Het was even een vervelende tijd voor mij en zeker voor mijn vrouw Saskia en onze kinderen, de periode van geen baan. Maar achteraf was het zeker de moeite waard. Want uiteindelijk heeft het mij mijn droombaan opgeleverd!! Inmiddels heb in een aanstelling voor 2019 met de intentie om definitief te mogen blijven.
“ik zou niets liever willen”
Dit schreef ik op vorig jaar, nadat ik na een (on)behoorlijke periode van werkloosheid, een contract kreeg met uitzicht op een “vaste baan” bij de gemeente Groningen. Op het moment van schrijven is mijn wens daadwerkelijk uitgekomen. Tijdens een gesprek met mijn afdelingsmanager kreeg ik de door mij zo gehoopte mededeling dat er vertrouwen was in mijn functioneren. Uiteraard waren er nog wel enige aandachtspunten maar dat was geen reden om mijn aanstelling niet om te zetten in een aanstelling voor onbepaalde tijd.
Na deze voor mij verheugende mededeling kreeg ik een enorm gevoel van opluchting. Maar dat gevoel was niet alleen voor mijzelf. Mijn opluchting gold ook “mijn” medewerkers (68) en “mijn” begeleiders (3). “Onze mensen” hebben namelijk een sterke behoefte aan continuïteit. Ter illustratie: er loopt momenteel landelijk een campagne om minder te wisselen van begeleider bij mensen die steun nodig hebben in hun dagelijks leven.
Dat is niet voor niets. Dat geldt ook voor “onze mensen”. Ook zij hebben baat bij vastigheid in begeleiding, aansturing en ondersteuning bij hun dagelijkse beslommeringen op de werkvloer. Voor mijn komst was er helaas diverse malen gewisseld van leidinggevende. Dat heeft zeker invloed gehad op het reilen en zeilen op de afdeling. Met name de onderlinge verstandhoudingen kwamen hierdoor onder druk te staan. Het kon dan ook bijna niet uitblijven dat er incidenten plaatsvonden. Met weer als logisch vervolg corrigerende gesprekken en/of disciplinaire maatregelen.
Na een aantal gesprekken met de afdelingsmanager en de directe collega’s kwamen wij tot de conclusie, dat er iets moest veranderen aan de cultuur binnen ons bedrijf. Dit in het volledige besef, dat cultuurveranderingen moeizame processen zijn. Tijdrovend en van de lange adem. Dat geldt voor het “gewone” bedrijfsleven, maar zo mogelijk nog meer voor “onze mensen”. Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt of te wel mensen met een beperking.
Maar hoe fijn is het dat de gemeente Groningen dit proces onderschrijft en ondersteunt. Met behulp van een gespecialiseerd bureau in cultuurveranderingen zijn wij enthousiast gestart. Niet eerst met de medewerkers overigens, maar met de leidinggevenden binnen Iederz. Dit omdat wij uiteindelijk het veranderproces zelf vorm moeten geven en continueren. Tijdens onze bijeenkomsten werd besloten, dat wij met mijn afdeling zouden beginnen met het cultuurtraject. Als dit iets zou opleveren, zouden ook de andere afdelingen volgen.
Na een drietal bijeenkomsten, wederom met het bureau dat ook de leidinggevenden begeleidt, was het mijn beurt om de cultuurverandering binnen mijn eigen afdeling te dragen, maar vooral om deze uit te dragen. Dat doe ik o.a. door wekelijks onder de noemer “Ieder(s)z Keek op de Week”, een bijeenkomst te houden. Vanuit de groep medewerkers en de drie begeleiders worden thema’s ingebracht die wij vervolgens behandelen. Na een enigszins voorzichtige (lees: moeizame) start, kan ik zeggen het nu goed loopt. Ook omdat de medewerkers zich gehoord voelen. Daarnaast is er voldoende het gevoel van veiligheid om zich uit te spreken in een grote groep mensen.
Het begint bij jezelf!
“Het begint bij jezelf”, is de rode draad bij al onze bijeenkomsten. Wat ik in een vorig schrijven al aangaf, is dat één van de mooie aspecten van mijn huidige baan de veelzijdigheid daarvan is. Naast alle verhalen, belevenissen, vreugde en verdriet die ik iedere dag mag horen, komt daar nu het cultuurtraject bij. Ik vind het geweldig om op deze manier met “mijn” mensen aan de slag te zijn. Naast de productie, die gewoon doorgaat want er moet ook geld worden verdiend, is het fantastisch om meer dan ooit met de ontwikkeling van “mijn” mensen bezig te zijn.
Inmiddels zitten er 5 van op school. Voornamelijk om het lezen en schrijven te verbeteren of zelfs voor het eerst te leren. Een aantal hebben korte opleidingen gevolgd zoals leren omgaan met een computer of leren om met een heftruck te werken. Een aantal zijn gedetacheerd geweest en een aantal is bijna zover om gedetacheerd te kunnen worden. Er zit weer beweging in de groep.
Het is voor mij persoonlijk geweldig om daar bij betrokken te zijn. Los van het feit dat ik heel blij ben met het feit dat ik weer dagelijks naar mijn werk kan rijden, kan sparren met collega’s (met de een wat meer dan met de ander!!), dat het weekeinde weer een weekeinde is, dat een verlofdag een vrije dag is (waar Saskia anders over denkt) en vakantie ook echt vakantie is.
Maar echt blij word ik van het feit dat ik iets mag betekenen voor een ander.
Droombaan? JA ZEKER!