Het is dinsdagmiddag wanneer ik aan dit verhaaltje begin. En dat voor het hoofdverhaal van vandaag. De interviews voor donderdag en vrijdag zijn al in kannen in kruiken. Morgen moet ik een interview uitwerken voor een opdrachtgever uit Winsum. En nog één keer Babbelen met Bert voorbereiden voordat ik met vakantie mag. Dan nog wat administratief bezig zijn om mij vervolgens op de teksten te richten voor volgende week. En op de nodige reclameberichten via Facebook om ‘in het voren te werken’. Maar troost u, ik ga daarna voor tien dagen absolute mediastilte…..
Dat moet een vierdaagse werkweek worden volgende week. Want donderdagnacht 10 juli stappen we in de auto naar het Duitse Düsseldorf. Waar zo’n vliegmachine ons naar Tenerife moet brengen. De tickets zijn echter nog in geen velden of wegen te bekennen maar we gaan er maar vanuit dat alles goed komt.
Ik lees nog even de vakantieverhalen van vorig jaar door. Lekker dichtbij gevierd in de Belgische Ardennen, vijf uurtjes rijden van huis. Wat een mooie omgeving. Corona was in geen velden of wegen te bekennen. Er hing geen vuiltje in de lucht. Wel was het uitzonderlijk warm. Terug naar huis kon de airco er niet aan werken en tikte de warmtemeter de 41 graden aan. Een nieuw weerrecord werd neergezet.
Hoe zou het weer op de Canarische eilanden zijn? Ik heb mij er nog niet in verdiept. Eigenlijk is het vakantiegevoel ver te zoeken. Maar ook nu vliegen de dagen in sneltreinvaart voorbij. Daarbij ben ik in mijn hoofd bezig met de eerste weken na mijn vakantie. Niet meer de standaard weekinvulling qua rubrieken maar ik ben voornemens om de hort op te gaan. Om dagelijks een dorpje op het Hogeland te bezoeken om te onderzoeken of en hoe de vakantiestemming (er) is. Hoe het er precies uit moet komen te zien, weet ik eigenlijk nog niet. Maar misschien dat het goede gevoel liggend op het strand met uitzicht op een kraakhelderblauwe zee doorbreekt.
Over de afgelopen dagen heb ik weinig spectaculairs te vertellen. Alhoewel. Dat Arjen Robben terugkeert naar Groningen is u vast niet ontgaan. Dat was de afgelopen dagen natuurlijk het gesprek van de dag. En dat het zo knap was dat dit in deze tijden zo lang geheim kon blijven. Misschien waren heel veel socialmedia goeroes ook wel in diepe rust. Of al in een vakantiestemming, dat kan natuurlijk ook.
Zelf heb ik mijn eerste twee junifietsochtenden weer achter de rug. Voor vijven op de fiets en dan genieten van de zonsopkomst inclusief al het moois wat Noord-Groningen ons te bieden heeft. En dat is echt heel veel. Met het kerkhofje van Onderwierum als meest welkome en aangename verrassing. Zo dichtbij en toch onbekend voor mij. Maar een toevallige afslag bracht mij hier maar zo. Weer zo’n mooi plekje. Ons gebied zit vol met verrassingen zeg.
Maar verder weinig bijzonderheden. Al ben ik zaterdag wel voor het eerst sinds dik drie maand bij mijn vader in Wiemersheerd geweest. Eigenlijk zo gewoon maar toch zo bijzonder dat de bezoekersstroom weer op gang komt. Vanaf vandaag vervallen alle restricties en kan ik er heen gaan wanneer ik wil. Langzaam komt het normale leven weer op gang. Gelukkig maar zeg.
Ook op sportief gebied valt er wel het een en ander te beleven. In Oostenrijk komt eindelijk het F1-seizoen op gang. Iets om naar uit te kijken. Want de laatste twee races aldaar werden gewonnen door die dekselse Max. Maar toen was daar ook die oranjezee op de tribunes. Nu rest ons slechts de prachtige omgeving. Dat levert vast mooie beelden ook. We zitten er in elk geval klaar voor.
En verder? Het is woensdagmorgen wanneer ik dit stukje naar het einde brei. In de tussenliggende uren heb ik mij voor het eerst gestort op de mogelijkheden van Instagram. Ik ben er nog niet uit of dit iets voor mij is. Kun je hier bijvoorbeeld websitelinkjes op plaatsen? Volgens mij gaat dat nog niet zo eenvoudig. Daarbij bieden Facebook, LinkedIn en Twitter al ongekende mogelijkheden om mij te profileren. Maar ik laat mij graag overtuigen. Tips en trucs zijn van harte welkom……