Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Doeke Dirk Norg. ‘En we noemen hem Dicky’, zo stond op het geboortekaartje. Maar iedereen kent mij als Dick Norg. Ik ben op zeven maart 1960 geboren aan de Tinallingerweg even buiten Baflo. In het huis dat naast het bedrijf staat. Als oudste telg uit een gezin dat uit zeven personen bestond. Mijn vader was ambtenaar, hij werkte als voorman in de plantsoendienst van de voormalige gemeente Baflo.
Toen ik twaalf jaar was, verhuisde het gezin Norg naar het dorp zelf. Ik heb bijna mijn hele leven in Baflo gewoond op een uitstapje van enige jaren na in het nabijgelegen Tinallinge. Ik woon hier al weer vanaf 1997, ons huis staat op het bedrijfsterrein. En ik hoef ook niet zo nodig meer weg, Baflo is een mooi dorp om in te wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 2007 hertrouwd met Klara Norg. Zelf heb ik vijf dochters, Klara heeft er drie. En zo kregen we een samengesteld gezin met acht meiden. Een mooie nieuwe start na een voor mij moeilijke scheidingsperiode. Dat van die mooie herstart geldt zeker ook voor Klara, zij was op dat moment weduwe.
Onze acht dochters zijn over het hele land uitgestreken. Enige wonen in de Stad Groningen maar ook in Warffum, Joure, Sappemeer, Borger en het Limburgse Steyl. Daarbij zijn we de trotse grootouders van vijf kleinkinderen, in leeftijd variërend van één tot tien jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Baflo, ben ik eerst een jaar naar de MAVO gegaan. Dat was het niet voor mij, ik had alleen voldoendes op tekenen, gym en handvaardigheid. De LTS in Groningen paste mij een stuk beter. Ik heb mijn diploma in de richting metaalbewerking met twee vingers in de neus gehaald. Voordat ik in dienst moest, ben ik eerst nog anderhalf jaar leerling machinist in de wegenbouw geweest. Mijn parate diensttijd heb ik in Assen doorgebracht, mooi dichtbij inderdaad.
Toen ik uit dienst kwam, had ik aanvankelijk geen werk. Gelukkig bracht smid Hendrik Schreuder van de gelijknamige smederij in Tinallinge hier verandering in. Ik kende hem al enige jaren want ik haalde er wel eens spullen vandaan. Schreuder werd in 1983 ziek en wilde zijn bedrijf eigenlijk wel verkopen. Ik heb het bedrijf toen samen met een andere werknemer, Harry Knot genaamd, overgenomen. Harry is in 1995 uit de zaak gestapt en inmiddels run ik het bedrijf dus al weer 25 jaar zelfstandig.
Nog voor de herindeling bood de toenmalige wethouder ons een mooi stuk grond te koop aan hier aan de Tinallingerweg. We hebben het bedrijf in de loop der jaren behoorlijk uit weten te breiden met de onderdelen smederij en tuintechniek. Inmiddels hebben we vier werknemers in dienst en ook Klara doet het nodige binnen de onderneming. Zij houdt onze webshop in de gaten en neemt een gedeelte van de telefonische verkoop voor haar rekening.
Zelf houd ik mij hoofdzakelijk bezig met de werkvoorbereiding, de aankoop van materialen en het opstellen van offertes. We zijn via Google goed te vinden en krijgen per mail de nodige gerichte vragen. Mijn ervaring is dat je hier snel en adequaat op moet reageren. Hoe groter de reactiesnelheid, hoe meer je verkoopt is mijn ervaring. Ook neem ik vaak het winkelgedeelte voor mijn rekening. Graag zou ik wat vaker bijspringen in de werkplaats maar dat wordt door de drukte steeds lastiger.
Qua tuintechniek richten wij ons vooral op de regio. Het smeedwerk brengt ons door heel Nederland en we hadden laatst zelfs een mooie klus in België. Wij mochten een ketting van 200 meter maken als afscheiding van het strooiveldje op een begraafplaats. De burgemeester berichtte ons persoonlijk dat ze als gemeente een bedrag uitgetrokken hadden om ons de opdracht te laten realiseren.
En zo zijn ons wel meerdere mooie klussen gegund. De 175 meter hekwerk rondom de haven in Uithuizen bijvoorbeeld, inclusief verfraaiingen in het hekwerk zelf. Ook hebben we een voorname rol gespeeld in de herbestemming van de gevangenis van Leeuwarden. Een groot project waarmee we een dikke jaar bezig geweest zijn. Ik ben wat dat betreft dik tevreden over de ontwikkeling van het bedrijf maar heb ook geleerd dat er meer is dan werken alleen.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is nog lang geen sprake. We zien wel wat de toekomst brengt. Maar mijn langste tijd als zelfstandige heb ik natuurlijk wel gehad. Mocht zich in de loop der jaren een geschikte koper aandienen dan kijken we wel weer verder. Werken is leuk maar niet het allerbelangrijkste in het leven. Daarom trekken Klara en ik er regelmatig op uit om op vakantie te gaan. Inmiddels doen we al zo’n tien jaar het Griekse eiland Lesbos aan in het voorjaar. Dit jaar zat dit er inderdaad niet in maar doorgaans voelt het daar als thuiskomen.
Klara en ik delen met de zitmaaierraces ook dezelfde hobby. Vroeger werden deze races door de organisatie van Graspop georganiseerd maar toen zij er mee stopten heb ik middels enige flyers gelukkig de nodige mensen weten te enthousiasmeren. Er is een stichting opgericht die zich met de organisatie van de races bezighoudt, ook Klara heeft hier zitting in. Zelf verricht ik de nodige hand- en spandiensten. We kunnen als organisatie putten uit een groot vrijwilligersbestand van zestig personen, mooi toch?! Jaarlijks doen we aan de nodige races mee, soms tot ver in Duitsland aan toe. Vorig jaar ben ik in Twente zelfs nog een keer tweede geworden. Aan de races doen vaak zo’n tien tot twaalf deelnemers mee.
Verder mag ik graag motorrijden. Ik had vroeger al een brommer en daarna een crossmotor dus was dit een logische vervolgstap. En ik heb al met al 27,5 jaar bij de vrijwilligere brandweer in Baflo gezeten. Daar heb ik zelfs nog een lintje aan overgehouden. Ik werd nietsvermoedend naar de plaatselijke café gelokt die vol zat met bekende gezichten. Daar werd mij de Koninklijke onderscheiding uitgereikt.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat ik Klara heb leren kennen. Zowel privé als zakelijk kunnen we het prima met elkaar vinden. We hebben toen we net samen waren de hele buitenkant van het bedrijf geüpgrade en zorgden ook daarmee voor een nieuwe start. Ik durf te stellen dat ze mij als mens positief veranderd heeft. Daarbij delen we met de zitmaaierraces en onze vakanties gezamenlijke hobby’s.
Maar ook de geboorte van de kinderen en kleinkinderen en het samengaan van onze twee gezinnen mag bij deze vraag zeker niet ontbreken. We hebben een goede klik met elkaar. Vaak organiseren we een barbecue en tweede Kerstdag hebben we altijd een soort van open huis waar al onze kinderen en kleinkinderen van harte welkom zijn.
En de dieptepunten?
Dik tien jaar geleden is mijn vader overleden aan acute leukemie. Het ging allemaal heel snel. Sinds pa weg is, heb ik bij mijn huis een mooi tuintje. Mijn vader was ook altijd aan het tuinieren. Mijn moeder zegt altijd als ze me in de tuin bezig ziet: ‘als pa dit gezien had dan was hij trots op je geweest.’ Hij mocht 75 jaar worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
De zitmaaierraces zijn toch wel een bijzondere hobby. Ook een hobby waar onze kleinkinderen graag bij aanwezig zijn. Normaal is het andersom maar in dit geval zijn ze heel enthousiast en moedigen ze ons aan tijdens het sporten. Gelukkig voel ik mij nog fit genoeg om aan de races mee te doen maar het gaat ook wel eens fout hoor.
Zo werd ik ooit eens gelanceerd toen ik met mijn maaier een beschermband aantikte. De buitenwacht sprak van een ‘mal ongeluk’ want ik vloog door de lucht tegen de startinstallatie aan. En wel zo dat de rijders achter mij zich moesten bukken om onder de stellage door te kunnen. Het bleef gelukkig bij een pijnlijke knie.
Ook bij de brandweer heb ik als chauffeur/pompbediende het nodige meegemaakt. Zo herinner ik mij nog een regenachtige nacht in Pieterburen waar we de hele nacht met onze nieuwe brandweerinstallatie in touw waren om een brand te blussen. Wij maakten hierbij gebruik van onze lichtmast. Die zat ook op de oude wagen en wij konden alleen wegrijden wanneer de lichtmast ingeklapt was.
Helaas werkte dat bij de nieuwe wagen anders en zo kon het gebeuren dat we een auto met knipperende lichten achter ons hadden zitten om ons te waarschuwen. Toen we op den duur stopten, zagen we dat de lichtmast nog niet ingeklapt was. Menig lantaarnpaal onderweg had een flinke knuur gekregen en ook de mast zelf was beschadigd…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Eind vorig jaar hebben we een caravan gekocht maar het is er nog niet van gekomen om er mee weg te gaan. Hopelijk lukt dit over niet al te lange tijd. Even lekker naar een boerencamping en dan nemen we de fietsen mee. Op de langere termijn kunnen we er misschien wel met de camper opuit trekken. Maar voorlopig hebben we het nog druk genoeg met het bedrijf. En daar is ook helemaal niets mis mee. Ik ben sowieso iemand die kijkt naar hetgeen hij heeft in plaats van wat we missen. We hebben niets te klagen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik denk dat ik meer spijt gehad zou hebben van dingen die ik niet gedaan heb dan dat ik spijt heb van de misschien teleurstellende gevolgen van bepaalde beslissingen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een 8+. Als je kijkt wat ons allemaal gegeven is….. Natuurlijk hebben we ook minder leuke dingen meegemaakt maar we richten ons op de mooie dagen en momenten die nog komen. Als je ziet hoeveel mensen er wereldwijd op de vlucht zijn. Dat hebben wij ervaren op Lesbos. Vluchtelingenkampen waar veel meer mensen zitten dan de opvangcapaciteit. Het had wel iets van een oorlogsgebied. Die beelden daar kwamen wel even binnen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Geniet, geniet, geniet…………………maar niet met mate!