Goh, wat was ik begin november 2012 blij en trots. Vrijdag 2 november tekende ik een jaarcontract bij Synergon in Winschoten met de mededeling dat dinsdag 6 november mijn eerste werkdag zou zijn. Eindelijk weer een beetje vaste grond onder mijn werkvoeten na in maart 2011 ontslagen te zijn bij Vast Banket. Met een leuk maandsalaris als medewerker bedrijfsbureau (maar wel met als toevoeging om op termijn eventueel afdelingshoofd te worden) ging ik met een lekker gevoel het weekend in.
Niet te druk maken, aldus de personeelsfunctionaris. De eerste weken was het immers toch een kwestie van aftasten en de mensen en processen leren kennen. En zo was het ook want in de eerste dagen bij een nieuwe werkgever komen er heel wat indrukken op je af. Daarbij ging afdelingschef Klaas nog eens anderhalf week op vakantie waardoor ik veelvuldig op juffrouw Janny terug moest vallen. En om nou te zeggen dat we een leuke klik hadden….
Afijn, de weken kabbelden voort en wanneer er geen werk lag, ging ik even de productie in om kennis te maken met de verschillende afdelingschefs en de andere mensen op de werkvloer. Maar ik had mij beter op het hoger echelon kunnen richten. Daar kwam ik dinsdag 27 november achter, vlak voor het verstrijken van mijn proeftijd. Vier van die hotemetoten zaten in de ‘Vissekom’ over mij te vergaderen zo bleek achteraf. In het begin van de middag moest ik mij melden bij het sector- en afdelingshoofd.
Men wilde niet met mij door, zo vertelden beide mannen mij. Iets met te weinig initiatief getoond. Het kwam voor mij als een donderslag bij heldere hemel. Kort samengevat: ‘U kunt wel gaan…..’ Terug op mijn kamer wist ik niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken. Juffrouw Janny scheen al van de hoed en de rand te weten en keek niet raar op dat ik weg moest. Winschoten was totaal onverwacht een deceptie geworden…..
Zwaar gedesillusioneerd kwam ik thuis waar de vrouw wel enig oplapwerk nodig had want mentaal was ik behoorlijk aangeslagen. Weer solliciteren, weer op zoek naar iets anders, wat te doen? De rest van de week besloot ik de boel de boel te laten om toch maar weer te proberen de sollicitatiemotivatie terug te vinden. En toen gebeurde er maandag 3 december iets bijzonders….
Ongetwijfeld was ik die dagen ervoor weer eens begonnen over het schrijven van een boek. Ik had de plakboeken er bijgehaald op zoek naar mogelijk geschikte sterke verhalen die ik hiervoor zou kunnen gebruiken. Wat mijn partner er toe bewogen heeft om die maandagavond een stukje op Facebook te zetten met daarin aangegeven dat ik mogelijk plannen had om voor mijzelf te beginnen, is mij nog steeds een volstrekt raadsel. Volgens mij heb ik dit nooit zo concreet gezegd….
Het duurde echter niet lang of mijn toenmalig buurvrouw plaatste een enthousiaste reactie onder het bericht. Dat ze voor mij wel een website wilde maken waarop ik al mijn oude en eventueel nieuwe verhalen kon plaatsen. En die avond en nacht zag ik het licht. Veel ideeën kwamen samen en in die nacht schreef ik in gedachten de tekst die nu nog steeds op de homepage staat. De daaropvolgende weken ging alle energie in de website zitten die vlak voor kerst 2012 het levenslicht zag. Man, wat kon ik genieten van de leuke reacties op Facebook en in het gastenboek. De energie was er weer, ik had een doel voor ogen.
Drie drukke maanden braken aan en op maandagmorgen 18 februari 2013 schreef ik mij in bij de Kamer van Koophandel. De eerste jaren was er van een hosannastemming echter nog geen sprake. Sterker nog, in april 2013 overwoog ik serieus om er de brui aan te geven. Dit tot grote ergernis van mijn partner die mij sommeerde door te zetten. Schoorvoetend ging ik verder met mijn interviews en de jacht op nieuwe adverteerders, toen nog sponsoren genoemd. Ik ging het levensboek promoten en schreef hier een soort van prijsvraag voor uit waarbij de winnaar een gratis levensboek zou krijgen. Het bijzondere hieraan is dat de winnende reactie achteraf gezien het laatste uitgebreide levensverhaal geweest is dat ik geschreven heb…..
Gelukkig ging het met de website steeds beter. Helemaal toen Steakhouse De Kleine Munt zich eind 2014 als eerste hoofdadverteerder aandiende en ik voor Pieter het hele socialmedia gebeuren mocht verzorgen. Vijf jaar geleden betekende dit een grote doorbraak. En inmiddels telt de adverteerderspagina maar liefst 48 bedrijfs- en ondernemersnamen. Met nog een aantal serieuze opties op meer. U weet niet half hoe blij ik hier mee ben, zeker wanneer ik het begin van dit verhaal nog eens teruglees.
November 2012 begon fantastisch maar eindigde in mineur. Ontslagen worden in je proeftijd, wie overkomt dat nou? Achteraf is het misschien wel het beste geweest wat mij ooit is overkomen. Want ergens in de krochten van de waterput werd mij een strohalm aangereikt die ik met beide handen aangegrepen heb. En waar ik nu nog alle dagen heel veel plezier aan beleef. Raar eigenlijk, hoe dingen kunnen lopen….