Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer gerust Herman Bakker, geboren op 27 augustus 1958 in Uithuizermeeden. We woonden eerst aan de Wilhelminastraat maar verhuisden later naar de Hoofdstraat. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur bij Werkman. Het bedrijf dat tegenwoordig als Landjuweel door het leven gaat en vol in de aardappelverwerking zit. Ik heb nog een oudere zus die in Uithuizermeeden woont.
Mijn marinetijd bracht mij al op 16-jarige leeftijd naar bijvoorbeeld Rotterdam, Amsterdam, Den Helder en Vlissingen en wanneer ik dan weer thuiskwam logeerde ik in Appingedam waar mijn hertrouwde moeder destijds heen verhuisd was. Na mijn marinetijd heb ik zelf ook de nodige verhuizingen meegemaakt. Zo heb ik onder andere in Uithuizermeeden, Beijum, Leek, Roodeschool en Uithuizen gewoond. Met mijn huidige vrouw heb ik tien jaar in ’t Zandt gewoond. Inmiddels wonen we al weer enige jaren met veel plezier in Uithuizen aan de Arp Schnitgerhof.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben zestien jaar geleden hertrouwd met Margriet Bakker. Het toeval wil dat ik op mijn 16e op de kwekerij van haar vader bij haar broer op visite was waar zij al rondliep in haar ‘steveltjes’. Margriet is drie en half jaar jonger dan ik. Vervolgens hebben we beiden op verschillende plekken in Nederland gewoond om elkaar uiteindelijk weer tegen te komen op een festival in de buurt. Toen we elkaar vervolgens tegenkwamen in Roodeschool waar ik destijds een studio had, sloeg de vonk over.
In mijn eerste huwelijk heb ik vier kinderen gekregen waarvan er een al na enige dagen is overleden. Mijn zoons wonen in Delfzijl en Assen en mijn dochter in Zuid-Duitsland. Met Margriet heb ik zeventien jaar geleden een dochter gekregen, Merel genaamd. Daarover later meer.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school volgde de MAVO in Uithuizermeeden. In de 3e klas wist ik dat ik bij de marine wilde. Voor die keuring hadden zich 77 jongens aangemeld en ik was een van de zeven die aangenomen werd. Om de opleiding aan de marineacademie in Amsterdam te mogen volgen, moest ik goede eindcijfers halen op mijn eindexamen. Ik had dus een mooie stok achter de deur. Ik haalde mijn diploma met vlag en wimpel en mocht in Amsterdam de eenjarige opleiding tot communicatiespecialist volgen.
Al met al heb ik ongeveer zes jaar bij de marine gediend. Een gevarieerde tijd waarin ik veel heb gevaren, gevlogen en veel andere zaken heb gedaan. Inclusief de nodige opleidingen zoals onder andere de brandweeropleiding in verschillende gradaties. Een tijd met mooie en minder mooie momenten. Toen ik weer een nieuwe opleiding moest gaan volgen, ben ik afgezwaaid. De marine is mijn enige werkgever geweest waarvoor ik gesolliciteerd heb. Voor al mijn overige functies in mijn latere werkleven ben ik gevraagd.
Eerst kon ik bij de Winschoter Courant terecht waar ik mij over de pondsbanden, die werden gemaakt van de gecorrigeerde teksten, ontfermde. Deze ponsbanden werden door een machine gehaald waar tekstfilms voor de opmaak werden gemaakt. Hier was ik één jaar werkzaam. Daarna werkte ik plusminus negen jaar bij de Ommelander Courant waar ik offset-/rotatiedrukker werd, ook wel krantendrukker genoemd.
Toen ik daar ontslagen werd, heb ik acht maanden thuisgezeten. Vervolgens belde een werkleider van de drukkerij CAG te Groningen mij op of ik belangstelling had om bij het CAG op de drukkerijafdeling te komen werken. CAG stond voor Centrum Administratiekantoor Groningen. Ik heb er een opleiding tot grafisch vakman mogen volgen in Zwolle en daarna nog de opleiding tot grafisch technicus. Ik bekwaamde mij ook tot leermeester zodat ik mensen intern mocht op- cq begeleiden tot drukker.
De CAG werd later het SW (Sociale Werkplaats) bedrijf Zodiac Stadsdrukkerij Groningen. Daar waren ook veel dove mensen aan het werk en om met hen te kunnen communiceren maar hen ook als tolk bij vergaderingen en diverse andere bijeenkomsten te ondersteunen, heb ik de doventolk opleiding gedaan. De drukkerijafdeling in Groningen werd later opgeheven en ik kon mee naar een drukkerij te Kolham. Daar heb ik vanaf gezien. Ik had connecties bij wat toen nog DSW heette en kwam daar met het voorstel om als doventolk aan de slag te kunnen. Dat voorstel viel in goede aarde.
Ik gaf daar ook workshops hoe om te gaan als horende met dove mensen en er werd zelfs een verkorte opleiding aangeboden voor mensen vanuit dit bedrijf om als tolk ingezet te kunnen worden bij andere SW bedrijven in de provincie Groningen. Omdat het doventolk zijn geen fulltime job was, kwam ik bij DSW terecht op de afdeling personeelszaken. Naast als doventolk te fungeren, rolde ik ook de ICT in toen het verlofsysteem geautomatiseerd moest worden.
Ik was inmiddels een jaar of vijftig. DSW werd vervolgens Iederz en daar ben ik nog steeds in dienst maar al vrij snel vroeg men mij of ik gedetacheerd wilde worden bij de gemeente Groningen. Mijn eerste ‘job’ was een project wat ik moest opzetten om meerdere mensen in te zetten die als een soort van buddy met SW-mensen die in het vrije bedrijfsleven gedetacheerd werden, mee te gaan naar bedrijven en hen daar in een coachende rol als jobcoach (ook wel assistant on the job genoemd) terzijde te staan. Er gingen de nodige SW-mensen naar het ‘vrije bedrijfsleven’ en als het nodig was dan ging ik of een andere jobcoach met ze mee om ze daar op weg te helpen.
Toen de afdeling jobcoach/assistant on the job goed begon te lopen werd ik gedetacheerd bij het CnW (Centrum naar Werk). Dit was een onderdeel van de gemeente Groningen. Hier heb ik het Wisselbedrijf opgezet waar deelnemers die in de WW- of bijstandsuitkering zaten, door middel van een WEP (werk ervarings plaats), 2 weken aan deelnamen om zo hun werknemersvaardigheden te testen/observeren.
Dit werd gedaan via de zogenaamde Melba methode. Het Wisselbedrijf is na ruim 4 jaar beëindigd. Nu wordt dit op een verkorte manier nog steeds door mij gedaan echter nu meer met worksamples waar de deelnemers opdrachten moeten doen. Naast groepen doe ik dit soms ook met individuele personen. Mijn bevindingen stuur ik dan bijvoorbeeld door naar een re-integratiecoach.
Dit coachingswerk vind ik heel leuk om te doen. Ik ben nu al weer druk bezig met de ontwikkeling van nieuwe workshops en worksamples. Het werk is constant in beweging en door bijvoorbeeld een opleiding mental coaching te gaan volgen kan ik mij weer meer in mijn werk verbreden en verdiepen. Ook ben ik NLP gecertificeerd en kan dit toepassen in mijn werk.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik moet nog ongeveer 5,5 jaar werken tot mijn pensionering en daar is helemaal niets mis mee. Wie weet wat er allemaal nog op mijn pad komt. Naast het werk hoef ik mij ook niet te vervelen. Zo ben ik samen met Nanco Bos coach van VR1 bij Noordpool na eerst een paar jaar leider van MO-17 te zijn geweest. Merel keept nu ook voor VR1 van Noordpool.
Ook in het verleden heb ik nog met Roel Heeres zo’n 8 a 9 jaar samen bij De Heracliden een team van jongens gecoacht wat begon toen ze 12 jaar waren en eindigde op 18 a 19-jarige leeftijd. Dit was een prachtige tijd. Vooral om te zien hoe ze een echte eenheid werden en behoorlijk goed mee draaiden in hun klasse.
Merel en ik trekken er tegenwoordig regelmatig samen op uit om te vissen en af en toe sluiten mijn zoons ook gezellig aan. In het verleden heb ik bij verschillende muziekbandjes gespeeld en regelmatig nummers opgenomen.
Margriet is ook heel muzikaal, zij heeft bijvoorbeeld twintig jaar zangles gegeven. Zo gek is het dus niet dat Merel het als singer-songwriter heel goed doet. Ik denk dat ze inmiddels al wel zo’n tachtig nummers geschreven heeft. Het kan wel kloppen dat je haar wel eens bij RTV Noord gezien hebt want daar is ze al een paar keer geweest. Inmiddels heeft ze onder de artiestennaam Merulsa al twee keer een hit in de Noord 9 gehad.
Ik regel als een soort van ‘manager’ haar optredens want ze treedt regelmatig op verschillende locaties in onze provincie op, bijvoorbeeld tijdens festivals of op feesten. Zo nu en dan regel ik ook het geluid voor haar als dat op de locatie niet aanwezig is. Volgend jaar gaat ze naar de PABO en dan heeft ze voor die opleiding haar tijd wel nodig en ik vind het regelwerk leuk om te doen. Daarbij ben ik ook nog actief als hypnotherapeut en ik geef reiki-behandelingen. Van verveling is absoluut geen sprake, haha…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Zo ben ik de trotse opa van een tweeling die zaterdag al weer zeven worden. Een ander hoogtepunt is dat Margriet in mijn leven verscheen en onze trouwdag. Tot slot kan ik ook genieten van mijn werk, vooral als nieuwe projecten goed gaan lopen.
En de dieptepunten?
Mijn vader is overleden toen ik vier jaar was. Hij is 36 geworden en overleden aan longkanker. Van zijn ziekbed weet ik niet veel meer maar ik kan mij zijn begrafenis nog wel herinneren. Met mijn stiefvader heb ik vervolgens een heel goede band opgebouwd. Hij is in 2013 op 95-jarige leeftijd overleden.
Vorig jaar is mijn moeder overleden op de leeftijd van 84 jaar. En bij deze vraag mag zeker niet het overlijden van mijn dochter ontbreken die slechts enige dagen oud mocht worden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we nog in ’t Zandt woonden, werden we als idioten behandeld door de nieuwe vriendin van de boer die naast ons woonde. Wij huurden namelijk het huis van die boer. Zij wilde ons allerlei dingen opleggen maar toen ik mijn rechtsbijstand inschakelde bleek dat ze geen poot had om op te staan. Ze stuurde zelfs aangetekende brieven terwijl ze naast ons woonde. Dan stond de postbode weer met zo’n brief te zwaaien. Ze eiste van ons ook dat we het antwoord aangetekend terug zouden sturen. Wat een toestanden.
’t Zandt was ook de plek waar onze auto spontaan in de fik vloog. Dat was ook wat hoor. Hij begon al brandend en toeterend uit zichzelf te rijden en de lampen gingen aan en uit. Het was maar goed dat er tussen de auto en ons huis een boom als sta in de weg stond.
Maar het meest bijzondere verhaal is misschien nog wel dat ik op de ringweg in Groningen ingehaald werd door een slingerende auto. De chauffeur had het duidelijk druk met allerlei paperassen en concentreerde zich maar nauwelijks op de weg. Ik was hem al een keer voorbij gereden en hij haalde mij weer in. Op een gegeven moment stond ik achter hem bij een stoplicht. De chauffeur van die auto stapte uit en kwam naar mijn auto gelopen. Hij gaf een klap op mijn auto en sommeerde mij om uit te stappen.
Toen ik dat uiteindelijk deed, koos hij snel het hazenpad. Ik ben namelijk nogal fors en lang van postuur en hij moet ingeschat hebben dat hij maar beter geen ruzie met mij moest krijgen. Ik zie nog steeds voor me dat zijn hoofd steeds meer achterover ging om mij aan te kunnen kijken. Hijzelf was niet zo groot.
Eenmaal weer ingestapt reed hij zelfs door het rode licht heen om maar weg te kunnen komen. Naast mij stond een auto en de vrouw lag dubbel van het lachen – de tranen liepen over haar wangen – over het stuur gebogen door het tafereeltje wat ze gezien had. Toen ik al weer wegreed, moest ze nog lachen……
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het zou mooi zijn dat ik nog lang in de gelegenheid ben om naar mijn dochter in Zuid-Duitsland te gaan, daar gaat zo’n acht uur reistijd inzitten. Een droom van mij is om nog eens een studio voor Merel te realiseren en daarmee de gelegenheid om zelf nummers op te nemen. Het kan hier in huis wel analoog maar tegenwoordig gaat alles natuurlijk computergestuurd en daar zijn de nodige kosten aan verbonden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar kan ik kort op antwoorden, nergens van!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik ga voor een ruime voldoende, noteer gerust een dikke acht.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik denk dat we alle relevante zaken wel besproken hebben. Daarbij ben ik vanmorgen al geïnterviewd door studenten van de Hanzehogeschool. Ik heb mijn portie voor vandaag dus wel gehad, haha….