwar’ en in 2019 ‘Mooie jij & mensen: Oldieksterfeest in Ezinge’. Maar echt schrijfster worden? “Je zou een boek moeten uitbrengen!”, zei bijna iedereen in mijn omgeving. Meestal was mijn reactie: “later als ik groot ben”. Laatst vroeg ik me af, wanneer ben ik eigenlijk groot? Wat is later? Waarom niet nu gaan voor ‘eigen geluk’? Maar ja, waar zou mijn boek dan over moeten gaan???
Een vervolg op mijn column uit 2014? Die fantastische kers op de taart? Over mijn backpacktrip van drie maanden door Midden en Zuid-Amerika? In mijn uppie met alleen een ticket naar New York, waar ik met ‘vreemden’ mijn verjaardag mocht vieren. Waarna ik uiteindelijk van Costa Rica via vele landen en avonturen terug vloog vanuit Cuba naar huis. Dat was denk ik echt het grootste geschenk aan mijzelf ooit! ‘Alleen’ de wereld in! Terwijl dat ooit mijn grootste angst was. Ik heb destijds mogen leren om angsten los te laten en te vertrouwen in mijzelf. Vrijheid!
Of zal ik juist schrijven over die keren daarna, die columnpauze van 2014 tot 2019. Dat ik mocht leren dat je je hele leven geconfronteerd zal worden met (oude) angsten, pijnen en leerlessen. Een fantastische ‘anticlimax’ kun je wel zeggen! En ik maar denken dat ik de eerste mens op aarde was die op haar zevenentwintigste al volleerd en uitontwikkeld was. Daar ging mijn overtuiging. ‘Die kers op de taart is behaald en nu leven we nog lang en gelukkig’. Een overwinning rijker en een illusie armer.
Nee, misschien is dit wel te diep. Een leuk educatief kinderboek? Ik ben begaan met het fijn opbloeien van het kind. Als ik dit combineer met mijn fantasie en redelijk kunnen tekenen… Wie weet! Of een spannende thriller? Fictie? Drama? Een goed actieverhaal moet er sowieso in zitten. Aangezien ik met mijn vader en vriend(en) alle actiefilms wel heb gezien. Dus aan inspiratie kom ik niet te kort. Daar komt nog bij dat ik elke nacht flink veel scenario’s droom. Als Klaas Vaak zich nou eens nuttig zou kunnen maken door ’s nachts mijn dromen uit te schrijven! Dan had ik al 100 bestsellers kunnen hebben. Dus Klaas of een andere liefhebber, voel je uitgenodigd. Dank en tot vannacht.
Ook heb het ik vermoeden dat menig mens netter en zonder spellingsfouten mijn dromen zouden kunnen uitschrijven. Mijn hand kan met de pen of het toetsenbord mijn geest gewoon niet bijhouden. Ik denk dat mijn hart en ziel sneller gaan dan mijn handelen en spraak. Al helemaal als ik enthousiast ben of mijn fantasie op hol slaat. Ik ben namelijk een beelddenker en dit zorgt vaak voor hilarische taferelen.
Wanneer mensen iets (serieus) vertellen moet ik soms lachen (ik poog dit inwendig te doen) om de beelden die mijn hersenen daarbij produceren. Alleen al uitspraken als “ik heb mijn glas opgedronken” en “daar moeten we dan bovenop zitten!” of het woord “snorfiets”. Wat een lol! Of ik interpreteer iets totaal anders wat resulteert in een vreemde (re)acties. Dit samen met mijn “slechte” woordgrapjes (een erfelijke belasting) en het zijn van een flapuit… Geloof mij, je zou me elke dag kunnen volgen en dubbel liggen van het lachen. En lachen is gezond, aldus Bassie.
Mijn beelddenken en spelling weerhouden mij er van om een boek te schrijven. Woorden, oe en d’ en t’s draai ik om, net als cijfers. Vooral wanneer ik vermoeid ben. Dit betekent in ieder geval ernstig veel werk voor de redacteur. Hierbij alvast mijn wel gemeende excuses aan Bert Koster voor het aanleveren van deze column. En dankbaarheid naar mijn vader, docenten en anderen. Dank voor hun geduld, corrigeren en tips die niet beklijven. Gelukkig bedoel ik het (meestal) goed en ontken ik mijn (vele) issues niet. Men zegt mij te accepteren en waarderen om wie ik ben. Of dit nou tijdens een projectbespreking of een ‘inner-cirkel-date’ is. Pvieww! Laat je dus niet weerhouden door een bepaalde taalbeheersing, basisschool-niveaubepaling of andere eigenaardigheden. Bam!
Dat doet mij denken aan een verhaal tijdens die ‘de kers op de taart’. Tijdens deze fantastische ervaring ontmoette ik geweldige mensen! Geloof mij, je hoeft tijdens reizen nooit alleen te zijn. Wat een openhartigheid. En ook daar was ik natuurlijk die enthousiaste flapuit. Maar dan in ‘slecht’ sprekend Engels… Telkens weer keken mensen mij liefdevol aan. En zeiden dan met een lachend gezicht, ‘Hozee! Stop! Wait! You are talking to fast! We think that what you say is very nice, but we don’t understand you!’. Tja, het ligt in ieder geval niet aan de Nederlandse taal…
Mijn omgeving heeft soms ook te lijden onder mijn enthousiasme. Iets leuks of moois deel ik graag. Zoals als wanneer ik een leerzaam boek lees. Een aantal ‘slachtoffers’ ontvangen dit boek dan ongevraagd per post. En dan heb ik het nog niet eens uitgelezen… Subtiel José! Misschien zou ik wel kunnen schrijven over het beheersen van de kunst om te genieten van die kleine dingen? Van het buitenleven of juist knus-gezellig in huis. Gefascineerd en vol geluk kijken naar een zwermvogel of kunst door mens of natuur. Genieten van muziek, dans, fijne geuren, de sterrenhemel en de zonsondergang. In het gras figuren maken van de wolken. Genieten van een glimlach op straat en nog zoveel meer!
Of juist over mijn idealisme? Want soms heb ik last van een grootheidswaan als ik weer eens denk de wereld te gaan verbeteren. Samen op weg naar saamhorigheid of op zijn minst verdraagzaamheid. Betere dierenwelzijn en milieu. Een geloofsovertuiging waarbij je niet aan bepaalde voorwaarden moet voldoen voordat je wordt geaccepteerd. ‘Doe en geloof in wat goed voelt en je gelukkig maakt, als je maar geen slechte bedoeling tegen jezelf en de ander hebt’ Toch wel één voorwaarde dus.
Ik gun je in ieder geval het geloven in jezelf en de mensheid. ‘Nuchter’ of ‘gevoelig’, dat geeft niet, als je de ander maar niet uitsluit. Ze hebben tegenwoordig spiritualiteit en de praktijk toegevoegd aan de huidige wetenschap. De mens bestaat uit wetenschap (denken en invullen) en uit spiritualiteit (voelen en ervaren). Het gaat om feiten, het ontdekte, het onbekende en de wonderen. We hebben zoveel nog niet ontdekt, niet kunnen verklaren en weten zoveel niet. Is jouw waarheid dan de juiste? ‘Het tegenovergestelde van een grote waarheid is ook waar’ (Gretchten Rubin).
Of toch een boek over mijn reizen? De prachtige mensen die op het juiste moment op mijn pad kwamen? Of over rouw? Het plots verliezen van mijn magisch-verweven liefde, een intense vriendin of van mijn moeder. Of zal ik schrijven over mijn gevoeligheid als kind en nu? Dat ik ineens pijnen van mensen voel, hun innerlijke strijd of wanneer iemand iets zal gaan overkomen. Ingewikkeld! Of die zware burn-out overwinnen? Van vijftig uur in de week werken met veel sporten, veel vrienden en leuke activiteiten. Naar in één klap stil. Niet van de bank naar de wc kunnen lopen zonder pauzes. Zelfs Netflix niet begrijpen.
Een lang herstel met interessante leerlessen. Whoop whoop! Net als leren leven met pijn door mijn openbuik-geboorte en de tot nu toe zeventwintig operaties. Ik had er vaak uit kunnen stappen. Maar ik ga liever voor het mooiste uit mezelf en het leven halen. Aan die ‘medische-sjizle’ wil ik trouwens geen boek wijden. Dat scheelt weer. Dan toch liever een fantasierijk jeugdboek of een goede roman. Of hoe ik op den duur weer mocht leren om mijn hele ik te ontarmen?
Ik schrijf ontarmen, omdat ik tot mijn tweeëndertigste overtuigd was van het woord ‘ontarmen’. Hopelijk hebben de mensen die mij tijdens mijn functie als sociaal werker hebben gehad, dit niet te letterlijk genomen. Wanneer ik tegen hen zei dat ze zich zelf mogen ontarmen… Gelukkig heeft mijn zusje met haar talenknobbel (ja, soms is het qua DNA oneerlijk verdeeld) mij geleerd dat het omarmen is. Nu alle andere woorden nog. Maar ach, misschien moet ik dat maar gewoon omarmen……
Mogelijk een boek over mijn talent om te kiezen voor oude destructieve patronen? Hoe los te komen van een ongezonde relatie? Of van mijn oude overtuiging dat ik de uitverkorene was om anderen gelukkig te maken. Nou daar bakte ik niets van! Het is onmogelijk om iemand te redden. Je ontneemt juist de ander zijn kracht. Foutje! Ik heb mezelf vaak verloren in de ander. Geen aanrader trouwens! Voor beide partijen niet echt prettig. Destijds was het voor mij onnatuurlijk om te kiezen voor die ‘goede personen’. Dit alles geldt ook voor mijn proces met vriendschappen en familie. Het gaat er denk ik om dat je mensen om je heen verzamelt die het beste in jou omhoog halen, die jou waarderen en accepteren. En andersom. Uiteindelijk is het mooiste geschenk een liefdevolle relatie met jezelf. Of daar begint het mee, daar heb je invloed op. Jij bent tenslotte de enige waar je gegarandeerd oud mee wordt. ‘Een goed begin, begint bij jezelf’.
Dan als deel twee: mijn huidige relatie (zal mijn vriend ‘leuk’ vinden). Die vriend is net zo ingewikkeld en leuk als ik. We hebben beide zo onze (on)aardigheden en ieder zijn leerproces. Maatjes door dik en dun en elkaar niet willen veranderen. “Let it be” (The Beatles) zegt de veranderkundige in opleiding (andere context). Elkaar uitdagen en soms water bij de wijn doen. Nee, dat is zonde! Samen een goede wijn maken van ouwehoeren, dingen delen en betekenisvolle gesprekken voeren. Toffe hobby’s en avonturen samen en alleen. Er schier uit zien. Maar ook met niet-voor-de-buiten-wereld-geschikte kleren rommelen in huis. Super lui zijn, maar ook sportief. Gezond-biologisch-vega-eten gecombineerd met ‘bio-bourgondisch losgaan’. Met dat wijntje of speciaal biertje. Een beetje zoals een stugge Groninger een kindje zou maken met een echte Boeddha. Dat kindje is dan die middenweg. Dus.. “beware for our child!”
Een boek over de gulden middenweg? Balans? Ondanks dat een vriendinnetje laatst zei dat balans mijn ding niet is. Ook las ik in ‘Wijze mannen’ door Susan Smit dat balans best wel saai is. Ik denk dat pieken en dalen nodig zijn om te leren en te leven. Als je maar niet (zelf)destructief bent. Toch wel een soort balans dus. Daarom werk ik achtentwintig uur per week. Iemand anders bijvoorbeeld tweeëndertig. Of vrijwilligerswerk of ouderschap, als je maar geniet. En niet je identiteit en eigenwaarde ontleent aan je werk of aan wat je doet, maar aan wie je bent. Misschien is het wel jezelf af en toe gunnen om stil te mogen staan. Juist wanneer je durft stil te staan komen de meest prachtige inzichten, creatieve en helende processen tot stand.
Schrijven over hoe jij gelukkig wordt kan ik in ieder geval niet. Ik ben wie ik ben door mijn reis van nul tot hier. Nu rest nog die vraag, waar gaat nou dat eerste boek over? Of toch later als ik groot ben? Iemand een idee voor mijn eerste bestseller? In ieder geval wil ik iedereen veel liefde en veul gouds toewensen. Dat iedereen zen mag zijn. Het kon ten slotte minder. Komt goud! Kop der veur en namasté!