Foto: Jannes Klaassen
Gisteren, zondag in dit geval, had ik eigenlijk nog geen flauw idee wat ik qua input in de ‘woensdagweekoverzichtcolumn’ zou gaan stoppen. Nu, maandagmorgen rond de klok van achten, weet ik dat ik mij daar inmiddels geen zorgen meer over hoef te maken. De nacht van zondag op maandag verloopt eigenlijk altijd volgens een vast patroon, bij vaste volgers inmiddels wel bekend. Rond vijven begin ik te dromen, bijna altijd over het feit dat ik aan het werk ben bij VB. Verdorie, het is ruim acht jaar geleden dat ik daar de deur voor het laatst heb dichtgetrokken. Daar hoef ik toch niet wekelijks aan herinnerd te worden?
Het patroon is ook vaak hetzelfde. Stress, tijdsdruk en ergernissen. In deze droom was het inmiddels na vijven, wilde ik graag naar huis maar besef dat ik nog de orders uit moet draaien om te zien of er nog opvallende dingen zijn gebeurd. Ik ga met deze papieren naar het washok in de bakkerij waar ik ze even later drijfnat weer terug vind. Das eigenlijk ook wel logisch. Maar ik bijt een verbouwereerde Schmaal toe: ‘Zo kan ik toch niet werken!’ en been met een vergrelde kop naar voren om de papieren opnieuw uit te printen. Directeur Jan kijkt mij hoofdschuddend na….
En dan is het dus half zes wanneer ik onrustig wakker word. Maar vervolgens heb ik nog wel anderhalf uur om half slaapdronken na te denken over het maandagmorgenverhaal dat ik op woensdag zal plaatsen. In de nacht van zondag op maandag, blijkt dat mijn hersenen hun werk weer gedaan hebben en ik alle indrukken van de afgelopen week in mijn hoofd gerangschikt heb. En dus weet ik ook de titel die de lading van dit verhaal moet gaan dekken…..
‘Waarom stop je eigenlijk niet?’ Die vraag werd mij gesteld door mijn partner die na een weekje herfstvakantie op zaterdagmiddag de moeite genomen heeft om mij tijdens mijn voetbalwedstrijd te analyseren. ‘Je krijgt maar een paar ballen, heel af en toe begin je te rennen en vaak ga je er na een helft al weer uit.’ Deze op zich pijnlijke vragen probeer ik wel vaker volgens een vast stramien te pareren. ‘Die weinige ballen die ik kreeg, heb ik die verspeeld?’ Of ‘Heb je mijn tegenstander wel gevaarlijk zien worden dan?’. Gelukkig moest ze deze wedervragen ontkennend beantwoorden…..
Maar deze vraag zet mij wel aan het denken. Om de doodeenvoudige reden dat ik hem mijzelf ook wel eens stel in een zeldzaam moment van zelfreflectie. Een jaartje of tien geleden had je in het amateurvoetbal nog een rasechte veteranenklasse voor veertigplussers waardoor je elke week tegen gelijkgezinden speelde. Tegenwoordig zijn die spelers vaak al doorgestroomd naar het 7 x 7 45+ voetbal op de vrijdagavond. Met als gevolg dat het regelmatig voorkomt dat je in het steeds groter wordende veld tegen een jonge hond komt te staan.
Daarom verheug ik mij denk ik altijd op de wedstrijden tegen Rood Zwart Baflo waar oud-Middelstumer Bert ten Have bijna de zestig aantikt maar toch net als een nog oudere ploeggenoot die onder rugnummer 60 speelt wekelijks zijn speelminuten meepakt. Bij Sios speelt ook zo’n oudere witgrijze veteraan die van zijn dokter allang het advies meegekregen heeft om te stoppen maar er toch elk jaar weer een seizoen aan vast plakt. Wanneer we tegen SV Onderdendam moeten dan hoop ik altijd dat Harry Visser nog even een paar speelminuten meedoet. En Kor Moorlog pakt op (bijna?) zeventig jarige leeftijd altijd nog wel even een helftje mee met KRC 2 toch?!
Daarbij hebben we bij de VV nu zelfs de beschikking over een heus (half) kunstgrasveld. Dat was even lekker trainen donderdagavond zeg. En waar ik normaal loop te schutteren in een partij, schoot ik nu mijn eerste vier ballen op de goal pardoes raak. Dat was toch wel even kicken hoor. Van dat goede gevoel was zaterdagmiddag rond half vijf weinig meer over. Want na een 2-1 ruststand verloren we uiteindelijk met 2-4 van ZEC 3. Die in de eerste helft echt maar één keer dreigend in ons strafschopgebied is geweest waar wij aan de andere kant de nodige hele en halve kansen om zeep hielpen.
Wat als Richard Knol nu bij ons gespeeld zou hebben? Deze ‘jonge god’, stammend uit bouwjaar 1985, zorgde bij elke lange bal van achteren naar voren gepeerd voor dreiging bij de groenwitten. Met minimaal één goal en één assist dompelde hij ons in een rouwstemming. Daarom verheugde hij zich op Twitter ook al op dit wedstrijdverslag natuurlijk.
Maar Dibi, geniet nog maar even lekker van deze kelderklasse-euforie. Want eens komt het moment dat je na een uur gewisseld wordt en dat je dan op weg naar de kleedkamer de vraag gesteld krijgt: ‘Zeg Knol, waarom stop je eigenlijk niet met voetballen?’ En dat je dan inwendig glimlachend antwoordt, ‘Ben je gek joh, ik ben nog lang geen zestig en kan het kleedkamer- en kantinegebeuren voor en na die tijd nog lang niet missen toch?!’