Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ja, daar hebben we je even te pakken hé, met een dubbelinterview. Ik moet eerlijk bekennen dat ik vanmorgen nog zoiets had van, als dat maar goed gaat. Zal ik als oudste maar beginnen? Roelf Jan Schlukebir is mijn volledige naam, Roelf mijn roepnaam. Schlukebir is inderdaad geen alledaagse naam maar hier in de omgeving wonen wel meer mensen met dezelfde achternaam. Vaak is dat geen directe familie. De eerste Schlukebir hier bekend kwam ongeveer halverwege de achttiende eeuw over vanuit Duitsland.
Ik ben op 4 augustus 1949 geboren in ’t Zandt. Ik kom uit een arbeidersgezin dat oorspronkelijk uit zes personen bestond. Mijn vader was aanvankelijk landarbeider en kwam later in de bouw terecht. Ook is hij 25 jaar koster geweest van de Nederlandse Hervormde Kerk in ’t Zandt. Echt veel omzwervingen heb ik niet gemaakt. Na ’t Zandt heb ik vier jaar in Roden gewoond en sinds 1976 wonen we in Ten Post. In 1983 zijn we hier aan de Jan Zijlstraat terecht gekomen.
Noteer bij mij gerust Bouwkie Schlukebir-Elzes. Ik ben op 3 juli 1952 geboren in Zandeweer en heb nog een broer en een zuster. Mijn vader was ook landarbeider. In de zomermaanden zat hij heel vroeger op de dorsmachine en later op de combine. In de winterperiode was hij als zelfstandige druk met het spruiten plukken. Ik ben met Roelf meegegaan naar Roden en Ten Post. Het bevalt ons hier prima maar zeer waarschijnlijk wordt ons huis aan het eind van het jaar afgebroken en vindt er nieuwbouw plaats. Maar dit proces duurt al zo lang dat we behoorlijk sceptisch zijn geworden…..’
Wat is uw burgerlijke staat?
Wij zijn op 5 oktober 1973 getrouwd en hebben elkaar leren kennen in Hotel ’t Gemeentehuis in Usquert. Daar waren we in de grote zaal vaak aan het dansen. Wanneer de vonk precies overgeslagen is, weten we geen van beiden maar ik weet dat ik Roelf gevraagd heb of hij kwam kijken bij mijn gymuitvoering. Dat was het begin van onze verkering.
Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. In 1980 is Kasper geboren. Hij is getrouwd met Babet, vader van een zoon en een dochter en vertegenwoordiger van beroep. Ze wonen in Ten Boer. Twee jaar later volgde Eveline. Zij woont in Appingedam, samen met Anthon en ze hebben twee zoons en een dochter. Eveline heeft vijftien jaar voor de klas gestaan en is nu ambulant begeleidster. We zijn dus de trotse grootouders van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van zes tot twaalf jaar oud.
Wat is uw voormalig beroep?
Roelf: Na de lagere school in ’t Zandt, ging ik naar de ULO in Appingedam. In de familie zaten de nodige onderwijzers dus zo verrassend was het niet dat ik naar de kweekschool in Appingedam ging. Op mijn 21e had ik zowel mijn onderwijsdiploma als hoofdakte in bezit. Ik heb nog getracht om onder mijn militaire dienstplicht uit te komen maar daar was geen houden aan. Ik ben opgekomen in Ede en heb mijn parate tijd in Havelte doorgebracht. Na veertien maanden was ik er gelukkig klaar mee. Van mij krijg je dus geen sappige dienstverhalen te horen.
In die tijd was er veel vraag naar onderwijzers, ik kon zelfs kiezen uit twee banen. Ik had gesolliciteerd naar een baan in de gemeente Roden en vond in Roderesch mijn eerste lerarenbaan. Na drie jaar verkaste ik naar het nabijgelegen Nietap. Ik wilde graag hoofd van een lagere school worden en daarbij ook graag weer terug naar Groningen. Ik heb twee sollicitatiebrieven verstuurd, naar Westernieland en Ten Post. Op 1 november 1976 werd ik hoofd van ‘De Lessenaar’ in Ten Post en daar heb ik uiteindelijk tot juni 2011 gewerkt. En dus kon het gebeuren dat ik les mocht geven aan de kinderen van ouders die ik ook al les gegeven had.
Ik combineerde als hoofd het administratieve gedeelte met het les geven aan vooral de leerlingen uit de bovenbouw. Daar lag ook duidelijk mijn hart. Ik ben in 2008 gestopt met het leidinggeven omdat ik het wat rustiger aan wilde doen. En dus stond ik alleen nog maar voor de klas. Door de administratieve druk en het moeten lesgeven in lagere groepen, ging de jeu er voor mij een beetje af.
Terugkijkend op mijn onderwijstijd, beschouw ik mijzelf als een ouderwetse meester bij wie de zorg voor de kinderen altijd op één gestaan heeft. Een onderwijsinspecteur heeft mij weleens gevraagd waar ik allerlei dingen noteerde. Toen ik antwoordde dat ik dit voornamelijk in mijn hoofd opsloeg was hij hier niet heel blij mee. Ergens was ik dus wel blij dat ik er op 62-jarige leeftijd uitkon.
Bouwkie: Na de lagere school in Zandeweer, volgde de ULO in Uithuizen. Deze heb ik niet afgemaakt, leren was niet mijn ding. Ik ging veel liever aan het werk en centjes verdienen. Dit kon op 16-jarige leeftijd bij kruidenier Bogema in Zandeweer. Dit was net wat voor mij. Ik ga graag met mensen om en zit nooit om een praatje verlegen. Na Bogema volgde kruidenier Klip in Uithuizen om de simpele reden dat ik hier meer kon verdienen. Hier heb ik enige jaren gewerkt.
We wilden graag trouwen en dus konden we wel wat extra geld gebruiken. Ik ging bij Woortman in Uithuizen aan het werk. Dit productiewerk, het in elkaar zetten van vooral scheerapparaten, was minder leuk dan in de winkel staan maar het verdiende wel veel beter. En je kon er mooie kortingen krijgen op tal van huishoudelijke producten. Na getrouwd te zijn, verhuisden we dus naar Roden. Daar ging ik bij een schoenenwinkel aan het werk. Later kon ik bij Menninga Schoenen in Delfzijl aan de slag.
Dit bleef ik doen tot de kinderen kwamen. Vanaf die tijd bestierde ik dus het huishouden. Dat veranderde toen Menninga een dringend beroep op mij deed, hij kon nergens geschikte schoenverkoopsters vinden. Ik ging toen twee dagen per week bij hem aan het werk totdat hij uiteindelijk stopte met zijn winkel. Dit was ongeveer medio jaren ’90. Later deed ik nog wel wat kleine oppasklusjes en op duur kon ik mooi op de kleinkinderen passen. Dit doe ik nog steeds met heel veel plezier.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Roelf: Ik had mij mijn pensionering toch wat anders voorgesteld want al vrij snel kwamen de lichamelijke klachten. Ik heb inmiddels zo’n zes operaties achter de rug onder andere voor een anurisma en zenuwbeknellingen in mijn nek en rug. Daar heb ik wel hinder van bij het lopen. Gelukkig niet bij het fietsen en dus trekken Bouwkie en ik er regelmatig met zijn tweeën op uit. Tuinieren mag ik ook graag doen, ondanks het feit dat het huis binnenkort gesloopt wordt.
Ik heb vroeger ook wel enig bestuurswerk verricht. Zo ben ik vijf jaar voorzitter geweest van het dorpshuis en ook een jaartje of vijf secretaris van SV TEO. TEO is ook de club waar ik jarenlang jeugdleider ben geweest en tot mijn 60e wedstrijdjes heb gefloten. Zelf heb ik ook jarenlang gevoetbald, tot mijn 40e. Eerst bij ’t Zandt, toen drie jaar ZEC, later volgden Nieuw Roden en TEO waar ik nog enige jaren in het eerste gevoetbald heb.
Ik kijk nog regelmatig bij Omlandia en DVC waar Kasper en een kleinzoon van ons voetballen. Een andere kleinzoon speelt bij de jeugd van FC Groningen. Vroeger ging ik vaak naar het schaatsen en daar hielp ik ook wel mee met het klokken en de tijdwaarneming.
Bouwkie: Ik ga ook wel naar het voetballen hoor maar niet zo vaak als Roelf. Ik ben meer van de binnensporten. Als dat hele Coronagebeuren er niet was geweest dan hadden we nu in Duitsland gezeten waar mijn kleindochter mee had mogen doen aan het EK Streetdance.
Vroeger was ik vaak sportief bezig, ik zat op gym en volleybal. Ook mocht ik graag toneel spelen. Bestuurlijk ben ik actief geweest in het bestuur van de peuterspeelzaal en bij de plattelandsvrouwen waar ik drie jaar secretaris was. Ik zit nu nog steeds op volksdansen, in Garmerwolde om precies te zijn. Daar hebben we een gezellig clubje dansers. Tot slot mag ik graag verven/schilderen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Noteer voor ons beiden gerust de geboorte van de kinderen en kleinkinderen. We genieten nog steeds met volle teugen van het gezinsleven.
En de dieptepunten?
In 2001 heb ik een hersenbloeding gekregen. Ik was blind en verlamd en heb vier weken in coma gelegen. Ook volgde er een operatie aan mijn hoofd. Dit was voor Roelf en de kinderen, die toen 21 en 19 waren, een heel spannende tijd. Zelf kan ik mij hiervan niet veel meer herinneren.
Roelf: Ze kreeg inderdaad niet heel veel mee toen ze in coma lag. Wanneer ik tegen haar praatte, zei ze wel wat terug maar dit was meer brabbelen. Zelf baal ik van het feit dat ik niet zo goed meer lopen kan. Een boswandeling maken zit er bijvoorbeeld niet meer in. Gelukkig kunnen we wel samen fietsen en twee jaar geleden zijn we nog met de auto naar Zweden geweest waar een broer van Bouwkie woont.
Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen er om je heen wegvallen. Dat hoort nu eenmaal bij het leven maar we zijn onderweg al de nodige dierbare familieleden en vrienden kwijtgeraakt.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
‘Wat mot je doar nou op zegg’n? Er mot je ook net wat te binn’n schaiten natuurlijk.’ We hebben in het verleden mooie reizen gemaakt naar bijvoorbeeld Malta, Italië, Engeland en Ierland.
Roelf: ‘In Italië werd drie uur voor vertrek mijn portemonnee gestolen met daarin ook mijn ticket. Men had ons er van te voren al voor gewaarschuwd en dan overkomt het je toch nog. En die Italiaanse marechaussee sprak geen woord Engels. Gelukkig kreeg ik op den duur op kantoor een piloot van Transavia aan de lijn die de geruststellende woorden sprak dat ik gewoon mee terug mocht vliegen…..’
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Nog een keer naar een (warm) buitenland reizen….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, we zouden het leven zo weer op dezelfde manier overdoen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Roelf: ‘Ik ga voor een 7,5, vroeger zou dit een hoger cijfer geweest zijn. Het lopen wordt minder en het traject richting het slopen van onze woning levert veel frustraties en negatieve energie op. De manier waarop alles verloopt, daar kan ik mij vreselijk kwaad over maken!’
Bouwkie: ‘Ik kan dit wat beter van mij afzetten en heb er geen slapeloze nachten van. Je kunt er toch niets aan veranderen. Ik ga voor een iets hoger cijfer, noteer gerust een 8.’
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Maak er wat van met elkaar. Je moet zelf wat van het leven maken!’