Beste lezers,
Op speciaal verzoek van Bert heb ik weer eens geprobeerd om een verhaal te maken over wat me zoal bezighoudt deze zomer. Vorig jaar kreeg ik ook al meerdere malen het verzoek om weer eens een verhaal te maken. Bert stuurde me steeds herinneringen, bijna een smeekbede om weer eens een gastcolumn te schrijven. Mijn boot heet Drammer, maar dit was ook een prima achternaam voor Bert geweest. Grapje Bert.
Vorig jaar had ik niet zoveel inspiratie. Mijn bootavontuur van 2019 leek namelijk veel op het verhaal van 2018. Ondanks die dikke kop vol brein van me, kon ik maar niets bedenken waar een eventuele lezer op zat te wachten. Ohh het was weer prachtig hoor, mijn rondje Friesland langs alle feesttenten, maar het leek een beetje op hetzelfde liedje. Ik was zelfs van plan om dit jaar (ja, je gelooft het niet) een keer heel wat anders te doen. Met het vliegtuig naar een warm oord ofzo. Gelukkig gooide corona roet in dat eten en kon ik toch weer varen. Lol.
Tja, corona. Het was coro-voor en corona. Alles lag en ligt nog steeds stil. Geen repetities meer met de band Just Started. Geplande optredens gingen niet door. Vervelend. Er is niks mooiers dan muziek maken, maar er zijn ergere dingen. Komt wel weer.. En inderdaad; de eerste optredens staan alweer gepland gelukkig. Hoewel drummers nooit opvallen in een band, voel ik me maar wat stoer achter mien drumstel. Mijn mede bandleden vinden het nooit positief wanneer er vrouwelijk publiek aanwezig is. Het schijnt dat ik dan moeilijker de maat vast kan houden. Geen idee, ik zit dan in de flowwww… Ik geef de maat aan. Ze volgen me maar….
Drone:
Het leek me altijd al wel wat. Een beetje filmpjes schieten vanuit de lucht. (Moeders houd uw dochters binnen). Dus afgelopen voorjaar heb ik een drone gekocht. Prachtig, wat een mooie beelden. Wat een lol in mijn eentje. Ik kom er zo even op terug.
Want ja, de vakantie. Tja, ik kreeg zoals gewoonlijk weer de vraag wanneer het over vakantieplannen gaat: ‘Jij gaat zeker weer met je bootje weg?’ – “Ja, maar eigenlijk wou ik dit jaar iets anders doen.” (Stiekem toch niet hoor). Blijkbaar heb ik toch veel mensen op een idee gebracht, want het was extreem druk op het water. Wat een boten! En de ene kon nog slechter varen dan de andere. De beste stuurlui staan aan wal óf achter het roer van de Drammer.
Echt hoor. Ach, weet je wat het is? Ik voel me sexy als ik da…. Nee. Dat kleine polyester scheepje van me is mijn ontspanning. Mensen die me volgen op Facebook, zien me altijd maar op het water. Ik begrijp ook dat mensen me ontvolgen. Jaloersmakende foto’s steeds. Afgelopen voorjaar zat ik er trouwens aan te denken om een andere boot aan te schaffen. Iets groter, iets luxer. Ik zag al snel apen en beren op de weg, of beter gezegd; zeehonden en ijsberen op het water.
Want een grotere boot, past die wel onder de brug van Baflo door? Hoe moet dat dan met de winterstalling? Is zo’n boot nog wel trailerbaar? En wat kost dat din wel nait? Daar was vast overal wel een oplossing voor hoor, maar toen bedacht ik me ook dat een andere boot nooit meer een ‘Drammertje’ wordt. Tja.. als die boot kon praten, hadden we elke week een gastcolumn.
Ik besloot mijn jachtje toch maar te houden en haar een beste (opknap)beurt te geven. Likje verf, bankjes en stoelen laten repareren, nieuwe stoelpoot, nieuwe schroef, wat pleisters hier en daar enz., enz., enz.. Tja, met al dat geld dat ik er weer ingestoken heb, had ik net zo goed een groot jacht kunnen kopen. En ja.. als dat bootje dan weer staat te pronken in de Turtlewax, wil je maar één ding; Varen. Op avontuur.
Op het werk (ben nog steeds de bedrijfsleider van Coop Verstraete Baflo) had ik de vakantieplanning zó dichtgetimmerd dat ik gerust drie weken weg kon gaan. We hebben een goed team. Dat is prachtig. Ja, ik ben gek op mijn werk hoor, ook dat is een hobby van me, “mor het kost een baarg vrije tied.”
Op 13 juli vertrok ik vanuit Baflo. Gewoon weer richting Friesland. (Klein Venetië.) Geen feesten in het vooruitzicht, maar de rust in. En eigenlijk was dit één van de betere vakanties. Geen stress van ‘opschieten want anders is er geen plek in de haven’, maar volle terrassen en dagelijks uit eten. Dat ging wel een beetje te gek hoor af en toe. Ik zag in de gezellige dorpen weinig coronamaatregelen. Schouder aan schouder, proostende glazen, live muziek op straat. Ik genoot er van (zelf keurig op 1,5 meter afstand uiteraard).
Blijkbaar was ik overal precies op het juiste moment, want steeds las ik de volgende dag, onder het varen, dat er weer een horecatent was gesloten waar ik geweest was. Op de Friese meren werd hier en daar een illegaal fuifje gevierd. Dat heb ik maar laten gaan. Ik ben ook al oud natuurlijk. Ik kan er niet zo goed meer tegen. Zoveel paracetamol steeds kan ook niet goed voor mijn lichaam zijn.
Wél heb ik alle vrienden en vriendinnen weer gezien die ik de afgelopen jaren heb leren kennen. Dat is echt zo fantastisch! Overal waar ik aanleg ken ik wel iemand inmiddels. ‘Koffie morgen klaar Marco?’ ‘Kom je naar het terras Marco?” De telefoon stond steeds roodgloeiend. Ook heb ik weer een aantal dagen, traditiegetrouw met de Witte Kip (de Drammer van Friesland en levende legende uit Wytgaard) opgevaren. Die Friezen zijn gezellige mensen en ook een beetje trotser dan Grunningers. Daar vind je geen onkruid op de stoep of in de haven. (Je krijgt tranen in de ogen in de jachthaven van Baflo).
Waarom ik daar dan niet heen ga te wonen? Dan is het niet speciaal meer hé. De Friezen kijken er vast ook naar uit dat die malle Grunninger jaarlijks weer terugkomt. Het Sinterklaasfeest wordt misschien elk jaar wat minder, maar ik durf te wedden dat ik daar ooit nog een keer in elke haven met een muziekkorps onthaald word.
Drone te water..
Je voelt het al aankomen natuurlijk. Nog éven vliegen boven het Heegermeer. Nog éven stoer doen met de drone….. Pet op, sigaartje aan… Helaas krijg ik direct na het opstijgen een aantal errors in beeld en de drone werd onbestuurbaar. Zo’n tien meter van de kant zakte hij ineens naar beneden en zonk vrijwel direct.
Het was al wat schemerig.. en vooral .. bijna vier meter diep. Tja, dan kun je er wel achteraan duiken en hopen dat je hem binnen een uur vindt. Hij doet het dan echt niet meer hoor. Dat was een zure avond. De fles Sonnema bood troost gelukkig. Ach, het moest er een keer van komen. Gelukkig had ik de foto’s nog.
Al met al ben ik erg blij dat ik deze zomer toch weer ben gaan varen. Met in mijn achterhoofd het idee dat veel mensen niet op vakantie gingen/konden door Corona. Soort sarcastische troost heheh. Ik kan ook niet zonder dat schip hoor. Ik zeg wat die boot denkt en andersom. En nu (ik ben alweer zo’n drie weken aan het werk inmiddels) ga ik zo vaak mogelijk een nachtje weg. Beetje vissen, beetje gitaar pingelen. Ik hou er van.
Volgend jaar? Bert, ik denk dat je me beter in 2022 weer eens kunt vragen. Ik kan me voorstellen dat ik voor sommige mensen saai word. Hoewel….. Misschien ga ik volgend jaar wel totaal wat anders doen. Met het vliegtuig naar een warm oord ofzo…. Ja, nu klinkt het net of ik behalve Friesland nog nooit ergens geweest ben. Zo is het ook niet hoor!
Laat mij maar genieten. Ik hou er niet zo van om in een hokje gedrukt te worden of om een bepaald patroon te moeten volgen wat mensen eventueel verwachten. Ik heb ooit eens een cursus moeten volgen met daarbij ook ‘persoonlijke ontwikkeling’ enzovoort. Ik moest veranderen, ik moest dit, ik moest dat. Het vrolijke Marco’tje moest vermoord worden. En dat bootje varen van mij was ‘vluchtgedrag’.
Nou ja, het is ze niet gelukt! Ik moet helemaal niks. Het enige wat ik er van heb geleerd is dat ik nooit weer zo’n cursus ga doen. Ik werd er doodongelukkig van. Laat me, laat mij mijn eigen gang maar gaan. Ik zie veel geluk, maar ook veel schijngeluk om me heen. Ik lach elke dag en ik pluk de dag. Dat is voor mij het belangrijkste. Misschien ook wel het geheim van mijn babyface.
Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt. Niet jaloers zijn. Mijn eigen gazon is toch groener. Ik zoek nog wél iemand om de schone was op te vouwen trouwens, dat is het enige waar mijn humeur van kan omslaan. Oké, ik dwaal af. Ik ben een open boek, dat is ook wel eens mijn valkuil. Misschien toch maar weer eens zo’n cursus doen.
Ik zal afronden. Ik tetter maar weer door in al mijn enthousiasme. (ik ben inmiddels ook amateur psycholoog). Als laatste wil ik mijn vrienden en vriendinnen uit Friesland.. en ik zal ze niet bij naam noemen (Remko, Annet, Brend, Margreet, Elise, Thiald, Willem, Remon, Kees, Pieter, Sjaak, Willeke, Sanne, Wilco, Ronald, Marijke, Gerbrich, Jetse, Maaike, Alex, Jeroen, Minke , familie Willems, Harmen, Froukje, Femke, Ervoor, Erna en nog veul meer) bedanken voor de gezellige zomer!
Oh ja! De drone! Ik heb een mail gestuurd met een avontuurlijk verhaal en een vleugje romantiek naar de dronefabrikant. Ze zullen er wel smakelijk om gelachen hebben, want ik heb een nieuwe drone mogen ontvangen. Marco weer blij. Eind goed al goed. Ik ben me er ééntje. Oké, ik tel 87 keer het woordje ‘ik’ in deze column. Genoeg over mij. Hoe is het met jou?
Ps. Je moet het leven soms met een korreltje zout nemen, net als dit verhaal. Hoi hé.
Blijf gezond! Hartelijke groet, Marco Datema.