Henk en ik zijn zes jaar lang klasgenootjes geweest op de lagere school. Hoewel ik mijn verliefdheid voor hem zwart op wit heb staan in mijn bewaard dagboek weet Henk zich vrijwel niets (en dus ook niet van mijn prille liefde voor hem) van de hele lagere schooltijd te herinneren. Hij was net als vele andere jongens totaal nog niet geïnteresseerd in het andere geslacht en vond het veel leuker om (veel) kattenkwaad uit te halen.
Wij zijn beide onze eigen levens gaan volgen en kwamen elkaar later (toen we beiden vrijgezel waren) weer tegen. Henk was werkzaam bij de plaatselijke supermarkt en elke maandag maakte ik naast het doen van mijn boodschappen altijd even een gezellig praatje met Henk. Op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds vroeger boodschappen ging doen en dat ik mij ook elke keer een beetje meer ging ‘optutten’ vóórdat ik weer naar hem/de supermarkt toe ging.
De verliefdheid van vroeger was blijkbaar in een soort ‘sluimerstand’ gezet en begon nu letterlijk in mijn buik weer op te borrelen. Op een dag kwam hij bij mij in de bakkerswinkel en vertelde dat hij overgeplaatst werd naar een ander filiaal. ‘Een ander filiaal? Hoe dan? En onze gezellige gesprekjes dan?’ Allerlei vragen schoten door mijn hoofd.
Waarschijnlijk zag hij de verschrikte blik op mijn gezicht waarop hij in een volle winkel aan mij vroeg of ik misschien zin had om die avond een kopje koffie bij hem thuis te komen drinken. Natuurlijk wilde ik dat! En voordat hij de zin volledig uitgesproken had, zei ik luid en duidelijk ‘Ja!’. Alsof het een soort aanzoek was.
Dat was het begin van ons avontuur. En wat hebben we al veel beleefd en meegemaakt. Liefde, geluk maar ook pijn, verlies, ziekte. Het hoort allemaal bij het leven en wat heb je elkaar dan hard nodig.
Mijn ouders zijn 6 jaar geleden verhuisd van hun vrijstaande woning aan de Julianalaan naar een fraai appartement aan de Grotestraat. Dit was helaas noodzakelijk ivm gezondheidsklachten van beiden. Bovendien woonden ze nu midden in het dorp en dus ook dichtbij alle benodigde voorzieningen. Ze hebben er met ontzettend veel plezier gewoond.
Wij waren zelf al een tijdje op zoek naar een andere woning en hadden al een aantal opties bekeken. Onze dochter is 18 jaar en kan zichzelf prima redden.Daar hoeven we niet voor thuis te blijven. Na goed voorbeeld van mijn ouders willen wij vaker met ons campertje op pad. Want genieten moet je nu doen. Over het appartement van mijn ouders hebben wij altijd gezegd dat we daar ‘later’ wel wilden gaan wonen. We hadden niet gedacht dat ‘later’ veel eerder zou komen…
Mijn vader is op 8 augustus 2019 overleden en mijn moeder op 6 mei 2020. Veel te snel na elkaar… Dan moeten er allerlei dingen geregeld worden en krijg je de onvermijdelijke vraag: ‘Wat gaat er met het appartement gebeuren?’ Wij hebben dit uiteraard uitgebreid besproken met elkaar en kwamen tot de conclusie dat we hier zelf wilden gaan wonen. Dit moest natuurlijk met de rest van de familie besproken worden maar gelukkig vonden ze dit goed.
Ons eigen huis is inmiddels verkocht en eind augustus hopen wij onze intrek te nemen in het appartement van pap en mam. Uiteraard gaan we er ons huis van maken. Terwijl ik hier aan het klussen ben bekruipen mij gemengde gevoelens. Mooie herinneren en een groot gemis wisselen elkaar voortdurend af.
In mijn hoofd hoor ik mijn vader zeggen: ‘Goan joe ien ons hoesje wonen, wat mooi ja.’ En ook: ‘Potverdorie, ze moak’n d’r wel wat moois van.’ Maar ik mis ze nu meer dan ooit. Ik heb het gevoel dat ze over mijn schouder meekijken en dat voelt fijn.
Hoewel mijn moeder altijd de kleurenspecialist was moet ik het nu zelf doen. Maar ik kan dat, ik heb dat van haar geleerd. Ik mis het even vragen aan mijn vader, zijn adviezen, tips en zelfs zijn uiteraard goedbedoelde bemoeienissen. Maar ik weet dat ik het kan. Ze hebben het niet alleen verteld maar ook geleerd. Wij maken van hun huis ons thuis en zullen de dierbare herinneringen een mooi plaatsje geven…….