Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Evert de Vries is mijn volledige naam. Ik ben geboren op 21 januari 1958 te Wierhuizen. Een gehucht dat op plusminus één km afstand van Pieterburen ligt. Ik ben geboren bij mijn opa en oma in huis. Mijn ouders hadden destijds zelf nog geen woning en woonden bij mijn opa en oma De Vries in. Mijn ouders zijn op 6 september 1957 in het gemeentehuis van Eenrum getrouwd. Dus ik ben ‘mee geweest’ naar het gemeentehuis zoals ze dat vroeger zo mooi zeiden. Als oudste telg uit een arbeidersgezin.
Ik heb nog een jongere zus en broer. Mijn vader heeft het grootste deel van zijn werkzame jaren als landarbeider gewerkt bij een akkerbouwer. Mijn moeder heeft vele jaren gediend bij diverse boeren in de buurt van Pieterburen. Op 21 mei 1958 kregen mijn ouders bericht van de gemeente Eenrum dat aan hun toestemming werd verleend tot het betrekken van een woning aan de Frederiksoordweg 12 te Pieterburen. We hebben later nog acht maanden in Bedum gewoond omdat in 1974 de 3 onder 1 kap woningen werden afgebroken waarvoor mijn ouders nog een krotopruiming kregen uitgekeerd. Dat bedrag bedroeg destijds 1750,- gulden.
Mijn ouders wilden niet in Bedum blijven wonen en zijn op zoek gegaan naar een koopwoning in Pieterburen. In 1975 zijn we weer terug verhuisd naar de Frederiksoordweg in Pieterburen, nu op nummer 8. In totaal heb ik 28 jaar in Pieterburen gewoond. Ik woon nu al weer 34 jaar in het mooie dorp Baflo. Al die jaren op één en dezelfde plek aan de Wilhelminalaan.
Wat is uw burgerlijke staat?
Op 27 juni 1986 zijn mijn vrouw Gretha Tjaardina Pieternella Hesseling en ik getrouwd in het gemeentehuis van Eenrum. Gretha is op 4 oktober 1959 geboren in Den Andel. Zij komt uit een gezin met tien kinderen. Ze was altijd een vriendin van mijn zus en zaten allebei op de huishoudschool in Warffum. Ik kwam mijn huidige vrouw in het weekend vaak tegen in discotheek Pub in Winsum of in discotheek 538 in Uithuizen.
Toen mijn zus in 1980 trouwde, heb ik zelfs voorin de auto van Gretha gezeten toen we nog niks met elkaar hadden. In 1985 zijn we bij elkaar gekomen en ben ik verhuisd naar Baflo. Zij woonde destijds in een woning van de woonboerderij aan de Gebroeders Gootjesstraat. We hoorden al vrij snel dat de woning waarin we nu al 34 jaar wonen vrij kwam en huren deze nog steeds van de woningstichting Wierden en Borgen.
Als je getrouwd bent, wil je ook graag kinderen. Voor ons was dit echter een bijzondere opgave. We hebben drie jaar en acht maanden in het UMCG gelopen voordat op 22 januari 1991 onze zoon Nico ter wereld kwam. 11 maart 1992 kregen we een baby van het andere geslacht, Nelleke geheten. Onze zoon woont in Roodeschool samen met zijn vriendin Marit en zoontje Odin van 9 maanden. Nelleke is in Baflo blijven hangen en woont samen met haar vriend Peter en dochter Leiza van 7 jaar en zoontje Noah van 2 jaar en 4 maanden.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb de lagere school in Pieterburen doorlopen en ben vervolgens naar de LTS in Wehe-den Hoorn gegaan om daar de richting machinebankwerken te volgen. Na het behalen van het diploma vervolgde ik mijn pad op de Jan van der Laan school in Groningen voor de opleiding tot automonteur. Na dik een half jaar had ik het wel gezien met deze opleiding, ik wilde geld verdienen.
Mijn eerste baan was als hulpmonteur bij Feenstra Verwarming in Groningen. Dat was 4 dagen werken en 1 dag naar school. We waren in de winter bezig in woningen aan de Kennedylaan in Uithuizen om centrale verwarming aan te leggen toen ik besloot om daar maar niet verder mee te gaan. Dat bericht werd thuis niet in dank aangenomen. De vraag werd gesteld wat ik dan wel wilde?
Een dorpsgenoot in Pieterburen voer als matroos op de kustvaart. Na overleg te hebben gehad met mijn ouders ben ik met de bus naar Groningen gegaan naar rederij Carebeka aan het Emmaplein om mij daar te melden aan de balie. Telefoon hadden wij toen nog niet. Op 10 januari 1975 kon ik vertrekken met de trein van Groningen naar Rotterdan om daar aan boord te stappen als assistent machinist op de kustvaarder Carebeka 5. Dit werk heb ik 7 jaar gedaan als assistent en tweede machinist.
Op de kustvaarder Carebeka 8 kwam aan het varen op 23 december 1982 abrupt een einde. We zijn toen namelijk om 4.30 uur met een leeg schip op de rotsen gelopen bij San Ciprian aan de Spaanse kust. Tien van de elf bemanningsleden zijn hier levend vanaf gehaald met een helikopter. Helaas is onze kapitein overleden. Op 1e kerstdag 1982 kwam ik met een taxi vanaf Schiphol met alleen mijn werkkleren en twee Spaanse kranten thuis aan. De rest van mijn spullen ligt nog steeds op de zeebodem.
Na een aantal jaren werkloos te zijn geweest ben ik een opleiding voor machinebankwerker in de werktuigbouw gaan doen aan het Centrum Vakopleiding voor volwassenen in Groningen. Van 1989 tot 1991 heb ik als metaaldraaier gewerkt bij Alfa Laval in Groningen. Daar werden melkkoeltanks gemaakt. Na deze baan heb ik van 1996 tot 1997 gewerkt in de timmerfabriek van Barssema in Warfhuizen waar kozijnen werden gemaakt.
Daarna werd ik van 1998 tot 2008 werkbegeleider bij Werkprojecten Groningen. Daar deden we speeltuinonderhoud voor de gemeente Winsum en groenonderhoud bij scholen en ook nog klusjes bij bejaarden, gehandicapten en chronisch zieken. Deze werkzaamheden werden gedaan met zowel jongere als oudere werkloze mensen. De laatste paar jaar hebben we het moeten doen met taakstraffers omdat er geen nieuwe werklozen meer instroomden. Werkprojecten Groningen had toen een samenwerking met de reclassering om taakstraffers aan het werk te zetten.
In 2008 stopte dit project en ben ik als meewerkend voorman op de verpakkingsafdeling van Ability in Uithuizen aan het werk gekomen tot 2010. Van 2010 tot 2017 zat ik werkloos thuis. In 2017 kon ik aan het werk als meewerkend voorman op een verpakkingsafdeling van de Holland Tradinggroep in Farmsum om samen met tien mensen van de Werkvoorzieningschap Fivelingo uit Appingedam parfum en cosmetica om te pakken en te stickeren voor diverse winkelketens. Zowel in Nederland als voor het buitenland.
Deze samenwerking tussen Fivelingo en de Holland Trading Groep stopte op 10 mei 2019. Op 20 mei 2019 ben ik gaan werken voor Wegenbouw Maatschappij De Wilde uit Groningen. Deze firma heeft de reconstructie van de Hooilandseweg door Roodeschool en Oosteinde uitgevoerd. 15 november 2019 was deze reconstructie zo goed als klaar en was ik niet meer nodig. Dus vanaf deze datum ben ik weer op zoek naar een geschikte baan om nog 5 jaar te overbruggen tot dat ik 67 jaar wordt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet nog een baan vinden voor 5 jaar voordat ik met pensioen kan. Van verveling is geen sprake, toen ik aan het werk was niet en nu ook niet. Ik ben namelijk al vanaf 2002 vrijwilliger bij dorpskrant De Schakel in Baflo als drukker van dit maandblad. We zijn nu inmiddels bezig met de 61e jaargang. Alles wat is verschenen staat ook op de website www.deschakelbaflo.nl. We doen dit met een team van elf vrijwilligers.
Ik heb thuis ook nog een kas staan van 5,5 x 3 meter waar ik zelf mijn groentes in verbouw. In het voorjaar poot ik daar altijd een stuk of veertig nieuwe aardappels in. Verder komt er sla, andijvie, spitskool, bloemkool, tomaat en komkommer in te staan. En dat allemaal naast een druivenstruik die ieder jaar zoete druiven levert. Via de tuinbouwvereniging van Baflo verbouw ik samen met andere leden mijn eigen aardappels op een stuk grond van de vereniging in Den Andel.
Verder kan ik in en om het huis alle voorkomende klusjes nog altijd zelf doen door de bouwkennis die ik heb opgedaan door de jaren heen. Genealogie ben ik ook al jaren mee bezig. Ik heb 3506 namen in een computerbestand van Aldfer staan. Mijn verre voorouders kwamen in 1723 uit het Friese Blija.
We hebben hier in Baflo ook nog een groepje van zeven evenementen-verkeersregelaars. Mijn vrouw en ik doen dit al enige jaren. We helpen ieder jaar bij De Hollandse Avond, Graspop, Zitmaaierrace en de intocht van Sinterklaas.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Het ‘vinden’ van mijn vrouw en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Ik kan verder genieten van kleine dingen. Als je met mooi weer buiten zit en er vliegt een vogeltje of een vlinder in de buurt dan vind ik dat prachtig.
En de dieptepunten?
De meeste mensen zullen zeggen dat het verlies van je beide ouders en schoonouders een groot dieptepunt is. Op zich is dat ook waar, maar ik heb daar goed mee om kunnen gaan. Het hoort bij het leven. Mijn vader is in 2008 overleden en mijn moeder in 2011. Ik ben nu de oudste van mijn familie.
Een ander groot dieptepunt is toch wel het ongeluk dat ik heb meegemaakt met de kustvaarder Carebeka 8 op 23 december 1982. Ieder jaar op deze datum dwalen je gedachten weer af naar deze ramp. Mede doordat de kapitein daarbij om het leven is gekomen. Het slijt wel, maar vergeten doe je het nooit.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik op 21 januari 2008 50 jaar werd hebben mijn vrouw en kinderen een surpriseparty voor mij georganiseerd. Tegen 14.00 uur belde een zwager van mij op of ik hem even kon helpen op zijn werk in Groningen. Ik zei natuurlijk ja en hij heeft mij met zijn auto opgehaald en we zijn heel rustig naar Groningen gereden om tijdwinst te boeken voor de organiserende partij. Op zijn werk aangekomen moest hij natuurlijk weer tijd rekken. Hij was druk naar iets op zoek maar kon het niet vinden.
Hij vroeg vervolgens of ik hem wilde helpen een grote jutte zak vol kippenvoer achter in zijn auto te krijgen. Die zak woog meer dan 50 kilo. Ik zei nog tegen hem dat hij dit ook wel over twee zakken had kunnen verdelen. ‘Daarom moest jij mij ook even helpen!’, antwoordde hij. Achteraf weet ik wel waarom.
Nadat wij al een uur van huis waren, zijn we via een grote omweg weer richting Baflo gereden. Op een gegeven moment ging hij niet de kant op zoals je normaal zou verwachten, maar hij nam een andere afslag. Daar aangekomen stonden familie en vrienden mij op te wachten voor de surpriseparty. Mijn vrouw had nette kleren voor mij meegenomen zodat ik me daar ter plekke kon omkleden voor het feest.
Als extra verassing waren ook de eerste machinist en de vrouw van de kapitein met dochter uitgenodigd die ik al meer dan 25 jaar niet had gezien. Dat was wel even een heftig moment.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wat nog op onze verlanglijst staat, zijn vakanties naar kennissen in Canada, Engeland of Australië. Of dat er ooit nog van komt, hangt af of ik binnenkort weer een baan vind.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb nergens spijt van, maar had vroeger wel de mogelijkheid willen hebben om meer scholing te krijgen. Daar was toen geen geld voor. De fouten die je hebt gemaakt, leer je alleen maar van. Er is nooit iemand door om het leven gekomen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik zou mijn leven wel een dikke acht willen geven. Ik zie overal een uitdaging in en als ik nog weer aan het werk kom, ben ik zeer tevreden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben een persoon die niet op de voorgrond hoeft te staan. Een lintje zal ik pertinent weigeren. Ik zeg altijd doe maar normaal en accepteer iemand zoals hij of zij is. Heb respect voor de medemens! Ik heb een hekel aan mensen die graag op de voorgrond willen staan en niks presteren.