Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Klaas Adolfs is mijn volledige naam. Ik ben op 13 april 1946 geboren in Zuidlaren. Als oudste zoon uit een arbeidersgezin dat in totaal uit vijf personen bestond. Ik heb twee jongere broers waaronder een nakomertje, hij is zestien jonger dan ik. Pa werkte vroeger aanvankelijk als boerenarbeider maar werd later pijpleidingmonteur en had op den duur zelfs nog een eigen winkeltje.
Ik heb een mooie jeugd gehad, ‘dat kun je wel aan mij zien toch?’. Wel was ik al van jongs af aan aan het werk. Met biet’n schoffel’n bijvoorbeeld. Het ging uiteraard om het onkruid tussen de bieten maar omdat ik dit werk niks aan vond, nam ik de bieten ook mee. Dit kwam niet goed natuurlijk.
Na getrouwd te zijn, ben ik met mijn vrouw in De Groeve gaan wonen, een gehucht dat vlakbij Zuidlaren ligt. In 1972 zijn we naar Kolham verhuisd, naar een boerderij aan de Hoofdweg. Nadat deze door brand verwoest was, volgde in 2000 een tijdelijke verhuizing naar Slochteren. Vijf jaar later verhuisden we terug naar Kolham. We wonen nu aan de Hoofdweg nummer 91 na vroeger op nummer 90 gewoond te hebben. Een heel mooi plekje.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 1 september 1967 getrouwd met Fenny Mik die oorspronkelijk uit Veendam komt. Ik reed vaak op de fiets voor haar huis langs wanneer ik naar school ging. We waren eind vijftiger jaren namelijk naar Kiel-Windeweer verhuisd. Na school kwamen we elkaar ook regelmatig tegen en ik heb heel wat pogingen moeten doen om haar uiteindelijk voor mij te winnen. Na drie jaar verkering en één jaar verloving, zijn we dus in 1972 getrouwd.
We hebben twee kinderen gekregen. In 1971 werd onze zoon Andre geboren. Hij woont in Markelo en is vader van twee zoons. Een jaar later kwam Marjan op de wereld. Zij woont in Froombosch, vlakbij dus, en heeft drie kinderen gekregen. Inmiddels zijn we in het rijke bezit van vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in De Groeve te hebben doorlopen, vervolgde ik mijn weg op de LTS in Veendam. Ik had eigenlijk geen flauw idee wat te worden en was ook geen leerder. Daarbij bleef ik in de 2e klas ook nog eens zitten. Pa was onverbiddelijk: ‘Als je zit’n bliev’n dan mot je aan ’t waark!’ En dus ging ik op 14, 15-jarige leeftijd al aan het werk bij pijpleidingbedrijf Fockens in Hoogezand. Hetzelfde bedrijf waar mijn vader ook de kost verdiende. Overdag was ik aan het werk, ’s avonds ging ik naar school waar ik mijn lasdiploma’s haalde.
Bij Fockens heb ik al met al twaalf jaar met veel plezier gewerkt. Ik legde door heel Nederland pijpleidingen aan. Bij het huis dat Fenny en ik huurden, stond echter een grote varkensschuur. In mijn jonge jaren werkte ik regelmatig op een boerderij in de buurt. Ik was dus al vroeg aan het boerenleven en een grote veestapel gewend. Zelf kocht ik dan ook regelmatig varkens en af en toe ook een schaap. De veestapel breidde zich in De Groeve in de loop der jaren uit tot wel honderd varkens.
Toen een varkensbedrijf in Kolham failliet ging, kreeg ik de kans om deze over te nemen. Ik was er snel uit maar Fenny aarzelde wat langer. Zij werkte op een kantoor en voor haar was het dus een hele overgang. Maar in 1972 hebben we de stap gewaagd. We hadden in het begin duizend varkens ‘op contract’ met daarbij een aantal zeugen voor het fokken. In de navolgende jaren ben ik mij als fokker/mester gaan bekwamen. Met op de eigen locatie een dikke honderd zeugen en zo’n zeshonderd mestvarkens en nog wat biggen op locaties in Zevenhuizen en Leek hadden we in totaal zo’n kleine duizend varkens. Jaarlijks verkocht ik vele varkens aan zeven zelfslachtende slagers in de buurt.
Al met al ben ik 33 jaar varkenshouder geweest. Ik vond het een heel mooi vak en genoot van de vrijheid die het met zich meebracht. Daardoor kon ik mij in de avonduren ook storten op het trainersvak. Maar met mijn eigen onderneming was ik ook 24/7 in de weer hoor. Ik maakte werkweken van zo’n tachtig uur en daarnaast had ik een werknemer in dienst. In 2000 voltrok zich een ramp. Zelf was ik binnen voetbal aan het kijken maar Fenny zat buiten en zag rook boven de stal uitkomen. Er was door de grote hoeveelheid stro in de schuur geen houden meer aan en ook de nabijgelegen molen ging in vlammen op.
Alle varkens kwamen bij de brand om en dan stort je wereld in. De verzekering wilde aanvankelijk weinig tot niets vergoeden maar dankzij goede connecties kreeg ik uiteindelijk zoveel uitbetaald dat ik een groter bedrijf in Slochteren over kon nemen. Daar breidde het bedrijf zich uit tot 1200 mestvarkens. Door nieuwbouw werd dit aantal nog groter. In 2005 hebben mijn dochter en schoonzoon de bedrijfsvoering overgenomen maar zelf was ik ook alle dagen present. Toen zij in 2013 stopten, heb ik het bedrijf verkocht.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
We maken even een stapje terug in de tijd want ik mocht vroeger graag voetballen. Ik speelde bij Zuidlaarderveen toen ik met mijn eigen bedrijf begon. Pa zei: ‘Ik help je niet mee hoor wanneer je je been breekt.’ Dat zette mij aan het denken. Ik heb het actief voetballen toen vaarwel gezegd en ben trainer geworden.
Kloosterburen was halverwege de jaren zeventig mijn eerste club en daar beleefde ik zowel een kampioenschap als een degradatie. Daarna volgde een jaar Heiligerlee en toen attendeerde Fenny mij op een vacature bij de VV Middelstum. In 1978 werd ik hier voor het eerst hoofdtrainer en wel voor zes jaar. Na een periode bij VV Poolster kon ik opnieuw bij de blauwhemden aan de slag. Later ben ik er ook nog jeugdtrainer geweest. Al met al heb ik in drie termijnen een kleine tien jaar bij deze club doorgebracht.
Na die tijd heb ik ook nog training gegeven bij SIOS, VVS en THOS. Froombosch was mijn laatste club maar toen kwam in 2000 de nasleep van de brand en ben ik gestopt als trainer. Al met al heb ik een kleine dertig jaar voor een voetbalploeg gestaan, voor mij een hele mooie tijd! Als trainer nam ik geen blad voor de mond, zo stond ik toen ook bekend in de regio. Ik schuwde het fysieke werk niet en besteedde op de trainingen veel aandacht aan het conditionele aspect.
In 2013 heb ik ons bedrijf van de hand gedaan. Dat was best wel een lastige periode want het werk was natuurlijk ook grotendeels mijn hobby. We hebben toen een caravan in Noord-Holland gekocht en staan bij een particulier op het erf die veel schapen en paarden heeft. Daar kan ik mooi hand- en spandiensten verrichten. Daarbij ben ik regelmatig aan het klaverjassen, ook een grote hobby van mij. In 2016 ben ik echter getroffen door een herseninfarct. Volgens de dokter ben ik inmiddels, op wat kleine mankementen na, weer goed gezond maar het revalidatieproces heeft de nodige tijd en energie gekost.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van onze kinderen en (achter)kleinkinderen, dat is simpel zat. Sportief gezien kijk ik met veel plezier terug op mijn tijd bij de VV Middelstum. Kijk, dit cadeau kreeg ik van het bestuur na mijn eerste afscheid in 1984. Boven bij Café Grommers werd mij door de club een prachtig afscheid aangeboden.
En de dieptepunten?
Dan kom ik onder andere bij het fysieke ongemak uit. Zo ben ik in 1974 gebeten door een beer, een mannetjesvarken dus. Ik had de pech dat ik tussen twee beren instond die elkaar te lijf wilden gaan en een van de beesten beet mij in mijn been. Hierdoor moet ik mijn verdere leven met een beugel lopen.
De herseninfarct heeft ook de nodige impact op mijn leven gehad en de grote brand die in 2000 mijn bedrijf plat legde en de financiële rompslomp en getouwtrek na die tijd was natuurlijk ook een ramp van jewelste.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Varkens zijn heel intelligente beesten, dat weet jij vast ook nog wel. Want ik herinner mij dat ik tijdens het zestig-jarig bestaan van de voetbalclub VV Middelstum de rol van circusdirecteur moest vervullen tijdens het jubileumspektakel. Met een van mijn varkens, Spekkie, deed ik voor een volle circuszaal (gevuld met zo’n 700 toeschouwers) allerlei kunstjes zoals over een wipwap lopen.
Jij moest toen als de ‘Alte Klos’ met je manke been en strontkar door de tent lopen en had op den duur een heel gesprek met Spekkie. En het was toen net alsof hij jou begreep, hij knorde precies op de juiste momenten. Dat heb ik hem later nooit meer horen doen. Een dag later had ik hem nogmaals aan het tuigje en liep ik met Spekkie een stukje voor het huis. Sommige mensen dachten dat ik een hond aan het uitlaten was, haha….
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wat mij betreft gaan we nog veel vaker naar Noord-Holland toe maar dat ziet Fenny niet zo zitten. Daarbij zit ik er al bijna de hele zomerperiode. We komen ook al 45 jaar in die contreien. Eerst huurden we er een zomerhuisje, later hebben we daar een caravan gekocht.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van! Ik heb alles met overtuiging gedaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een ‘achtte’! Ik ben dik tevreden maar een tien geven kan door een aantal minpuntjes niet hoor.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ach, als je straks weg bent dan schiet er mij natuurlijk nog van alles te binnen. Maar volgens mij hebben we alle belangrijke dingen wel besproken hoor. Ik heb van te voren de plakboeken er nog maar eens bij gehaald. Daarin staat heel veel over mijn VV Middelstum tijd. Ik wil al mijn voetbalvrienden de hartelijke groeten doen, zeker die in Middelstum!