´Hou je het nog een beetje vol?´, werd me laatst gevraagd. Natuurlijk hou ik het vol, opgeven is geen optie. Nooit niet en nu zeker niet. Alhoewel….. Ik heb weinig slapeloze nachten, maar de afgelopen weken zaten er wel een paar tussen. De wereld op z´n kop. Niks van wat normaal was, is nog aanwezig.
Als nuchtere Grünniger ging ik begin maart naar mijn werk in het UMCG als kinderverpleegkundige. Een oud-collega appte me eind januari nog: ‘die Corona waar ze zich zo druk over maken, die hebben we toch wel vaker?’ Bij de kindergeneeskunde komt Corona namelijk wel vaker voor: ‘we hebben weer een biertje in het snotje’, zeggen we dan gekscherend. ‘Ach, de kinderen zijn er niet zo ziek van, alleen wat snotterig. Dus die Corona zal wel wat meevallen’, app ik terug naar mijn oud-collega.
Een dikke maand later staat Nederland op z’n kop. Die Corona noemen we nu COVID-19. De carnavalskleren zijn net opgeruimd, de Veertigdagentijd is amper begonnen binnen de kerkelijke gemeenschappen, of de eerste heftige berichten komen binnen. Het is mis in het zuiden van het land; de Corona rukt op. Na Italië en Oostenrijk is nu ook Nederland aan de beurt.
Binnen Limburg en Brabant komt het ons land binnen. Mijn werkgever neemt geen risico. Dit is ernstig! Vanaf maandag 9 maart krijgen de UMCG-ers al strikte regels opgelegd. We mogen niet meer reizen, we mogen niet meer naar sportclubs, we mogen niet naar bijeenkomsten waar meer dan 30 mensen aan deelnemen. Ik ben er beroerd van.
Mijn agenda is gevuld in het tweede weekend van maart. Ik krijg appjes van de plaatselijke gymnastiek vereniging of we als ouders de toestellen alsjeblieft willen klaarzetten voor de wedstrijd van zaterdag 14 maart. Eh, sorry nee ik mag niet. ‘Wie wil er rijden naar de uitwedstrijd aanstaande zaterdag?’ verschijnt er in de voetbalapp. Eh, sorry nee ik mag niet. Oh ja, de NLdoet dag, zaterdag bij het zwembad, alles even opknappen voor het nieuwe seizoen. Volgende appje naar het bestuur: Eh, sorry nee ik mag niet. Donderdagavond: muziekrepetitie met meer dan 30 personen…. Eh, sorry nee ik mag niet. Zondag naar de kerk? Sorry meiden van de kindernevendienst: ’t lukt wel zonder mij he?, ik mag er zondag niet bij zijn’.
Ik word per minuut beroerder. Er lijkt een dikke pandemiesteen in mijn maag te liggen. Alles wat mijn leven mooi maakt en leuk is om te doen moet ik afzeggen. Mijn beroep geeft dat ik gezond moet blijven en paraat moet staan in deze vreselijke tijden. En natuurlijk doe ik dit met alle liefde. Hoewel het op dat moment nog een wat ‘ver van mijn bed show’ is, voel ik de olifantenkudde in de verte naderen…..
En die kudde was er snel. Donderdag 12 maart krijgt heel Nederland dezelfde restricties opgelegd. Alles, maar dan ook alles, wordt stil gelegd. Geen sport, geen muziek, thuiswerken waar mogelijk en de kinderen gaan thuisonderwijs krijgen. Alsof het niks is. Alles wat gewoon was, is niet meer. Thuis loopt het allemaal binnen een week: de Duitse les, de wiskundesommen, de uitleg van de spelling van groep 5, de musical van groep 8, alles komt digitaal onze slaapkamers en keuken binnen.
Ondertussen werk ik lange dagen, want ook in het ziekenhuis moet alles anders. Er moet ruimte komen om de verwachte patiëntenstroom aan te kunnen. Roosters over de kop, teams over de kop. Er moeten verpleegkundigen ondersteunen op de IC’s. Tekorten in eigen roosters, dan moet de rest meer werken. Alles wat thuis kan werken, gaat thuis werken. De winkels beneden gaan dicht. Zo weinig mogelijk mensen het huis in. Stroomschema’s worden ontwikkeld hoe om te gaan met de ‘verdacht besmette patiënt’.
De onbekendheid geeft dat we de wielen moeten uitvinden met elkaar. En dat is een heftig proces. Elke dag is er een update. Aanvullend nieuws en meer regels. Het koppie zit vol en is moe van alle veranderingen en de vele informatie die je krijgt. En waar ik nooit last van had, onrustige nachten en slecht slapen, dient zich nu aan. Iets nieuws geeft dat je er weer een weg in moet vinden hoe hier mee om te gaan.
Elke dag is het de vraag of je voldoende middelen hebt om de medewerkers te beschermen. Elke dag tel ik de handschoenen, de mondkappen en isolatiejassen. En zijn de juiste brillen gekomen? Zijn de stroomschema’s bekend bij alle medewerkers? En bij alles wat we doen denken we aan de 1,5 meter afstand. Zijn we dichterbij? Dan een mondkap dragen. Sindsdien praten en lachen we met onze ogen.
En ondertussen zijn we supertrots op ons vak. Want je merkt in huis dat we het SAMEN doen. Iedereen zet de schouders er onder. Iedereen kan werken, want daarnaast zijn er toch geen afspraken. Want de rest van de wereld staat stil. Trots zijn we als de eerste ambulancebus ons huis bereikt met ernstig zieke ‘zuiderlingen’. Dat ‘onze Kinder-IC’ klaar is gemaakt om zes ernstig zieke volwassenen te ontvangen. Dat mijn eigen collega’s hen kunnen en willen ondersteunen waar mogelijk, dat is toch prachtig! Een pandemie, die we samen aangaan.
We zijn er nog niet. De cijfers liegen er nog niet om. De kinderen mogen na de meivakantie weer naar school. De sportclub mag buiten weer beginnen binnen de regels van de protocollen. De individuele muziekles mag weer beginnen. Maar we houden 1,5 meter afstand. Dat is te doen. Maar soms ook best lastig.
‘Hou vol, hou vast! Al is het maar voor even. Ik zie ook wel in dat alles anders gaat. Dan hoe je het wilt, of hoe je het had gedacht. En ik begrijp ook best dat jij het niet meer weet hoe het nu is, Is niet wat jij verwachtte. Dus adem in en tel tot tien of elf en verder.’ #BLOF