‘Ik heb wel zin om een keer weer lekker te dansen, doe den Bert?’. Het was tijdens de welhaast traditionele zaterdagse buurtborrel dat ik deze vraag voorgeschoteld kreeg. Zou ik nog wel kunnen dansen? Een vraag die zomaar in mij opkwam. De laatste keer dat ik op de dansvloer gestaan heb, was volgens mij in de Tox begin februari toen we met het vierde Schier aandeden. Sunsation zou de volgende danstrekker hebben moeten zijn maar dat hebben we met zijn allen helaas niet meer gehaald.
Ik laat nog even mijmerend de afgelopen drie maanden de revue passeren. Het was op twaalf maart, mijn verjaardag, toen alle evenementen de ban in gingen. Niet veel later ging het van kwaad tot erger. Een maandje later interviewde ik mijn nichtje, die voorop ging in de strijd op de IC van het UMCG. Wat spande er het op den duur om. Was de IC-capaciteit groot genoeg of moesten er onmenselijke beslissingen genomen worden over wie wel en wie niet? Het paasweekend bracht maar zo drie dagen vrij waarin echt helemaal niets te doen was. Daar voelde ik mij niet echt lekker onder.
Ik herinner mij de onrust in de ogen en de woorden van enige restaurantuitbaters. Hoe nu verder? Van volle tafels naar gesloten deuren. Nog een ondernemersgesprek komt boven. Over een volle agenda die binnen een week weggevaagd was. Jarenlang gebouwd aan een omvangrijk netwerk en dan noodgedwongen je handje op moeten houden bij de overheid om toch nog wat inkomen te generen. Ik probeerde het mij voor te stellen. Wat nu als een cyberaanval mijn website plat zou leggen? Of dat Facebook zo van de ene op de andere dag de stekker er uit zou trekken. En dat al mijn adverteerders binnen een week zouden zeggen, ‘Geen website en/of bereik meer Bertus? Toedeledokie Koester!’
Daar kan ik badend in het zweet van wakker worden. Dat alles waar je jarenlang voor geknokt hebt er zo maar niet meer is. Langzamerhand lijkt de onzichtbare vijand steeds minder vat op ons te krijgen. Maar hij is er nog steeds, als een sluipmoordenaar liggend op het dak met altijd een nieuw slachtoffer in het vizier. De roep om versoepelingen wordt steeds groter. Terug naar hoe het was. Terug naar een dansje op de dansvloer. Ongelooflijk eigenlijk dat ik over zeventien dagen in een vliegtuig zit naar zonniger oorden. Tot vorig jaar heel gewoon, tot twee maanden geleden niet voor te stellen…..
Eigenlijk wilde ik over een televisieavondje schrijven. Iets dat niet vaak meer voorkomt. Dat je geboeid naar de NPO en de commerciëlen zit te kijken. Netflix en Videoland laten zich steeds meer gelden in huize Koster. Maar de documentaire van Nada van Nie over de laatste maanden van Marc de Hond maakte indruk. Was Nada vroeger geen Honneponnetje en de vriendin van stervoetballer Brian Roy? Een verleden die ze ver achter zich heeft gelaten, zo te zien. Dankzij ontroerende familietafereeltjes waarvan je weet dat ze niet lang meer zouden duren. Dat kwam hard binnen.
Een verkeerd levenslootje trekken of, om met De Hond te spreken, zoveel slechte speelkaarten achter elkaar krijgen. Dat voelt verrekte onrechtvaardig. Dat zal Fernando Ricksen ook gedacht hebben. Vorige week was daar de introductie van het nieuwe boek over de ALS-periode van deze markante voetballer met een ongelooflijke levensdrang en –drive die doorvocht totdat zijn uitgemergelde lichaam echt niet meer wilde….
Snel door naar mooiere beelden. Want later die donderdag was daar de mooie docuserie van Nick en Simon die in New York op zoek gingen naar de roots van hun muzikale idolen Simon en Garfunkel. Het leverde prachtige beelden op vol met nostalgie en mooie liedjes. Van het duo dat in 1981 het Centre Park volspeelde met een half miljard toeschouwers. Je hoopt natuurlijk dat onze Nederlandse helden hun vroegere idolen nog zouden ontmoeten maar helaas, dat was net een brug te ver.
Moet ik het nog over de uitspraken van Johan Derksen hebben en alle commotie die daar over is ontstaan? Doe maar niet, we naderen immers de 700 woordengrens. ‘Zullen we een dansje doen?’ Ik heb er eigenlijk wel weer heel veel zin in. Met een biertje in de hand swingen op een volle dansvloer. Zo dichtbij maar toch ook nog zo ver weg. Maar mocht het weer kunnen dan zal het vast een uitbundig feestje worden. Om het leven te vieren en om alle onzichtbare vijanden weg te drinken…..