Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Noteer gerust Hanneke Hoeksema-Schaap, ik ben geboren op 1 november 1957 in Bedum en ben dus onlangs 62 jaar geworden. Ik ben de jongste telg uit het gezin Schaap dat in totaal uit acht personen bestond. Mijn ouders hebben altijd hard moeten werken om rond te komen. Pa was schilder bij de woningbouwstichting en kluste ook in de avonduren regelmatig nog wat bij. Moe was altijd druk in het huishouden en met de zorg voor het gezin. Ze deed veel zelf met als gevolg dat ik pas op mijn 14e mijn eerste nieuwe jas kreeg. Met de kernwaarden liefde, omzien naar anderen en humor zijn we, ondanks dat we het thuis niet breed hadden, in rijkdom groot geworden. Ik heb vroeger geleerd wat tevredenheid nu precies betekent.
Ik heb mijn hele leven in Bedum gewoond. Opgegroeid aan de Thedemastraat waar ik 25 jaar doorgebracht heb. Dit huis aan de Emmalaan hebben we in 1985 gekocht. We wonen hier met veel plezier maar hebben door alle aardbevingsschade wel een jaar lang in een huis in de buurt moeten doorbrengen. Dat was nog een heel verhaal op zich, daarover later meer….
Wat is uw burgerlijke staat?
Janny Hoeksema en ik zijn inmiddels al 37 jaar met elkaar verbonden. We waren het eerste vrouwelijke stel in Bedum dat ging samenwonen. Je begrijpt dat we in een van oorsprong gereformeerd dorp de nodige weerstanden hebben moeten overwinnen. Maar we zijn ook gesteund door hele leuke reacties: ‘Knap dat jullie je eigen weg volgen!’ Zowel de buitenwereld als wijzelf hadden even de tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen.
Janny was vroeger mijn beschermengel op de lagere school. Ik was een mager kriekje, zij een forse boerenmeid. Janny was een jaar ouder maar moest in haar eerste jaar op school eerst Nederlands leren omdat ze thuis met de Groninger taal was opgegroeid en de juf maar nauwelijks verstond. Ze zat bij mijn oudere zus in de klas en speelde bij ons thuis. Toen ik naar school moest, kwam ik dus bij haar in de klas te zitten. Ze haalde mij op mijn eerste schooldag op van huis en zorgde er persoonlijk voor dat ik nooit gepest werd op school.
In onze puberjaren zagen we elkaar niet zo vaak meer maar we hielden wel contact. We kregen beiden vriendjes en gingen onze eigen weg. Toen haar verkering uit ging, heeft ze mij opgebeld en vervolgens zijn we het hele weekend samen geweest. Ook ik had toen een vriend maar het gevoel wat ik voor Janny had, was mij nooit eerder overkomen. Ik heb geen hekel aan mannen en durf rustig te stellen dat ik een mensenmens ben maar bij Janny voelde ik een zielsverband die ik eerder nooit ervaren had.
We gingen samenwonen en wilden beiden graag ‘moeke’ worden. Dit vertelden we ook aan onze familie en vrienden. We hadden allebei wel iemand op het oog die we heel geschikt zouden vinden als donor. Het toeval wilde dat deze wederzijdse vriend met zijn vrouw een keer bij ons op visite kwam. Ze hadden het er over gehad en ze wilden ons graag helpen. Met als gevolg dat Janny en ik om en om zwanger werden, eerst allebei een zoon kregen en vervolgens allebei een dochter.
Wat dus inhoudt dat we samen vier kinderen hebben. Sander wordt binnenkort 30, Ruben is 28, Judith 26 en Laura 23. Alle kinderen wonen nog thuis maar de oudste twee zijn op huizenjacht en zullen ongetwijfeld op korte termijn het huis verlaten. Judith is moeder van onze eenjarige kleinkind Yara, ze wonen gezellig bij ons in. Hetzelfde geldt voor de partner van onze jongste dochter, Thijs genaamd. We wonen hier dus met ons achten maar dat gaat prima hoor. We hebben in en om het huis heel veel ruimte.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Bedum, ging ik naar de huishoudschool in Middelstum. Vervolgens had ik een schakeljaar op de Opleiding voor Verzorgende Beroepen in Delfzijl en ik heb mijn MBO-diploma voor Verzorgende Beroepen in Eelde gehaald, na daar een tweejarige opleiding te hebben afgerond. Ik wist al vroeg dat ik de verzorgende kant op wilde, ook al omdat mijn oudere zus ook die richting op ging. We hebben nog een tijdje samengewerkt bij het Patermonium in Groningen in de ouderenzorg. Het was mooi werk maar ik voelde mij daar niet op mijn plek.
Vervolgens ben ik de gezinsverzorging in gegaan. De instantie waar ik voor gewerkt heb, heette vroeger de SMDNG en had zijn hoofdvestiging in Warffum. Later werd dit de Thuiszorg en dat zal de lezers vast meer zeggen. Al met al heb ik 23 jaar in de gezinsverzorging gezeten. Ik kwam bij de mensen thuis maar heb ook in verzorgingstehuizen gewerkt. Mijn mooiste vijf werkjaren beleefde ik als stervensbegeleider, dit werk heb ik vijf jaar gedaan.
Ik was ’s nachts vaak aan het waken en heb geleerd zo in het leven te staan dat ik nergens spijt van heb. Ik hoorde zoveel verhalen van mensen die nog iets goed hadden te maken met bijvoorbeeld een familielid of met God. Of die zeiden, ‘ik had nog zo graag dit of dat willen doen’. Ik heb mijzelf voorgenomen om de dingen die ik graag wil doen niet uit te stellen en heb dit ook aan mijn kinderen meegegeven.
Ik beleefde dus, mede door de afwisseling, 23 jaar lang een hele mooie tijd in de verzorging. Maar door het zware tilwerk, kreeg ik last van mijn rug. Ik bleek HMS te hebben, een hypermobiliteitssyndroom waardoor mijn gewrichten tijdens het tilwerk te ver door schuiven. Halverwege mijn veertiger jaren, ben ik vervolgens afgekeurd. Dat vond ik eerst heel vervelend maar dat gevoel verdween toen het besef kwam dat ik uitgebreid de tijd kreeg om de kinderen groot te zien worden. Janny werkt nog steeds fulltime als gezinsbegeleidster bij de instantie ‘De Nieuwe Zorg Thuis’.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een pensionering is dus geen sprake, van verveling ook niet. Ik heb een jong gezin grootgebracht maar werd daarnaast ook oppasmoeder van in totaal zestien kinderen. Dat zorgde voor veel voldoening. De laatste zeven jaar ben ik nauw betrokken bij de SAM, de SpeelgoedActie Minima. We verzamelden op onze ruime zolder altijd al kleding en speelgoed dat bij ons gebracht werd door familie en vrienden en die we vervolgens aan die mensen doorgaven die het thuis niet zo breed hadden.
Beth Bijsterveld uit Warffum is begonnen met het inzamelen van het speelgoed voor het Sinterklaasfeest en heeft dit op de kaart gezet. Dit leidde uiteindelijk tot de Stichting SAM het Hogeland. Drie jaar geleden heb ik het van haar overgenomen. Vergis je niet in de voorbereidingstijd die er in gaat zitten. Vaak beginnen we al in juni met de eerste voorbereidingen door scholen, bedrijven en vrijwilligers te benaderen. Gelukkig heb ik met het schrijfwerk hulp gekregen van Nicky Windt, dat scheelt mij enorm veel tijd.
Aan de actie doen zo’n 21 scholen mee en elk dorp heeft zijn eigen inzamelpunt. Vorig jaar zijn de gezinnen van zo’n driehonderd kinderen aangeschreven en daardoor hebben tweehonderd kinderen veel Sinterklaasplezier beleefd. We hadden nog speelgoed over en door de nodige contacten en een normverruiming zijn dit jaar achthonderd kinderen benaderd via hun ouders. Dit aantal baart ons wel wat zorgen dus mochten mensen nog speelgoed of geld willen doneren dan zijn ze meer dan welkom! Vooral voor speelgoed in de leeftijdscategorie 10-12 houden wij ons aanbevolen.
Onder het motto ‘Sint voor ieder kind’ hopen we dat elk kind in ons gebied een prachtig Sinterklaasfeest kan vieren. Je begrijpt dat deze actie veel van mijn tijd en energie opslokt maar het brengt ook veel voldoening. Daarnaast kan ik veel van mijn energie kwijt in mijn grootste hobby, het tekenen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat Janny en ik onze relatie beklonken hebben met vier kinderen en een kleinkind. En dat ik dicht bij mijzelf ben gebleven al hebben we wel de nodige weerstand moeten overwinnen. Maar ‘ik ben wie ik ben’, het is het allemaal waard geweest.
En de dieptepunten?
Dat ik lichamelijk niet altijd kan wat ik graag zou willen. Ik zou ook graag een ‘boerengezond pokkeltje’ willen hebben maar inmiddels heb ik dit leren accepteren. Wat ik ook als een dieptepunt ervaren heb, is de hele aardbevingsellende. We hebben moeten knokken om ons gelijk en recht te halen. Een scheurvrij huis veranderde enige jaren geleden in een huis met zulke grote scheuren dat je er een hand in kon duwen.
Maar wat is het een getouwtrek geweest. Dit onrecht, dat deed iets met mij. ‘Ik werd er glen en hellig van’ maar heb mij wel vastgebeten in het dossier. Er zijn onderzoeken geweest waarbij hier aan tafel erkend werd dat het om bevingschade ging maar wanneer enige weken later het schaderapport kwam, werd dit weer ontkend. Op den duur heb ik de gesprekken opgenomen en naar politiek Den Haag en bekende Nederlanders gestuurd. Dit hielp uiteindelijk. We hebben er vijf jaar voor moeten knokken maar inmiddels is het huis verstevigd en moet alleen de kelder nog aangepakt worden. Door alle boosheid kan ik er nog niet van genieten. Ook al omdat er nog zoveel mensen zijn die nog steeds in de wacht staan en onrecht wordt aangedaan…
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Het was bij ons vroeger thuis een zoete inval van vrienden en bekenden. Eén keer beleefden we met 22 mensen die in ons ouderlijk huis bleven slapen een absoluut hoogtepunt. Moeder kwam met de mededeling dat er geen dekens meer waren maar geen nood, we gebruikten gewoon onze pluizen tafelkleed als deken. Dat was ook lekker warm, haha…. We hadden thuis niet veel maar konden wel van alles regelen als het moest!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Het is nu thuis nog gezellig druk maar ik hoop dat het Janny en mijn persoontje ook nog gegeven is om met zijn tweeën te eindigen. We hebben het wel eens over een campertje gehad maar of dat er ooit van komt? We zijn beiden namelijk thuis ook heel tevreden. Als je alleen al de hoeveelheid vogels ziet die hier om het huis vliegt en gebruik maakt van onze vogelhokjes, dat is genieten hoor….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Door de vele gesprekken met stervende mensen heb ik geleerd om nergens spijt van te hebben. Ik heb die dingen gedaan die ik graag wilde doen en zorg ervoor dat ik een goede band heb met de mensen om mij heen. Ik ben een tevreden mens!
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer voor mijn leven tot dusver gerust een dikke 9,5. Wanneer ik geen last zou hebben van mijn lichamelijke kwalen dan zou ik voor een tien gaan. Ik zou wel weer als een ‘jonge deerne’ door het dorp willen fietsen maar weet dat dit er niet meer in zit.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik zou graag nog wat extra aandacht aan onze speelgoedactie willen schenken. Het gaat om zoveel gezinnen die er baat bij hebben. Als ik mij daarvoor ik kan zetten, waarom zou ik dat dan niet doen? Ieder kind heeft recht op een Sint! Voor meer informatie verwijs ik de mensen graag naar onze website, www.samhethogeland.nl. We zijn ook via Facebook te volgen (Facebook SpeelgoedActieMinima). Een (speelgoed)donatie zou fantastisch zijn….