Het was eind september toen ik mij begon te oriënteren op mijn oktobercolumn voor Klimaatgroep Holland. Dat begint met het nadenken over een mogelijk onderwerp. Ik struinde hun LinkedIn pagina af. Daarna de website. Facebook en Twitter volgden. Maar bij mij ging geen lampje branden. Geen brainwave inclusief globale verhaallijn met daarin reeds de nodige aandachtspunten die ik zou kunnen gebruiken.
Ik besloot directeur Vaatstra maar eens te mailen. Die kampte echter met een zeer drukke week. Waar zijn tollend hoofd ook naar stond, niet naar columninput in elk geval. Verrek, hoe nu verder? Een maand overslaan? Mijn eer te na. Wachten tot de laatste oktoberdag, onderwijl hopen en bidden op input? En de maand november dan, zou dan hetzelfde riedeltje weer beginnen? Stoptober? Ik rook ja niet eens, nooit gedaan ook. Op drie sigaretjes bij de overbuurman na toen ik een jaar of 6 was. Tranen biggelden over mijn wangen, ik was voorgoed genezen…..
Het wordt tijd voor mijn maandagmorgenstrategie. Ik ga gewoon achter mijn computer zitten en zie wel wat er vanuit mijn hersens via mijn armen en vingers naar het toetsenbord stroomt. Wat als ik nu dertig jaar terug zou gaan in de tijd?
Wat te worden?
Daar zie ik mijzelf weer zitten. Als 17-jarige jongeman. Bezig aan zijn laatste jaar op de HAVO. Binnenkort moet er een keuze gemaakt worden over een vervolgopleiding. Het HBO lonkt. Maar de keuze is reuze. Oude, traditionele opleidingen bestaan nog steeds. Nieuwe revolutionaire studierichtingen schieten als paddenstoelen uit de grond. Maar wat in vredesnaam te kiezen? Uiteindelijk hakte ik de knoop door. Ik koos voor een opleiding milieukunde aan het Van Hall Instituut. Aan de Hogere Agrarische School aan de Hereweg in Groningen. Die later middels het herenakkoord uitgeruild zou worden met het Friese Leeuwarden.
Waarom? Hoofdzakelijk omdat ik biologie zo’n mooi vak vond. En de keuze pakte uiteindelijk goed uit. Qua studielengte in elk geval. De vierjarige opleiding werd daadwerkelijk in vier jaar afgerond. Maar uiteindelijk heb ik helemaal niets met mijn diploma gedaan. Ik ben geen milieubeleidsmedewerker geworden bij de provincie. Of een handhaver bij de gemeente. Of een techneut bij een bedrijf. Of boswachter in het Lauwersmeergebied. Nu dertig jaar later, sta ik als internetcolumnist en tekstschrijver te boek. Had ik dat dertig jaar geleden kunnen weten? Man, ik vraag me oprecht af of internet toen al bestond. Facebook, Twitter en LinkedIn zeker niet. Bellen deed je nog gewoon via een vaste telefoon met druktoetsen. Dat is toch niet meer te bevatten?
Gesteld dat….
Ik nu weer zeventien zou zijn en in het laatste schooljaar zou zitten? Zou ik dan al weer naar de herfstvakantie verlangen? Of juist niet omdat het beslismoment over hoe nu verder met rasse schreden dichterbij zou komen. Ik zou weer voor het HBO gaan, denk ik. Met alle gevolgen van dien. Geen ruime thuiswonende studiebeurs meer zoals dertig jaar geleden maar verplicht lenen middels de prestatiebeurs. Met alle gevolgen van dien.
Wat als ik mijn beoogde opleiding niet af zou ronden? Dan ben ik geen diploma maar wel een fikse studieschuld rijker. Helemaal in het geval wanneer ik mijn ouderlijk huis zou verlaten om mijn heil in de studentenstad Groningen te gaan beproeven. Lekker in zo’n studentenflatje. In de stad waar de kroegen nooit dicht lijken te gaan en de verleidingen dus overal op de loer liggen. Vooral in de roemruchte binnenstad.
Misschien zou ik wel bezwijken onder de stress. Of bevangen worden door een burn-out. Omdat ik maar niet kan schipperen tussen mijn opleiding, mijn bijbaan die ik nodig heb om de studie te kunnen betalen, sporten om mijn conditie en sociale contacten op peil te houden. En uiteraard dagelijks twee uur middels mijn mobiel op internet rondstruinen om aan mijn sociale media verplichtingen te voldoen. En af en toe moet ik natuurlijk ook weer naar huis. Even bijpraten met familie en vrienden. En wordt het nu niet tijd om een relatie te scoren?
Twee rechterhanden
Maar wat als ik nu geen twee linkerhanden had die nog geen hamer vast kunnen houden? Maar twee rechterhanden die alles wat het oog ziet ook daadwerkelijk kunnen maken. Zou ik dan overwegen om niet verder te gaan leren maar om aan het werk te gaan? Bij Klimaatgroep Holland bijvoorbeeld waar ze zitten te springen om goed personeel. Misschien kan ik dan onderaan de ladder beginnen om vervolgens via gerichte vervolgopleidingen mijzelf binnen dit klimaatbeheersingsbedrijf op te werken tot misschien wel projectleider.
Ik kan nog wel urenlang verder filosoferen. Maar dat ga ik niet doen. Niet iedereen kan of hoeft professor te worden. Doeners worden de nieuwe denkers. En kunnen dat op termijn misschien wel combineren. Word dus (service)monteur bij Klimaatgroep Holland. Omdat een beter en energiezuiniger leefklimaat dan bij jou begint….