Jurriena, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Zeker, ik ben Jurriena van Dijken dus, 34 jaar en moeder van drie kids. Lora is vier, Fieke zes en Mads acht. Steffan Knot uit Roodeschool is mijn vriend en hij heeft, samen met zijn broers, een eigen bedrijf in stofferen en houtbouw. Ik woon in Kantens en zie mijzelf als een energiek en optimistisch mens. Ik werk als verpleegkundige op de intensive care van het UMCG.
Het verzorgende zat er al van jongs af aan in?
Ik denk het wel want na de MAVO heb ik de MBO-V opleiding in Groningen gedaan. Maar wat ik interessanter vind om te vermelden is dat ik DE combi heb van het werk van mijn ouders.
Mijn moeder heeft jarenlang als verpleegkundige gewerkt en mijn vader zat in de olie- en gaswinning. Het verpleegkundige spreekt voor zich, denk ik. Dat van de olie- en gaswinning moet ik vermoedelijk even uitleggen.
Als je werkt met gas-/oliewinning heb je te maken met druk, flow, viscositeit en de pH van een stof. Kortom, met scheikunde, natuurkunde en wiskunde. Als ik aan het werk ben, is dat niet anders. Ik controleer de bloeddruk, de flow van de beademingsmachine en de pH van het bloed. IC werk is behalve verplegen ook heel technisch en dat vind ik superinteressant.
Uiteindelijk ben je bij het UMCG terechtgekomen?
Ja, na mijn HBO-V in België te hebben afgerond in 2007, ben ik aangenomen voor de IC opleiding in het UMCG en die heb ik succesvol afgerond. Dit werk past echt bij mij. Ik vind het fascinerend om te zien hoe het lichaam werkt, welke mechanismen het heeft. Als dat uit balans raakt, is het een uitdaging om dat goed aan te sturen. Als team kun je het daar enorm druk mee hebben, maar als je daarmee iemand weer ‘op de rit’ krijgt en beter maakt, geeft dat zo’n voldoening.
Buiten de coronaperiode houd ik mij ook bezig met het begeleiden van leerlingen, scholing, scenariotraining (waarbij praktijkgevallen nagebootst worden, met name op reanimatiegebied) en ga ik met de arts van de IC mee met de ambulance om patiënten van IC naar IC te verplaatsen, als dat nodig is. Het UMCG is mijns inziens een goede werkgever. Je kan er groeien als professional en er wordt ook gekeken naar jou als mens, wat heel fijn is.
Maar toen was daar dus het coronavirus, was je direct verontrust?
Dat vind ik een lastige vraag. In zekere zin wel maar het was eerst nog redelijk ver weg in China en Italië. Maar hoe dichterbij het komt hoe meer die ongerustheid toeneemt. Zeker toen ik de patiënten zag die uit het zuiden van het land overgekomen zijn. Dan weet je dat je binnenkort aan de bak moet…..
En dus worden alle zeilen bijgezet?
Ja, ik denk echt dat we als IC team, in alle ‘lagen’, ons uiterste best doen om alles wat we hebben en kunnen, uit de kast te halen. Hartverwarmend dat ook vroegere collega’s weer terug komen om naast ons te staan en te helpen. Sowieso alle inzet en hulp die wordt aangeboden is meer dan welkom. Het is hard nodig, vrees ik. Zelf ben ik van drie naar vijf werkdagen gegaan, dat is toch wel even een omschakeling.
Je hebt nu de zorg over meerdere (corona)patiënten die geen contact mogen hebben met hun naasten?
Momenteel zijn dat er nog twee maar ik verwacht dat dit vlot uit gaat breiden naar drie of vier waarbij we hulp van ondersteuners krijgen. Onder gewone omstandigheden dragen we zorg voor één complexe of maximaal twee patiënten. De mensen met COVID-19 zijn vaak erg zieke, dus complexe patiënten.
Contact is erg lastig, want de patiënten worden door ons in slaap gehouden. Gesprekken met ze hebben, gaat dus niet. We laten familie wel bellen of skypen, wanneer de zorgzwaarte dit toe laat. Daar proberen we zo veel mogelijk tijd en mogelijkheden voor in te zetten. We houden ook dagboekjes bij voor de patiënt en/of hun naasten, zodat ze dat (hopelijk) terug kunnen lezen, als ze opgeknapt zijn.
Wat doet het met jou zelf?
Het is een bizarre wereld waarin we ons begeven. Ik neem twee a drie keer per dienst een kort momentje om rond te kijken en zo stil te staan bij het feit dat het echt is. Het is allemaal zo bizar, zo onwerkelijk. Zo veel zieke mensen bij elkaar die geen bezoek mogen ontvangen. Met collega’s die er uit zien als maanmannetjes. Heftig is het, voor alle partijen.
Gelukkig kan ik er tot dusver goed mee omgaan en het van mij af zetten. Dat komt ook omdat we als collega’s goed om elkaar denken. Eventueel is er psychologische ondersteuning mogelijk. En inderdaad, zo’n speciaal pak dat we moeten dragen maakt het werk er ook niet makkelijker op. Het is warm en je ademt als het ware je eigen adem opnieuw weer in. Maar we hebben er maar mee te dealen.
Jullie hoofd, Peter van der Voort, is inmiddels een bekende Nederlander?
Peter is regelmatig in de media zichtbaar inderdaad, bijvoorbeeld bij Jinek haar talkshow. Het is goed dat mensen weten wat er zich afspeelt binnen de muren van een ziekenhuis en op de IC. Hoe iedereen zijn best doet en wat we zien. Hopelijk geeft het mensen meer inzicht in wat er speelt maar het kan ook voorbereidend werken op wat hen en/of hun naasten (mogelijk) te wachten staat, voor zover we dat kunnen inschatten.
Het is een goede manier om de maatregelen die getroffen worden vanuit de overheid, en die zo hard nodig zijn om het hoofd boven water te houden en de piek uit te smeren, nog beter uit te leggen. Ik heb dan ook mijn waardering uitgesproken naar Peter. Respect voor hoe het bestuur dit oppakt en hoe open, reëel en transparant Peter hierin is. We worden als IC’ers goed op de hoogte gehouden, bijvoorbeeld door middel van livestreams. Dat is persoonlijk en prettig en vergroot de betrokkenheid.
Dit gaat nog wel even duren?
Dat is één ding dat zeker is. Maar voor hoe lang, geen idee. Het is nog maar net begonnen. En als de COVID-19 zo goed als voorbij is, dan moeten de operaties die uitgesteld zijn of uitgesteld gaan worden nog komen.
Wat zijn de hoogte- en dieptepunten uit je IC-carrière tot dusver?
Ik heb geen specifieke hoogtepunten, maar kom nog even terug op wat ik eerder vertelde. Het aansturen / overnemen van (vitale) functies van een patiënt als team, om hem of haar daarmee door een levensbedreigende situatie te helpen, is elke keer weer een enorme uitdaging. Het vraagt niet alleen veel van ons maar ook van de patiënt en zijn of haar familie. Het is elke keer weer een overwinning wanneer een patiënt qua gezondheid verbetert en van de IC af mag.
Daar tegenover staan de dieptepunten. Ik denk dat er, als zorgverlener en dus ook voor mij, niets moeilijker is dan iemand tussen je vingers weg voelen glijden. Wanneer je er geen grip op hebt, terwijl je alles doet wat binnen je macht ligt om het tij te keren. Ik vrees dat we dat de komende tijd te vaak mee gaan maken en daar kan ik echt tegenop zien…
Kantens is voor jou ‘the place to be’?
Ik zou Kantens in de vraag graag veranderd zien worden in Het Hogeland. Ik ben opgegroeid op het prachtige Doord (Toornwerd), daar liggen zo veel fijne herinneringen! Ik mag er nu even niet komen en dat mis ik zo ontzettend!!
Momenteel zijn we veel in Roodeschool om te klussen in het huis van Stef. We zijn beide bezige bijen en de kids kunnen er heerlijk spelen. Ik mis mijn vriendinnen in Kantens. En uiteraard degene die buiten Kantens wonen ook…….
Nog tijd voor hobby’s/ontspanning?
Klussen dus en hardlopen om fit te blijven. Daarbij lekker buiten zijn met Stef en de kids waarbij ik ‘met kop in toen’ bezig ben of bij de vuurpit marshmallows bak, heerlijk! Ook mag ik graag koken en bakken met de meiden en motorrijden. Genoeg te doen dus.
Je wilt de lezers vast nog wel iets meegeven?
Houd je naasten digitaal dichtbij maar fysiek op afstand! Denk om elkaar. Als we allemaal onze verantwoordelijkheden nemen en de voorschriften opvolgen, doen we wat we kunnen en staan we het sterkst. Dat is zeker iets om voor ogen te houden met de vrije Paasdagen voor de boeg! Het gaat ons allemaal raken, hoe dan ook. Maar schouders er onder en kop d’r veur!