Een vraag die ik regelmatig te horen krijg, zeker in het weekend. Heb je volgende week nog bijzondere dingen op de agenda staan? Wanneer ik deze week in gedachten door scroll, steken er twee dingen uit. Wellicht dat ik morgenmiddag het EGB Kenniscafé bij Moi Bedum aandoe waarbij de techniek centraat staat. Wat mij betreft op zeker ga ik woensdagmorgen naar Zoutkamp waar in restaurant/ijsssalon De Boeter alweer de 81e bijeenkomst van de OCC ’t Hogeland plaatsvindt. Altijd mooi, om aan de boorden van het Reitdiep bij te babbelen met collega-ondernemers.
Of dat nog spectaculaire verhalen op gaat leveren? Geen flauw idee eigenlijk. Maar wat mij wel enigszins zorgen baart is de ontwikkeling van het Coronavirus. Wanneer ik dit verhaal over een jaar nog eens herplaats, zijn de gevolgen van dit dodelijk virus waarschijnlijk in volle omvang aan het licht gekomen en hopelijk uit de wereld verbannen. Maar voorlopig komt het allemaal steeds dichter bij want als in Noord-Italië al enige plaatsen hermetisch van de buitenwereld worden afgesloten dan begin ik mij toch wel wat zorgen te maken. Waar gaat dit allemaal wel niet heen…..
Allemaal ontwikkelingen waar we gisteravond met de kaartclub nog even op terug konden blikken. Ook daar weinig opvallend nieuws. De mogelijke dorpsroddels waren tot een minimum beperkt en ook op politiek gebied liet buurman zich niet uit de tent lokken. Mede daardoor lukte het buurman en buurman om deze kaartavond met een 2-1 winst af te sluiten. Maar voorwaar, dat is toch ook niet al te opzienbarend nieuws? Een dag eerder was het klaverjassen ook al troef in de voetbalkantine waar verder door storm en regenperikelen weinig balbewegingen waar waren te nemen.
Dit dreigt dan ook een weinig verheffende column te gaan worden. Eigenlijk had ik gisteren gewoon naar Kronkeldörp toe moeten gaan. Iets wat ik mij jaarlijks voorneem maar wat er nooit van komt. Ook geen spectaculaire voorjaarsvakantieverhalen derhalve want een buitenlands tripje naar bijvoorbeeld Londen zat er dit jaar niet in.
Wel is Miranda haar stageperiode begonnen in Stadskanaaal waardoor ze twee dagen in de week de nodige kilometers mag verreizen naar Groningen Zuid. Maar ook dat levert tot dusver geen spectaculaire verhalen op. Wel nieuwe ervaringen en indrukken natuurlijk. Want ik weet nog wel hoe spannend ik mijn eerste stageweken bij het Zuiveringsbeheer Provincie Groningen vond. En dat is inmiddels al weer bijna dertig jaar geleden….
De tijd glipt mij derhalve door de vingers. Zo ook in het jaar 2020 waar we al weer bijna de maartmaand inrollen. Misschien genoot ik daarom vrijdag wel des te meer van de klucht in Westerwijtwerd waar het crisis op de camping was. Ons aangeboden door het Westerwijtwerder Amateur Toneelgezelschap WAT. ‘Ik heb mij geen moment verveeld’, aldus mijn partner en wij lieten ons dan ook welgevallig meeslepen door de hilarische sketches op het podium.
Toneelspelen is ook een vak, bedacht ik mij, en ik dacht nog even weemoedig terug naar mijn enige toneelervaring dik 25 jaar geleden toen ik als ‘Alte Klos’ een monoloog moest houden met en tegen een van de varkens van ‘zwieneboer’ Klaas Adolfs. En dat allemaal in het kader van het zestig jarig bestaan van de Voetbal Vereniging en onder auspiciën van de legendarische Hindrik Schollema die het stuk bedacht, verder uitwerkte en regisseerde.
Ingewijden weten nu dat ik jullie terugneem naar het jaar 1994 waar toen in een grote circustent bij Labor ‘Piste op de klei’ werd voorgedragen. De tent was met 700 bezoekers stijf uitverkocht en ik weet nog hoe zenuwachtig ik was toen ik het podium moest betreden. Gelukkig leek Spekkie mij volledig te begrijpen en aan te voelen want hij ging helemaal op in mijn verhaal en knorde precies op de juiste momenten. Even laat bewoog ik mij weer met mijn strontkar langs de volle tribunes, blij dat deze vijf minuten op het podium er op zaten….
Allemaal mooie herinneringen dus dankzij WAT in Westerwijtwerd. Maar verder? Verder staat er weinig spannends op het weekprogramma. In maart verwacht ik gelukkig wat meer spektakel want aan het einde van de maand begint Sunsation al weer. Deze week hoop ik de laatste hand te leggen aan de input voor de Sunsationkrant die in de week voorafgaand aan dit muziekspektakelstuk van de persen zal rollen.
Wat mij betreft een prachtig begin van de lente. Want dat is misschien wel de meest gehoorde opmerking van de afgelopen weken geweest, dat we het ‘schijtweer’ waar we nu in verzeild zijn geraakt allemaal wel zat en beu zijn. En dat lijkt mij dan ook een passende afsluiting van deze weinig verheffende weekblog toe….