Soms zijn er periodes dat je leven als een reis aan je voorbij trekt. Volgende maand word ik 48 jaar. Nog een jonge bloem zou je zeggen. Maar af en toe lijkt het of ik al een heel leven achter me heb. Gebeurtenissen die al zo lang geleden lijken maar die toch deel uitmaken van mijn leven en deels bepalen wie ik nu ben en wat ik doe.
Zo waren we vorige week in Brabant. Een plek waar wij ons huwelijk begonnen zijn, toen Menno een baan kreeg bij Philips in Eindhoven. We waren daar uitgenodigd voor een feestje van een oud collega.
En zo kwam het dat we op een heerlijke zondagochtend ineens door Eindhoven reden. Er was veel veranderd, maar er was ook veel herkenning. Ons oude huis in Strijp, direct naast het café. Wat een smalle straatjes hebben ze hier. En wat is het hier ontzettend druk. Herinneringen komen boven. Van bevalling, tot peuterspeelzaal. Van straatfeesten tot carnaval. Van lieve buren tot oppaskinderen. Het lijkt alsof het uit een ander leven is.
Vanuit Eindhoven rijden we door naar Veldhoven, waar we onze laatste jaren hebben gewoond. Was ons huis zo klein? En de speeltuin zo lekker dichtbij? Ik herinner me de vrolijke mensen, de contacten, de openheid en de gezelligheid. Ik heb daar afgezien in een omgeving waar ik eerst niemand kende. Ik heb daar genoten en lol gemaakt. Daar heb ik het leven geleerd.
Thuis in de kast staat een foto van opa. Zolang wij terug zijn uit Brabant en in Beilen wonen, staat die foto daar al. Opa van der Horn was fantastisch. Het hele dorp kende hem. Geen wonder ook. Hij ging mee op schoolkamp, had voor iedereen een praatje, hij was Sinterklaas, hielp bij de handvaardigheid lessen op school. Opa kwam je overal tegen. Hij was een opa zoals je een opa wenst. Altijd interesse, altijd tijd voor een praatje, of een knuffel.
Opa had altijd tijd voor mij. Als ik op zaterdag een tafeltenniswedstrijd had, ging ik eerst even langs opa en als ik dan wegging zei hij: “Pak ze he?” Natuurlijk kwam ik na afloop altijd weer even bij hem om te vertellen hoe het was gegaan. Hij was trots als ik vertelde dat we hadden gewonnen. En als we verloren hadden, zei hij bemoedigend “Geft niks laiverd. Volgende keer mor weer beter”
Het was opa’s wens om nog een keer met het vliegtuig op reis te gaan. Dat had hij al meerdere keren gezegd. Een aantal jaren voor zijn sterven, stelde ik opa voor om samen naar Londen te vliegen. Ik weet nog hoe zijn ogen toen begonnen te stralen. Hij was zo blij. Het begon al bij de treinreis. Opa en ik samen met de trein naar Schiphol. Ik nestelde me heerlijk tegen die brede rug aan en opa keek naar buiten en genoot.
Ik was best een beetje zenuwachtig. Wat had ik me op de hals gehaald. Ik was zelf nog nooit in Londen geweest. En nu ging ik met een oude man per vliegtuig naar die wereldstad. Eenmaal op Schiphol, installeerde ik opa op een stoel voor het raam. We waren veel te vroeg, maar opa kon uren genieten van alle vliegtuigen die opstegen en landden. Dat was al een belevenis op zich voor hem.
Toen we in het vliegtuig zaten, kneep ik opa toch even in zijn hand. Vliegen is niet bepaald mijn hobby, maar opa stelde mij gerust met zijn grote handen om mijn klamme handjes. Het werd een fantastisch weekend. Ik sleepte opa overal naartoe en hij vond alles fantastisch. Met de metro, die soms nog best ingewikkeld was, reden we overal naartoe. We genoten van Piccadilly Circus, Hyde Park, de dubbeldekkers en de sfeer in de stad. Maar het meest genoot opa van een boottocht over de Theems. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien als tijdens dit weekend.
Ik vond het heerlijk om opa zo om me heen te hebben. Het hotel bleek nog wel even een uitdaging voor mij. Opa en ik sliepen samen in een bed. Ik had nog nooit eerder met iemand anders dan Menno in een bed geslapen, laat staan met mijn opa. Elke avond voor het slapen gaan ging zijn gebit uit, en kroop hij in zijn opa-pyjama naast mij in bed. Wat hebben wij gelachen om de gezichten die hij trok zonder gebit. Eenmaal uitgelachen, werd ik opgeschrikt door een enorm geluid. Opa bleek behoorlijk te snurken. En toch bleef ik genieten. Dan maar een paar nachtjes wat minder slaap.
Deze reis koester ik. Het is inmiddels al weer 16 jaar geleden dat opa is overleden. Maar hij is nog vaak ik mijn gedachten. Zeker op dagen als deze, wanneer gebeurtenissen in mijn leven aan me voorbij trekken. Ik kijk regelmatig naar zijn foto in de kast. Soms wens ik dat ik de tijd terug kon draaien. Dat ik bepaalde dingen nog een keer zou kunnen beleven. Sommige dingen zou ik meer waarderen.
Ik heb ervan geleerd om meer in het heden te leven. Om te genieten van wat ik nu heb. Mensen om me heen, mijn omgeving, huis, familie. Soms zie je pas achteraf hoe bijzonder dingen eigenlijk zijn. Ik denk wel eens: “Had ik daar maar wat meer van genoten.” “Had ik er maar wat meer bij stil gestaan.” Gelukkig zijn de herinneringen er nog. Soms is het fijn om daar weer eens aan te denken.