Na maar vier uur geslapen te hebben, word ik ruw wakker gemaakt door de bosmaaier van een van de buren. Direct gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen nacht en de vragen die nu nog open staan. Ik kleed mij aan en ga naar beneden voor mijn bakje koffie.
Mijn vrouw is al beneden en ik praat haar verder bij over wat er is gebeurd en hoe wij er hier thuis mee om moeten gaan. Zij zit in de kinderopvang en zal haar baas ook in kennis moeten stellen. Ook moeten we de kinderen op de hoogte brengen. Beiden zitten aan hun huiswerk, maar als ik ze roep komen ze direct naar beneden. Kennelijk horen ze aan mijn stem dat het belangrijk is.
Ik vertel hun in het kort wat er is gebeurd. Tegen mijn zoon van 14 zeg ik dat we even niet ons dagelijkse robbertje kunnen vechten en even een beetje afstand moeten houden. Mijn dochter van bijna 12 vertel ik dat ze even niet met mij kan knuffelen. Mijn vrouw heeft ondertussen haar baas gebeld en daarmee afspraken gemaakt.
Tijd voor mij om te gaan bellen. Eerst maar eens met de chef van dienst, kijken of die al iets meer weet. Van hem krijg ik te horen dat men op verschillende niveaus bezig is het een en ander voor mij te regelen en dat het de bedoeling is dat de verdachte vandaag getest gaat worden of hij wel of niet besmet is. Daarna staat de telefoon niet meer stil, de ene na de andere chef van diverse afdelingen en de GGD bellen mij en houden mij op de hoogte. Sneller dan snel kan niet.
In de loop van de dag ga ik naar boven om toch nog een beetje te gaan slapen na deze korte nacht. Ik slaap op de logeerkamer. Mijn vrouw en ik hebben overlegd en dit leek ons toch de beste oplossing. Eerst zekerheid hebben en zolang deze er nog niet is voorzichtig zijn en afstand houden.
Als ik weer wakker word, zie ik dat ik alweer een aantal telefoontjes gemist heb en bel iedereen terug. De GGD-arts vertelt me dat de man is getest en dat we op de uitslag moeten wachten. Dit kan tot 48 uur duren. Als ik er aan denk dat ik al die tijd afstand van mijn gezin moet houden, bekruipt mij een gevoel van onmacht en boosheid.
De stemming binnen het gezin is anders dan normaal. Mijn vrouw heeft door dit alles ook geen zin om te koken. Alle cafetaria’s en bezorgdiensten blijken gesloten te zijn. Na even zoeken op het internet vinden we toch nog een restaurant in de buurt die wel wil bezorgen.
Terwijl we aan het eten zijn gaat de telefoon….. Het is de GGD-arts. Zij vertelt mij dat zij de uitslag van de test heeft. De man had GEEN corona. Ik slaak een zucht. Dit is het beste nieuws wat ik vandaag heb gehoord en ik vertel het aan mijn vrouw en kinderen.
Mijn zoon komt hierna naar mij toe en geeft mij een stomp op mijn arm. ‘Zo nu mag het weer!’, zegt hij. Mijn dochter vraagt: ‘Mag ik je nu weer knuffelen?’. ‘Ja schat, dat mag’. En ik krijg eerst van haar en dan van mijn vrouw een stevige knuffel. Hierna heb ik familie, kennissen en collega’s op de hoogte gebracht zodat ook voor hen de onzekerheid weg is.
Mijn dank is groot en gaat uit naar de collega’s en chefs en met name de GGD-arts die ervoor hebben gezorgd dat het allemaal in een versnelling kwam en daarmee voor mij en mijn gezin een eind aan de onzekerheid. Ik ga naar boven en haal de dekens en mijn kussen weer van de logeerkamer. Ik slaap niet op de bank vannacht…….