Eind februari bracht de Open Coffe Club ’t Hogeland mij naar de boorden van het Reitdiep waar aan de Reitdiepkade Restaurant-IJssalon De Boeter gevestigd is. Volgens een van de aanwezigen wordt hier het beste ijs uit de omgeving verkocht. Het was trouwens uitbaatster Babette die mij de titel boven dit verhaal ‘toebeet’. Zelf hoefde ze ook niet te klagen gezien de opmerking: ‘Hier ervaar je alle dagen het vakantiegevoel’. Toen ik naar buiten keek en een boot zag wegvaren, kwam ik tot de conclusie dat ze gelijk had.
‘Wat heb jij toch een prachtig leven!’. Het zal je maar gezegd worden. De opmerking volgde op mijn relaas wat ik als ondernemer zoal deed. Dat ik er regelmatig op uittrek om mensen te interviewen. Dat ik zelf verhaaltjes schrijf en op mijn website plaats en via socialmedia verspreid. ‘Maar wat is dan in vredesnaam je verdienmodel?’, vroeg een andere deelneemster. Ik vertelde over de adverteerders op mijn website waar ik interviews mee mag doen en via socialmedia berichten deel of zelf opstel. ‘Wat een bijzonder concept, hoe kom je er op?’
Dat vraag ik mijzelf ook wel eens af. En eigenlijk word ik van zo’n opmerking over een prachtig leven best wel ietwat onrustig. Omdat ik aan de ene kant wel weet dat ze gelijk heeft. Zeker wanneer ik op een doordeweekse zomerse dag fietsend vanaf Vierhuizen naar Zoutkamp even in het gras van de dijk ga liggen en daarbij het prachtig meanderende Reitdiep op mij in laat werken. Dan voel ik mij inderdaad een zondagskind die het geluk heeft om zijn eigen tijd in te mogen delen. Dat ik op die momenten zo gek ben dat ik al om vijf uur ’s morgens op de fiets stap is mijn eigen keuze….
Wellicht komt dat onrustig gevoel mede door de onzekerheid waarin een ondernemer altijd verkeerd. Vandaag kan de order- of adverteerderportefeuille vol zitten maar blijft dit ook zo? En wat als ik binnenkort ziek word? Daarbij ligt mijn pensioneringsleeftijd nog mijlenver weg. En ik bouw spontaan gezien geen pensioen meer op om er eerder mee te kunnen stoppen. Waarbij ik eerlijk toegeef dat mocht het zo mooi blijven gaan als nu dat ik dit ook helemaal niet ambieer. Maar hoe hangt de vlag er over twintig jaar bij?
‘Tel uw zegeningen’, een mooie Bijbelse spreuk. En ik ben nog lang niet uitgeteld, bedenk ik mij. Maar ondanks dat verkeer ik echt niet de hele dag in een jubelstemming hoor. Daar zorgt mijn licht autistisch brein wel voor dat de dagelijkse ergernissen hoe klein en onbeduidend dan ook er altijd wel zijn. En dat is maar goed ook want die prikkels heb je weer nodig om door te gaan en om te blijven presteren.
Na het restaurant verlaten te hebben maakte ik nog even een rondje door de haven. Militairen waren zo te zien druk bezig met een oefening. In Zoutkamp hadden ze hiervoor een mooi plekje gevonden. Ik keek nog even op over het schitterende water en tufte vervolgens langzaam binnendoor via Ulrum, Leens en Wehe-den Hoorn terug naar huis. Ondanks dreigende luchten moet ik Babette gelijk geven, ik heb een prachtig leven.
Want als mensen maar zo geld op je bankrekening storten dan word je vanzelf aangenaam verrast. Dat levert vast binnenkort wel weer een mooi verhaal op. Ook de bijeenkomst van Economic Board Groningen bij Moi Bedum aan de Verbindingsweg een dag eerder, werkte inspirerend. Ongelooflijk wat daar allemaal op hightechgebied gebeurt en gerealiseerd wordt. Niet dat ik het allemaal kon volgen hoor, waar een drietal ondernemers het allemaal over hadden. Dat ging mijn bescheiden verstand ver te boven.
Maar de hapjes en drankjes na die tijd smaakten uitstekend. En het gesprek met een ondernemer wiens zoon op het punt van doorbreken staat bij de FC Groningen maakte ook indruk. Ook al omdat ik een week eerder op de bank bij buurman van iemand hoorde dat hij hoopte dat de jonge back Poll in zou gaan vallen. Pa blijkt een trainers/coach onderneming in Wehe-den Hoorn te hebben. Na nog enige korte gesprekjes met twee Club van 50 leden en twee prominente Bedumer ondernemers tufte ik ook na die ontmoetingen weer met een goed gevoel naar huis. ‘Wat heb jij toch een prachtig leven!’ Babette heeft gelijk. Aan mij de taak om dit zelf nog wat vaker tot mij door te laten dringen….