Op 13 november jongstleden gebeurde het jaarlijks onvermijdelijke: Bert op de sociale media met de vraag “Moi Bé, ik ben het vorige week vergeten te vragen maar zou jij qua gastcolumns het jaar weer af willen sluiten? Het is in veel opzichten een bijzonder jaar voor je geweest, dat biedt vast voer voor een mooi verhaal”.
Ik: “Moet lukken”.
Dat was het korte en duidelijke antwoord. 13 november 12:18 uur…
Moet lukken was vooral gebaseerd op het feit dat het nu eenmaal een schitterend jaar is geweest. We begonnen de maand januari goed. Het jaarlijkse familie uitje werd nieuw leven ingeblazen. In het verleden een soort traditie. Met de familie Schollema op pad. De Ardennen, Wedderbergen, waar zijn we wel niet geweest. Oma vond het geweldig. En wij dus ook. 1 weekend per jaar lukte altijd net. Rond die verrekte agenda’s. Hindrik, Ineke, Oma en wij met ons vieren. Later met aanhang. Een traditie.
Dit gingen we vanaf nu weer vaker doen, zeiden Hiske en ik op de terugreis in de auto. Vooral ook omdat we inmiddels bekend hadden gemaakt zwanger te zijn. Van een kleine meid. Naam voor een ieder behalve voor ons nog onbekend. Wij noemden haar al Tatum. Samen nieuwe herinneringen maken. Het eigenlijke doel van het leven. Dat gaan we meer doen. Zeiden we.
Het jaar vloog als altijd voorbij. Als ik even door mijn fotostream scrol was het meesterlijk. Ik heb de gewoonte om overal foto’s van te maken. Van klein geluk tot groot verdriet. Soms tot ergernis van anderen aan toe. Maar als je later terugkijkt altijd waardevoller dan verwacht. Even een plaatje schieten. Vaker doen.
Ik opende een paar scholen. Keihard voor gewerkt. Met gigantisch veel anderen. Dank Coen, Alex, Gose en al die mensen op al die scholen, in de dorpen, op gemeentehuizen en achter vele andere bureaus. Dingen kunnen lukken als je er met veel anderen voor wilt gaan. Het doel stelt en iets wilt bereiken. En het mooiste aan die doelen is dat het resultaat geldt voor anderen. In het geval van de scholen in Loppersum, Westeremden, Stedum en Middelstum voor al die honderden kinderen. Nu en later. Nieuwe herinneringen maken. Denk nog maar eens terug aan je schooltijd.
Het gewone leven ging ook door. Ook in 2019. Voor ons bleef iedere dag bijzonderder dan andere jaren. Eerst het steeds meer zwanger worden. Toen het mooiste moment uit mijn leven tot dan toe. De geboorte van ons wonder. Thuis in Middelstum. Als ik mijn ogen sluit zie ik het weer voor me. Daar was ze. Iedereen mocht vanaf 5 juli 10:38 uur ook weten dat ze Tatum heette. En het is ongelogen het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien.
Toen we bij een kort bezoek aan het Martini ziekenhuis de familie mochten laten zien welk wonder we hadden gekregen, of gemaakt. Toen vloeiden de tranen rijkelijk. Van puur geluk hield niemand het droog. Meindert en Trieneke kwamen de kamer binnen met zo’n heerlijk foute helium ballon. “Zolang je hem hebt mag je hem gratis bij laten vullen”. Tuurlijk pap.
Er volgden nog meer schitterende momenten. Veertig worden bijvoorbeeld. Met alle mensen om ons heen. Tijdens een wandeling durfden we hardop tegen elkaar te zeggen dat we gelukkig waren. Iedereen in de buurt, allemaal gezond en midden in de wereld. En dat alles in aanwezigheid van dat heerlijke lachende meisje. Het leven lachte ons toe.
Op een ochtend in bed kwam ik op Spotify toevallig op het nummer van Ali B terecht. Terwijl jullie nog bij me zijn. Het nummer samen met Ruben Annink. De eerste keer zag ik het bij De Wereld Draait Door. Ali hield het niet droog. Vanuit het perspectief van een jonge vader worden de kinderen sneller dan je zou willen oud. Ik durfde even te zeggen dat ik dat ook zou gaan voelen. Laat Tatum nog maar even dat lachende meisje zijn, dacht ik.
Tot begin december was het een absoluut topjaar. Met zoveel goede herinneringen dat vooruit kijken naar 2020 heerlijk was. Kom maar op! Totdat…
Het werd 4 december, ik moest op tijd bij een vergadering in Appingedam zijn. Om een of andere reden had ik de hele nacht niet geslapen. Tot een uur op 8, toen vielen de ogen dicht. Om 9:14 uur keek ik op mijn telefoon. 6 gemiste oproepen van mijn moeder. Evenzoveel van Pieter. Er was iets niet goed schoot als een misselijk makende flits door me heen. Dank Robert, Twan en Syl voor jullie poging. Het gaf ons nog een paar dagen samen.
Twee dagen later op vrijdag 6 december rond 19:45 uur werd de behandeling definitief gestopt. De ademondersteuning verwijderd en de monitor met piepende alarmen werd eindelijk stil. Ongeveer twee en een half uur zaten we aan het bed en ademde hij door. Alsof hij thuis in de stoel zat en ieder moment wakker zou worden. We huilden en we lachten. We hielden hem en elkaar vast. Maar na twee en een half uur stopte het. Hij sloot zijn mond, traande licht uit zijn rechteroog en het werd nog stiller…
Meindert Schollema. Onze vader en schoonvader. 52 jaar lang de onmisbare wederhelft van mijn moeder. Al jaren opa van Merijn, Guusje en Hanna. Sinds 5 juli de over-trotse opa van onze Tatum. Hij stopte op dat moment definitief met ademen. Alle energie die je in 69 jaar in kunt zetten voor een ander. Alles waarmee je eerst een ander en dan pas jezelf helpt. Al dat goede voor ons. Het was en is er ineens niet meer.
Op vrijdag 13 december hebben we met hulp van Chris Boersema, Peter Zuidhof, Mark-Willem Evenhuis en al die top vrijwilligers een knallend afscheid neergezet. Zoals hij het geregeld zou hebben als het voor een ander was geweest. Ik vergeet het samenzijn met 1000 mensen op zo’n intieme manier nooit meer.
Ineens kwam Ali B weer in ons op. Het lied beluisterd vanuit een heel ander perspectief. Een vader van 2 zoons. De tijd die te snel gaat. Op een dag laat ik jullie gaan.
Ineens was het Meindert die het had kunnen zingen. In een volle Hippolytushal. Met de foto’s van zijn en dus ook ons leven.
En misschien vinden jullie dat ik overdrijf.
En misschien hebben al die mensen ook gelijk.
En misschien valt het allemaal wel mee.
En ben ik eraan gewend voordat ik het weet.
Maar “misschien” verandert niets aan die pijn.
Misschien zal ik er tegen die tijd niet eens meer zijn.
Misschien weet ik één ding wel zeker, ik mis jullie voor het leven…
Toen de wandeling naar Toornwerd en het graf vol honderden rozen.
Dank aan al die mensen die via letterlijk duizenden berichten via Facebook, Twitter en overige sociale media hun medeleven hebben getoond. Dank aan die duizend mensen die een kaart aan mijn moeder en ons gestuurd hebben. Dank aan al die mensen die bij kranten, op tv en op websites de meest mooie in-memoriam stukken hebben gedicht.
Het doet goed zoveel goeds over onze Meindert te horen en te lezen. We hopen dat dit nog lang zo mag blijven. Hij heeft te kort geleefd maar er ontzettend toe gedaan!
De “it’s al little girl” ballon is gisteren in het Martini ziekenhuis weer opgeblazen. Dat onvoorstelbare verhaal bleek waar. We houden hem op druk pap. Voor jou!
En zo zit ik nu net over de deadline een stukje voor Bert zijn website te tikken. “Het is in veel opzichten een bijzonder jaar voor je geweest….”
Dat klopt Bert. Allemachtig wat een jaar.
Voor 2020 heb ik maar 1 ding te zeggen voor wie het echt wil horen.
Heb lief, de rest is ruis.