De reeks ‘Op zoek naar het vakantiegevoel van’ zit er helaas weer op. Acht mooie plaatjes op het prachtige Hogeland zijn aangedaan. Ik begon in Zoutkamp waar de stortregens mij om de oren sloegen. Daarna zes locaties met een verzengende hitte om mij heen. Hoe anders was het vanmorgen in Bedum waar het tijdens het eerste wandeluur zachtjes doormiggelde. Toch had ik dit uitstapje voor geen goud willen missen.
Ergens mag dit prachtig plaatsje aan het Boterdiep natuurlijk ook niet ontbreken. Want ik ben het adverteerdersbestand van www.bert-koster.nl nog eens bijlangs gegaan. Eén op de drie adverteerders komt uit (de voormalige gemeente) Bedum. Als eerbetoon en uit dankbaarheid sluit ik deze bijzondere serie dan ook af in het geboortedorp van Arjen Robben. Met zien Schaive Toren, Gele Klap en uitgestrekte Bedumerbos….
Een rondje dorp
Net als gisteren besluit ik ook nu om de auto bij de voetbalvelden te parkeren. Dit keer dus bij SV Bedum. De club waar onze plaatselijke trots zaterdag jl. nog een smadelijke 8-0 nederlaag tegen leed. Vandaar dat ik mijn eerste kiekje maar van De Beemden maak. Nu een binnenzwembad. Vroeger een buitenbad waar ik vaak gezwommen heb. En zo begin ik deze dag met licht nostalgische gevoelens.
Ik besluit niet direct het mooie centrum op te zoeken. Eerst maar eens richting hertenkamp lopen om vervolgens het Boterdiep over te steken richting de ijsbaan. Alwaar ik weer op een dierenverblijf stuit, nu een kinderboerderij. Mooi dat er in Bedum voor al het kinderlijke grut al op jonge leeftijd volop aandacht is voor alles wat groeit, bloeit en twee of meer poten heeft. Ik ben trouwens op weg naar Waldadrift en besluit tussendoor te piepen over het grasveld naar een wijk vol met bomennamen. Tussendoor allerlei bruggetjes meepikkend.
Het bezoekje aan Waldadrift is uiteraard een bewuste keuze. Want op die manier kan ik mooi een foto maken van het Arjen Robben veldje. Een mooi eerbetoon aan de bekendste Beemer ooit die onlangs een glorieuze rentree aankondigde bij FC Groningen. Op dit vroege tijdstip is er nog geen voetballertje te ontwaren maar daar komt in de loop van vandaag vast verandering in. Man, soms heb ik visioenen dat deze Beemer ons alsnog naar een of andere titel schiet. Te beginnen bij het EK van volgend jaar, deels in eigen land…..
Bedumerbos en het industrieterrein
Ik blijk inmiddels verrassend dicht bij het Bedumerbos te zijn. Ook één van de highlights die op het programma staan. Ik had alleen nooit verwacht dat ie zo groot zou zijn. Ik pakte grotendeels de buitenrand waardoor ik tussendoor kon genieten van weidse vergezichten. Dit bos blijkt het oudste en grootste wandelbos van Noord-Groningen te zijn. Daar kwam ik bij het verlaten van het bos achter dankzij de informatiebord. Weer wat geleerd vandaag.
Het volgende station is het Boterdiep. Niet het natte gedeelte, inmiddels was ik toch al behoorlijk nat gemiezerd, maar het bedrijventerrein. Een terrein dat zijn naam eer aan doet want het is er inderdaad een al bedrijvigheid. Ik heb niet het idee dat hier nog heel veel bedrijven aan toegevoegd kunnen worden. Groenwerf’s Bert van Dijken vroeg zich af wat ik zo ver van huis deed. Een beginnend gesprekje werd in de kiem gesmoord want de weg bleek aardig geblokkeerd.
Van het industrieterrein wandel je vervolgens zo het winkelcentrum Veeno binnen. Eén van de drie centra in wezen, je kunt niet zeggen dat je qua diversiteit aan winkels in Bedum niet aan je trekken komt. Maar ik ben hier uiteindelijk niet om te winkelen natuurlijk. Daarbij wordt mijn oog getroffen door een volgend stukje jeugdsentiment.
Het prachtige dorpscentrum
Allereerst valt mijn oog op die opvallende gele brug van Bedum, Gele Klap genaamd. Toevallig hadden we het daar in de straat eerder deze week nog over. Dat daar altijd een man rondliep die soms net deed alsof hij overstak. Volgens mij was hij ook nog een naamgenoot van mij. Eén onwetende chauffeur schrok daar zo van dat hij abrupt op de remmen trapte, daarmee een ongeluk veroorzakend. Zo luidde de gehoorde anekdote dus. De Gele Klap is ook de brug waarop ik cumulatief urenlang op een taxi naar Middelstum heb gewacht.
Want waar nu De Caenerij zit, zetelde vroeger Gerrit Koning’s stappaleis Fame. Later veelvuldig omgedoopt tot Oranje’s Robbencafé. Een waar bedevaartsoord voor journalisten uit het binnen- en buitenland. En vroeger het stapmekka van het Hogeland. Daar waar menig relatie begon. Later vaak ingezegend op het gemeentehuis dat nu een ietwat verlaten indruk maakt. Ik besluit nog even afscheid te nemen van het Trefcentrum. Ook zo’n plek waar vroeger relaties opbloeiden maar ook verwelkten.
Ik kan het niet laten om door de Riekele Prinsstraat te lopen. Wat een opvallende kleurstelling zeg van de huizen die er staan. Dat heb ik in mijn leventje nog niet eerder waargenomen. Teruglopend langs de Lijnbaan heb ik ineens een pracht zicht op iets unieks. Want welke dorp of stad kan zeggen dat ze binnen een straal van tientallen meters drie zulke hoge en mooie kerktorens weten te herbergen? Dat kan alleen in Bedum waar ik die morgen in totaal vijf kerken heb ontwaard en misschien mis ik er dan ook nog wel één.
Hotel ‘t Gemeentehuis
Niet veel later schiet ik een kiekje van de grote Roomse kerk. Hoe zou het de Roomse parochie vergaan? Of te wel, wordt er eigenlijk nog wel gekerkt? Dat vraag ik mij ook af van de wereldberoemde Walfriduskerk. In Bedum en omstreken nog beter bekend als Schaive Toren. Is dat niet de scheefste toren van Europa? Waarom naar Pisa afreizen terwijl je hem hier ook weer in het gelid of lood kunt drukken.
Dankzij de tip van Leontien was ik in dit prachtig stukje Bedum nog niet klaar. Want in De Kamp moet het kleinste huisje van Bedum staan. Daar waar vroeger een gezin met zes kinderen woonde. Ik denk hem gevonden te hebben, alhoewel de huisjes in dit pittoresk steegje allemaal aandoenlijk klein aandoen. Na nog even naar Karen gezwaaid te hebben (alles lijkt Oké), lonkt het Hotel ’t Gemeentehuis als nooit tevoren. Helaas ben ik aan de vroege kant en dus zit een kop koffie met een lekker gebakje er niet in. Maar bij deze beloofd Harold dat ik binnenkort weer voor een heerlijk diner langskom. Een Koste(r)lijke maaltijd gaat er immers altijd in.
Zittend op het terras, naast enige hotelgasten, laat ik nog even het oorlogsgeweld wat zich hier afgespeeld heeft in WOII op mij inwerken. Iets waar in het centrum op meerdere plekken aandacht aan besteed wordt. Een ongelooflijk gevoel van vrijheid overvalt mij. Hier zou ik nog uren kunnen zitten. Maar het loopt al aardig tegen elven. Tijd om naar huis te gaan om al deze mooie indrukken van mij af te schrijven. Helaas tref ik Klaes niet aan op zijn ietwat roze gekleurde leugenbankje. Maar hem komen we tijdens de Winterloop wel weer tegen.
Bedum wat ben je mooi! En wat liggen hier bijzondere herinneringen. Een meer dan waardig einde dus van deze reeks waar ik met zoveel plezier aan gewerkt heb. Volgend jaar komt er wat mij betreft zeker een vervolg. Maar iets zegt mij dat ik voor die tijd nog vaak in Bedum kom. En daar is helemaal niets mis mee……