Lekker onderweg was ik. Net bij klanten geweest in Sappemeer. Fijne paarden behandeld, lieve mensen, mooie honden erbij en koffie. Wat wil een mens nog meer? Hoppatee, op naar de volgende stal. Voor het werk maak ik veel kilometers, maar tussendoor in de auto zitten is geen straf. Radio aan en volumeknop omhoog bij een goed nummer. Rechttoe, rechtaan op de snelweg wordt natuurlijk wat saai, zeker met die 100 km/uur. Maar daar hebben we Flitsmeister voor.
Het wordt echt leuk bij de op- en afritten. Meestal. Zo goed mogelijk de juiste lijn pakken, zodat je pittig door de bocht kunt rijden. Prachtig. Zo ook vandaag. De oprit naar de A7 toe heeft een mooie lange bocht erin. Als je hem goed instuurt, kun je er hard doorheen. Het gaat prima, tot het uitkomen van de bocht. Ik heb de domme fout gemaakt, om niet op de weersomstandigheden te letten. Het heeft wat geregend na een warme en droge periode. Het wegdek is vochtig en olieachtig.
Op het moment dat ik de bocht uitkom, verliest mijn auto grip en begint uit te slaan naar links en rechts. Ik heb geen macht meer over het stuur en we gaan richting vangrail. Maf, hoe vaak het stemmetje in je hoofd ‘niet in de vangrail, niet in de vangrail’, kan roepen in honderdsten van seconden. Misschien is het dubieus dat ik überhaupt een stemmetje in mijn hoofd heb, maar dat terzijde.
Ze zeggen dat je nooit moet remmen, maar in een reflex doe ik het toch. Geen idee of dat het hem doet, maar in een split second krijgen de wielen weer grip en enkele centimeters voor de vangrail kan ik de auto de weg opsturen.
Dit zal dan wel ‘Karma’ zijn. Een paar weken geleden reed ik namelijk op exact hetzelfde stuk achter een meneer. Ik had me zo verheugd op die bocht. Maar nee, mijn voorganger dacht er anders over. Hij reed er met een slakkengang doorheen. Ik vond dat ‘we ’best 20 km harder konden rijden, dus ik dacht ‘ik help hem een handje’.
Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat zijn versie van het verhaal iets anders was, bijvoorbeeld: ‘Er zat een of andere Takketrut asociaal te bumperkleven’. Hij keek namelijk niet zo blij, toen ik hem vervolgens op de A7 voorbij reed. Ik heb wel vriendelijk naar hem gezwaaid, maar ben er niet zeker van of het daar nou zoveel beter van werd.
Weer rechtuit rijdend op de A7, zit ik het komende halfuur te trillen en schiet spontaan in een lachkik van de schrik. Vrouw Noordhof is even genezen…..