Henk Menninga, provinciaal directeur

Kunt u zich heel kort even voorstellen?

Mijn volledige naam luidt Henderik Menninga, roepnaam Henk. Ik ben op 17 april 1945 geboren in Groningen in de Schildersbuurt. Op dezelfde dag dat Groningen bevrijd werd. Het was een groot feest dus in de stad, misschien ben ik daarom wel een gelukskind geworden. Drie jaar later werd mijn broer Willem geboren. Mijn vader was vertegenwoordiger. Hij was een handelaar met een groot zakelijk inzicht. Mijn moeder was huisvrouw en regelde thuis de boel.

Van mijn zevende tot mijn twaalfde hebben we in Harendermolen gewoond, een gehucht tussen Glimmen en Haren en vlakbij (zwembad) Appelbergen. Vervolgens zijn we terug verhuisd naar Groningen. Daar heb ik tot mijn 29^e gewoond. In 1975 maakten we de bewuste keuze om naar nieuwbouw in Bedum te verhuizen, ook met het oog op de kinderen. Al met al hebben we hier 22 jaar gewoond, aan een zijstraat van de Waldadrift vlak bij het Bedumerbos.

In 1997 volgde voorlopig onze laatste verhuizing. We wonen nu al dik twintig jaar met heel veel plezier aan de Pastorietuin in Harkstede. Destijds ook een nieuwbouwhuis in een nieuwbouwwijk, prachtig gelegen aan het water. Daarbij zijn we ongetwijfeld geïnspireerd door mijn ouders die een huis aan het Paterswoldsemeer hadden.

Wat is uw burgerlijke staat?

Ik ben in 1970 getrouwd met sportlerares Lineke. Ik kende haar van het handballen maar daar zij niet in Groningen studeerde duurde het even voor we elkaar beter leerden kennen. Uiteindelijk is de vonk op een mooi feest overgeslagen. Dit jaar hopen we ons vijftig jarig huwelijk te mogen vieren, een prachtige mijlpaal!

Het huwelijk heeft ons twee dochters geschonken. Theresia woont in Harkstede en is fysiotherapeute die hier en in Slochteren een eigen praktijk heeft. Hester is in het Westen terecht gekomen, in Den Haag om precies te zijn. Ze is bestuurssecretaris bij het IPO, het Interprovinciaal Overlegorgaan. Beide dochters zijn getrouwd en hebben een zoon en een dochter. Zo zijn we dus de trotse opa en oma van vier kleinkinderen, in leeftijd variërend van 6 tot 23 jaar. Maandelijks gaan we twee dagen naar Den Haag om onze jongste kleinkinderen te zien en om op te passen. 

Wat is uw voormalig beroep?

Ik zat tijdens mijn eerste schooljaren op een jongensschool in Groningen. Dit veranderde pas in het vijfde jaar, toen mochten jongens en meisjes niet meer van elkaar gescheiden worden. Wel had je nog aparte klassen. Ik wist aanvankelijk helemaal niet wat te worden en vervolgde mijn weg op het Praedinius Gymnasium. Nog steeds zonder duidelijk toekomstbeeld, ging ik vervolgens rechten studeren aan de Rijksuniversiteit Groningen. Ik heb 5,5 jaar over deze opleiding gedaan en ben afgestudeerd in het privaatrecht.

Door diverse activiteiten heb ik iets langer over de studie gedaan dan dat er voor stond. Allereerst werd ik verkozen in het Nederlands studententeam waardoor ik in 1965 mee mocht doen aan het WK Studentenhandbal in Madrid. Hier kwam in 1990 een heel mooi vervolg op want toen was ik voorzitter van het organisatiecomité dat het WK Studentenhandbal in Groningen mocht organiseren. Naast de vele trainingsuren speelde ik ook nog in de studentenband The Roaring Doors met soms twee optredens per avond in diverse studentencafés in Groningen. Een heel gezellige tijd.

Ik was in 1970 een van de ‘uitverkorenen’ die nog in Militaire Dienst moest. Zo werd ons dat op de kazerne meegedeeld door de kazernecommandant want vele jongemannen werden in die tijd vrijgesteld. Na een half jaar opleiding werd ik vaandrig en medeverantwoordelijk voor het reilen en zeilen op de kazerne in Appingedam. Ik durf best te stellen dat zowel het handballen als de dienstperiode mij gevormd hebben. Je moest samenwerken met alle lagen van de samenleving en je maakte van alles mee. Een heel leerzame tijd ook, zeker qua sociale vaardigheden.

Na mijn diensttijd ging ik op zoek naar werk. Ik zag een vacature in de krant staan, afkomstig van de Provinciale Griffie. Zij zochten een sectorhoofd Waterstaatsrecht voor de 2^e afdeling van de Provinciale Griffie in Groningen. Een hele mond vol inderdaad en ik solliciteerde succesvol naar deze functie. Ik heb mij daar onder andere beziggehouden met de ontgrondingen van de meren waar ik nu aan woon. Eind jaren zeventig explodeerde de milieuwetgeving en werden vele nieuwe wetten aangenomen. Ik werd in 1978 Bureauhoofd milieuzaken bij de Provincie Groningen. Door die nieuwe milieuwetten groeide de afdeling enorm. In 1985 werd ik hoofd van de afdeling milieuzaken.

In 1990 vond er een grote reorganisatie plaats. De provinciale waterstaat, de planologische dienst en de griffie werden opgeheven en ik werd Directeur Dienst Milieu en Water. Ik mocht toen leiding geven aan een grote dienst. Het werken in een goede werksfeer vond ik heel belangrijk. Dat er buiten werktijd heel veel voor het personeel werd georganiseerd op het gebied van sport, muziek en cabaret juichte ik dus alleen maar toe en waar nodig hielp ik mee om leuke activiteiten te organiseren. Ik had hierin in Alje van Bolhuis een belangrijke bondgenoot. Inhoudelijk was het werk heel leuk om te doen maar er kwam wel veel op je af.

In 1995 werden de diensten Milieu en Water en Ruimtelijke Ordening samengevoegd en werd ik directeur Ruimte en Milieu. In 2000 begon ik te kwakkelen met mijn gezondheid. Ik werd gedotterd en kreeg een stent. In 2005 volgde een bypass operatie. Reden genoeg om een stapje terug te doen. Ik bleef lid van het Directieteam en hield mij in die hoedanigheid bezig met grote projecten als de ontwikkeling van de Blauwestad en Meerstad. De laatste 2,5 jaar heb ik geen operationele leidinggevende functies meer hoeven te vervullen. Ook een mooie tijd.

In 2007 ben ik op 62-jarige gestopt met werken voor de provincie Groningen, ik kon er met een goede regeling uit. Hier was ik blij mee, de druk kon hiermee wat van de ketel. Maar stoppen met werken is nooit gelukt hoor, ook nu doe ik nog allerlei dingen. Maar de echt lange werkdagen werden vanaf 2007 minder. Ik heb jarenlang een drukke baan gecombineerd met vrijwilligerswerk.

Zo ben ik achttien jaar voorzitter geweest van de Groningse handbalvereniging Vlugheid & Kracht waarbij de Groningse dames in de jaren zeventig/tachtig meedraaiden in de top van de eredivisie. Daarnaast zat ik in de Adviescommissie Sport van de Gemeente Groningen en was voorzitter van Kunstcircuit dat regelmatig beeldende kunst exposities organiseerde in Groninger kerken. Ook ben ik twintig jaar voorzitter geweest van het Sport Medisch Adviescentrum Groningen.

Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?

Het volledig stoppen met werken is me tot nu toe nog niet gelukt. Want in 2008 vroeg de huidige burgemeester van Delfzijl, Gerard Beukema, in zijn hoedanigheid als IPO-directeur of ik de nieuwe subsidieregeling Natuur en Landschap wilde managen. Dit heb ik van 2007 tot 2011 gedaan. In 2013 gevolgd door het managen van een nieuwe agrarische subsidieregeling voor natuur- en landschapsbeheer. Met deze regelingen was ik al gauw weer halve werkweken bezig. Dit duurde tot 2016.

In 2010 ben ik aan de slag gegaan voor de Certificeringstichting subsidieregeling natuur en landschap. Dit doe ik nog steeds en ik combineer dit met het voorzitterschap van de Stichting Landgoed Fraeylemaborg. Tot 1 april ben ik ook nog tijdelijk directeur van het Landschapsbeheer Groningen, daarna word ik weer gewoon bestuurslid. Ik heb met Lineke afgesproken dat ik vanaf die datum geen grote klussen meer aanneem.

Ook dan zal van verveling geen sprake zijn want ik mag graag lezen, fietsen, wandelen en sinds kort tuinieren waarbij ik de grovere werkzaamheden voor mijn conto neem. Om fit te blijven roei ik thuis op zo’n fitnessapparaat waarbij ik dus geen meter vooruitkom. (Verre) Reizen maken en op vakantie gaan met Lineke is natuurlijk ook heel mooi.

Jaarlijks gaan we in januari een kleine maand naar Gambia. We verzamelen door sponsoren te zoeken geld in voor Jahawour Gambia. Voor €40,- per jaar kunnen we er voor zorgen dat een kind naar school kan gaan. Heel dankbaar en mooi werk om te doen. Meer informatie hierover kunt u vinden op www.futureforyoungpeople.nl en onze Facebookpagina FFYP Gambia (Facebook FFYP Gambia).  

Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?

Ik ben blij deel uit te mogen maken van een hele gelukkige familie. Onze trouwdag en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen behoren zeker tot de hoogtepunten uit mijn leven. Dit jaar zijn we dus 50 jaar getrouwd en word ik 75 jaar. Reden genoeg om met ons allen een weekje naar Sicilië te gaan. Vijf jaar geleden hebben we met de hele familie ook al zo’n mooi uitstapje gemaakt, toen naar Indonesië.

Trots ben ik ook op de Koninklijke onderscheiding ‘Ridder in de Orde van Oranje-Nassau’ die ik vorig jaar op het gemeentehuis in Hoogezand in ontvangst heb mogen nemen. Dit allemaal dankzij onze dochters die ’s morgens met veel kabaal de straat in kwamen rijden en ons tot ons beider verbazing ‘meesleepten’ naar Hoogezand.

En de dieptepunten?

Mijn ouders zijn in een tijdsbestek van twee maanden overleden. Ze zijn 83 en 81 jaar oud geworden. Mijn moeder was al een tijdje dementerend en werd verpleegd in het Blauwbörgje waar ze een maagbloeding gekregen heeft. Mijn vader is eerder dat jaar overleden in het ziekenhuis. Dat beschouw ik als een hele hectische en verdrietige periode.

Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?

Toen ik nog bij de Provincie werkte, hadden we in 1998 te kampen met een enorme wateroverlast. Er waren plannen om een dijkdoorbraak in de Tussenklappenpolder vlakbij Muntendam te realiseren. We wilden de kosten daarvan op het Rijk verhalen. Daarvoor nodigden wij – om de situatie ter plekke te beoordelen – enige ambtenaren van Binnenlandse Zaken uit, uiteraard netjes gekleed.

We namen ze mee naar een van de beroerdste plekjes in de polder en dat hebben ze geweten. Wij waren er op gekleed en hadden laarzen bij ons maar deze mannen in hun nette schoenen zakten helemaal weg in de drassige kleilagen. Toen één van de mannen ook nog eens uitgleed was Leiden helemaal in last. Maar het heeft uiteindelijk wel geholpen, want het rijk heeft de gevolgen van de dijkdoorbraak toch betaald. 

Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?

We zijn tot dusver negen keer in Indonesië geweest, wellicht dat we nog één keer die kant op gaan. De eerste keer is in 1985 geweest, toen ik door het Ministerie van VROM werd ‘uitgezonden’ om in dit land een cursus milieurecht en –beleid te verzorgen. Een bevoorrechte opdracht die ons naast vele toeristische plekjes ook op plekken bracht waar je normaal nooit komt.

Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?

Daar kan ik kort en bondig antwoord op geven: nergens van!

Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?

Een negen! We mogen in goede gezondheid genieten van vele mooie dingen en zijn bevoorrechte mensen.

Wilt u verder nog iets kwijt?

We vinden het belangrijk om iets voor andere mensen te kunnen en mogen betekenen. Dit vrijwillige bestuurswerk geeft betekenis en voldoening. Het Gambia-project is hiervan misschien wel het mooiste voorbeeld. Voor €40,- per jaar kun je voor een kind echt het verschil maken en dat is zeer waardevol!