Oké, klaar! Nu weer even normaal doen! Gedraag je! Vanuit mijn rol als mediator, leerkracht en PBS-coach probeer ik er altijd vanuit te gaan dat elk mens gelijk heeft, vanuit zijn eigen perspectief. De kunst is om met al deze kleuren, structuren, opvattingen en meningen een mooi schilderij te maken! Het geheel is meer dan de som der delen, heb ik ooit eens geleerd. Juf zal dus wel even uitleggen hoe we met elkaar omgaan! Jongens, wat is het leven goed, zeker als iedereen zich een beetje gedraagt.
Daar zit ‘m de crux… Wanneer gedraag je je, welk voorbeeld is de goede? Wat wensen we en wat verwachten we van elkaar. Wat kan een ander van mij verwachten… Wat een levensvragen! We hebben veel medemensen. Veel verschillende ook! Ik hou ervan! Elk mens heeft z’n plus- en z’n minpunten, het moge duidelijk zijn dat ik me focus op de plus!
Er worden flinke discussies gevoerd, ik word er naar van. Respecteer elkaar en elkaars gevoelens! Makkelijk gezegd hoor, want wat moet je dan eigenlijk respecteren? Voor het een heel vaag verhaal wordt, is er een tekst die boven komt drijven. Jaja, uit de Bijbel… Schrik niet, deze is voor alle gezindten! ‘Heb uw naaste lief als uzelf’. Wat zou dat mooi zijn. Dan is het niet meer erg om soms iets los te laten, te leren van ons verleden en eindelijk eens met al je naasten naar de toekomst toe te leven!
Mag je dan niet van mening verschillen? Mag je dan niet opkomen voor je eigen mening? Ja natuurlijk wel, je hoeft alleen niet altijd je zin te krijgen. We worden met elkaar nukkig omdat we niets van onze eigen gewoonten willen loslaten. Bij mij ligt de grens bij kwetsen. Wanneer iemand kwetsende uitlatingen doet over een ander, over anderen, moeten we als maatschappij ingrijpen. En weet je? De maatschappij, dat ben jij! In mijn wereld zouden we zonder waardeoordeel naar de ander kijken… Gedraagt iemand zich bijzonder? Waar komt dat gedrag vandaan? Wat ligt eraan ten grondslag? Hoe ontstaan situaties…? Waarom is het soms zo lastig begrip op te brengen voor onze medemens?
Ik ben opgegroeid in het mooie Middelstum en ben met mijn, toen nog, vriend Rolf naar het zonnige zuiden verhuisd. Een baan gekregen, en in mijn werkende leven in een Bourgondische cultuur opgegroeid. Toen we weer naar het noorden kwamen, settelden we ons in Leens, kregen kinderen, een baan en leerden we dat er toch wel veel dingen anders gingen dan dat we de laatste jaren gewend waren. Dat vergt best wel wat flexibiliteit.
Noorderlingen zijn anders dan zuiderlingen ook al verschilt het maar 300 km. Oh ja, ik moet even rekening houden met activiteiten op zondag… oh ja, bepaalde boeken kan ik beter niet voorlezen in de klas, oh ja… Als ik mensen hoor zeggen dat men zich maar aan moet passen realiseer ik me altijd dat dat best ingewikkeld kan zijn. Wat is aanpassen, wat is meedoen met de rest… doe je het wel volgens de juiste spelregels? Waarom mag je jezelf niet blijven? Waarom heeft een ander er last van? Lastig, lastig…
Bovendien staan mensen snel met hun mening klaar, je kunt het niet snel goed doen want je doet al snel ‘vreemd’. Denk eens na voor je je mening uit en je oordeel geeft, bijvoorbeeld via sociale media, dit is vaak niets meer of minder dan pestgedrag. Lekker makkelijk om je frustraties ergens neer te zetten, heerlijk ook om likes en medestanders te vergaren… De mensen die je (misschien onbedoeld) raakt, zullen niet reageren, die voelen de zoveelste sneer…
Dit is wat er in de klas ook vaak gebeurt, pesten. Het slachtoffer zegt niks, durft dat niet en voelt zich alleen… Laat het over zich heen komen, totdat hij zijn moed bij elkaar heeft geraapt… Eindelijk komt hij voor zichzelf op. Dapper!! Maar dan komen de reacties: “Nou, daar heeft ie anders nooit wat van laten merken…; zo is dat toch niet bedoeld; wat een onzin; hij moet zich niet zo aanstellen; watje; laat hem maar naar een andere school gaan…”
En nu in de grotemensenwereld? Krab jezelf even achter je oren! Wees lief voor elkaar, begrijp elkaar, verplaats je in de ander. Er zijn, bijvoorbeeld, mensen die moeite hebben met het nieuwe ‘normaal’… Mensen missen elkaar, mensen missen soms hun inkomsten. Daar word je niet vrolijk van. Anderen vinden het juist heerlijk om geen handen te geven en geen praatje te hoeven maken… Weer anderen worstelen met zwarte piet…
De een wil zijn geliefde herinnering niet loslaten, vindt het onzin: “ze moeten zich niet zo aanstellen”, terwijl de ander blij is dat er eindelijk aandacht en erkenning is voor het feit dat er mensen zijn die zich gekwetst en gepest hebben gevoeld (en voelen). Ik stond daar ook nooit bij stil, heb me ook nooit gerealiseerd dat ik met mezelf uitdossen als zwarte piet ook een kwetsende uitwerking had. Dat was nooit mijn bedoeling, zal het ook niet weer doen.
Ben je een andere mening toegedaan? Prima, maar twee strijdende, scheldende, vechtende partijen zal zeker niet de bedoeling zijn! Heb elkaar lief, laat eens los, verplaats je eens in de ander, vertel wat je van elkaar verwacht en zeg wat men van jou mag verwachten. Of je nu wit, zwart, bruin of anders gekleurd bent, of je nu links, rechts of ergens tussen in zit… homo, hetero, bi of anders geaard… Geniet van elkaars verschillen en oordeel niet! Heb je naaste lief als jezelf!