In kleermakerszit, met mijn ogen dicht, probeer ik mij te concentreren op mijn ademhaling. Adem in, adem uit. Nog geen seconde later word ik weer meegevoerd door een stroom aan gedachten. De stem van onze Yogi laat me weer terugkeren naar mijn yogamat, mijn oase, zoals zij het noemt. Sinds twee weken volg ik yoga lessen bij de sportschool. Wie had dat gedacht. Yoga leek me altijd te langzaam, te rustig, ik werd alleen al onrustig van het idee. Geef mij maar voetbal of tennis, sporten met wat meer actie.
Maar daar zit ik dan in mijn oase, nou ja oase kan ik het nog niet noemen. Hoe moeilijk is het de gedachten tot stoppen te brengen en geheel in het nu, in dit moment te leven. Geen gedachtes aan dingen die achter me liggen, maar ook geen gedachtes aan de dingen die komen gaan.
We maken onze hersenen doodmoe met het ellenlange nadenken, analyseren van reeds gepasseerde situaties (had ik niet anders moeten handelen?), vooruitdenken en het verzinnen van mogelijk scenario´s die kunnen gebeuren. Hoe vaak gebeurt het überhaupt dat situaties zich daadwerkelijk zo voordoen als in onze eigen hersenspinsels. Verspilling van kostbare energie.
Om maar niet te spreken van de prikkels waar we dag in, dag uit aan bloot gesteld worden. Die fantastische ontwikkeling, de telefoon, blijkt één van de dingen die ons als mens compleet uit balans brengt. We zijn niet geprogrammeerd om van ´s ochtendsvroeg tot ´s avonds bezig te zijn met alle (onzinnige) info die we binnen krijgen op onze smartphones, Instagram, Facebook, Whatsapp, E-mail, enz, om maar een paar apps te noemen die ons dagelijks opslokken.
We hebben het druk met het bekijken van foto´s en video´s, met het bekijken van andermans ´O zo perfecte leventje´. In plaats van te genieten van ons eigen leven, ons leven dat zich hier en nu afspeelt, hebben we het veel te druk met het checken van onze telefoon. We willen niks missen, dromen van een leven als dat van die ene influencer, dat leven dat alleen bestaat uit mooie momenten, uit gefotoshopte momenten, kortom we dromen van iets dat niet bestaat.
Ons leven is niet altijd leuk, gezellig en om te lachen. Dat is ook totaal niet erg en niet meer dan normaal. Maar het gehele sociale media laat ons twijfelen of dat normale leven nog wel normaal is, we willen dat wat die ander heeft, dát wat in werkelijkheid niet bestaat!
En ja, ook ik maak me schuldig aan deze tijdrovende bezigheid. Ongeveer twee weken geleden werd ik me er bewust van dat ik nadat ik het alarm had uitgedrukt, mijn telefoon aanzette, om nog in bed mijn Whatsapp en Instagram te bekijken. Om me vervolgens de hele dag door te laten afleiden door berichten en meldingen die binnen komen.
Hoe kan ik me überhaupt concentreren op mijn werk als ik om de paar minuten word afgeleid? Hoe kan ik überhaupt ontspannen gaan slapen, als het checken van mijn telefoon het laatste is voordat het licht uit gaat? En dan vraag ik mezelf ook nog af waarom ik de laatste tijd zo moe ben. Een snelle optelsom van gemiddeld 46 uur per week werken, non-stop m´n telefoon checken, m´n altijd aanwezige gedachten en de stress die door werk of gedachten worden getriggerd, wat weer invloed heeft op mijn prikkelbare darm enz. enz…
Dus besloot ik dat het anders moest. Om te beginnen met mijn telefoongebruik. Geen telefoon meer in de slaapkamer en alle meldingen op stil. Ik check m´n berichten nu alleen nog maar wanneer mij het uitkomt. En moeilijk dat het was de eerste week, de gewoonte en de verslaving van het ontgrendelen en controleren zit zo in je systeem dat het tijd kost om dit af te leren. Maar ik kan zeggen dat het beter wordt, makkelijker en het zowaar prettig is om je niet telkens te laten afleiden.
Ik hoop dat ik in de aankomende weken ook de verschillende yogahoudingen en oefeningen (die er bij anderen in de les heel makkelijk uit zien) prettig en ontspannend begin te vinden. Dat ik leer, om net als het uitschakelen van mijn telefoonmeldingen, mijn gedachtes uit te schakelen en me terug te trekken in mijn oase…