Het is zaterdagmorgen wanneer ik dit stukje wegtik. Dat is al heel bijzonder. Normaal maak ik ’s morgens een loopje naar het voetbalveld om daar een uurtje te genieten van heerlijke sportenergie. En ’s middags mag ik zelf de wei in. Dat zit er de komende tijd niet in. Het sportcomplex is in een lockdownsituatie beland….
Donderdag jl. mocht ik er weer een jaartje bij sprokkelen. Met mijn 48 jaar ga ik mijn 49e levensjaar in. Op naar de vijftig inderdaad. Het werd uiteindelijk een verjaardag om nooit te vergeten en dat doe ik ook niet vermoedelijk. Het begon al bij het ontwaken. Dit gebeurde voor zevenen omdat de vrouw vroeg richting Stadskanaal moest. Een eerste blik op Teletekst belooft weinig goeds. De almachtige Trump geeft Europa de schuld van de eerste coronagevallen in the USA en sluit zijn luchtruim voor alle Europese vluchten. Niet veel later kleurt de Amsterdamse AEX bloedrood……
Zelf heb ik nog de nodige dingetjes op mijn to-do lijst staan deze dag. Ik heb het rijk alleen dus wat let mij, alle vrouwen in huis zijn naar hun werk, stage of school. Toch komen er via Facebook, Messenger, Appie, ja zelfs Twitter genoeg prikkels binnen. Een voorbode van een kleine duizend berichten die deze heuglijke dag op zou gaan leveren. En dat is natuurlijk hartstikke leuk om te volgen maar het leidt wel af van de dingen waar ik mee bezig ben. Doet niets, zo’n dag beleef je natuurlijk maar een keer per jaar. Nogmaals hartelijk dank voor alle steunbetuigingen, het doet een mens goed!
Net na het middaguur kwam het verlossende woord van een pensionadogast dat ik die middag langs kan komen. Dat interview mag ik zo nog mooi even meepikken om hem die vrijdag uit te werken. Want een week later staan al de nodige interviews ingepland. Toen ik terug in de auto stapte begon de narigheid pas echt. Waar Rutte en co in het begin van de week nog tamelijk laconiek reageerden op alle ziektekiemen, neemt men nu dramatische maatregelen. Tot 6 april worden alle evenementen die meer dan 100 bezoekers trekken, afgelast.
Een streep door de rekening van vele activiteiten. Een deja vu van bijna twintig jaar geleden komt boven drijven. Toen gooide de MKZ-crisis roet in het eten. Maar dat ging met heel wat meer weerstand gepaard. In deze vergaande maatregelen kan bijna iedereen zich wel vinden. Maar wat een toestanden zeg.
Niet veel later stond ik voor de buis te kijken naar een extra nieuwsuitzending. Ik denk dat de laatste keer dat ik zo verwonderd en verbluft voor de tv heb gestaan in 2001 was. Toen er zich in Amerika maar zo twee vliegtuigen in de Twin Towers boorden. Dat was ook zo onwerkelijk. Dit ook hoewel je het ergens aan had kunnen zien komen met China en Italië als voorbeelden. Wellicht zijn binnenkort nog dramatischer maatregelen nodig.
Mijn verjaardag vierde ik die avond met mijn (schoon)familie, bonuskinderen en eventuele aanhang in Termunten. Het eten smaakte als altijd heerlijk en het was een gezellig samenzijn. Mooi dat het allemaal nog zo kon. Maar het was opvallend rustig en hoewel gastheer Pieter en zijn crew als altijd hun stinkende best deden om het de gasten naar de zin te maken, kon je toch de ongerustheid zien. Het was opvallend rustig, de eerste annuleringen waren een feit en is het nog wel verstandig om open te blijven? Allemaal dilemma’s die op de uitbater afkwamen en waar ongetwijfeld veel meer (horeca)bedrijven op dat moment over ‘prakkizaiden’.
En ik moet zeggen dat het mij ook niet onberoerd liet. Op de vrijdag volgde een belletje naar de beoogd 50e adverteerder of hij dit nog wel ziet zitten, nu hij het hartstikke druk heeft met de verkeerde dingen, of te wel het verwerken van annuleringen. Niet veel later belde hij terug: ‘Met de curator’, gevolgd door een bulderende lach. ‘Tja, pas als ik mijn humor verloren heb moet je je zorgen gaan maken….’
Het was die donderdag even voor twaalven toen ik mijn bed aanraakte. In alle rust overdacht ik deze dag nog even en plaatste een laatste dankbericht voor alle felicitaties op Facebook. Ondanks of dankzij alle prikkels werd het een ietwat onrustige dag. Wat zal de komende dagen, weken en maanden nog gaan brengen? Zo draait de economie op volle kracht en zo stort heel veel in. Het toont nogmaals de kwetsbaarheid van deze aarde aan. Ik ben zeer benieuwd hoe de wereld er over een jaar uit ziet, wanneer ik dit verhaal nogmaals plaats. Het was me m’n verjaardagje wel…..