Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Lamke Frouwkje de Haan maar iedereen kent mij als Lammie. Ik ben op 20 mei 1958 geboren in het Rooms Katholieke Ziekenhuis in Groningen. Mijn ouders woonden destijds aan de Molukkenstraat in Groningen, vlakbij het Noorderplantsoen. Toen ik 6 jaar was, volgde een verhuizing naar de wijk Selwerd, naar de Louwise Henriette straat. Ik heb al met al 21 jaar in Groningen gewoond samen met mijn twee broers en zuster en nog een stiefbroer. Mijn vader werkte op kantoor bij vervoersbedrijf Van Gend en Loos in Groningen. Mijn beide ouders zijn gelukkig nog steeds in leven.
Toen ik 21 jaar was, ging ik met mijn toenmalige vriend, later mijn ex-man die uit Zwolle kwam en waarvan ik in 2005 gescheiden ben, in Leens wonen. Ik heb hem leren kennen op Ameland. Met hem heb ik 21 jaar aan de Wierde in Leens gewoond en na mijn scheiding woonde ik nog 3 jaar in een huurhuis in Leens aan de Beukemastraat. In 2006 ben ik in het Friese Surhuisterveen gaan samenwonen. Toen deze relatie uitging, ben ik in 2011 in Winsum terechtgekomen. Eerst drie jaar aan de Hoofdstraat maar sinds 2014 woon ik met veel plezier aan de Tulpstraat. Wonen in Winsum bevalt prima, je hebt hier alle voorzieningen mooi dichtbij zitten.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb sinds drie jaar een nieuwe relatie met een hele lieve man uit Delfzijl. Ik heb tijdens mijn huwelijk drie kinderen gekregen. Lianne is in 1984 geboren, is getrouwd met Chris en ze wonen met hun twee kinderen Lotte en Sanne in Zoutkamp. In 1991 volgde Robin, hij is in 2012 overleden. Daarover later meer. Mijn jongste zoon Nick is in 1994 geboren en getrouwd met Vera. Hij woont in Winsum en is vader van dochter Romy. Kind nummer twee is op komst en wordt als alles goed gaat volgende maand geboren. Spannend inderdaad……
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ging ik naar de LHNO in Groningen. Ik wist al vroeg dat ik iets met kinderen wilde gaan doen. Op de LHNO koos ik met de INAS-richting voor de zorgkant en ik haalde er op 17-jarige leeftijd mijn diploma. Mijn laatste stage liep ik op ‘De Blijde Wereld’ van de Noordelijke stichting voorziening geestelijke gehandicapten, nu Cosis geheten. Ik solliciteerde er na mijn opleiding succesvol. De locatie was in Groningen gevestigd, vlakbij Martiniplaza. Ik ben er in 1976 gaan werken en had in 1978 twee opleidingen afgerond: die van pedagogisch medewerkster opvang en daarna VSID, Voorziening Scholing in Dienstverband voor gezinsvervangende tehuizen.
Ik werd in 1978 groepsleidster en vond het werken met geestelijk gehandicapte kinderen prachtig. Kinderen in de leeftijd van vier tot een jaar of acht begeleidde ik bijvoorbeeld van en naar school. Ik had de jongste groep van acht kinderen onder mijn hoede en draaide er ook onregelmatige diensten inclusief overnachtingen in het pand. Toen ik na tien jaar werken zwanger werd, ben ik eerst met deze baan in de gehandicaptenzorg gestopt.
Tot mijn scheiding in 2005 was ik fulltime moeder. Daarna was het solliciteren geblazen. Bijvoorbeeld bij Het Klooster in Kloosterburen en de UVO in Uithuizen. Tijdens de diploma-uitreiking van mijn dochter, raakte ik echter in gesprek met een oud-collega van mij. Zij adviseerde mij op me bij de landelijke flexbureau aan te sluiten. Dit bleek een heel goed advies te zijn want een dag later werd ik al door de wat toen nog NOVO heette, gebeld of ik langs kon komen.
Dat was nog eens geluk hebben. Ik werd ingezet in Winsum bij de locatie Het Hooge Heem, vlakbij het station gelegen. Dat beviel van beide kanten zo goed dat ik er in 2007 een vast contract heb ondertekend. Ik werk nu 32 uur per week met oudere mensen met een beperking, in leeftijd variërend van zeg maar een jaar of twintig tot ongeveer tachtig jaar.
Als groepsleidster B begeleid ik een twintigtal mensen die in het gebouw zelf wonen. Van het begeleiden met activiteiten tot het klaarmaken voor school of werk of een bezoek naar een dokter of tandarts. Hoewel het fysiek en mentaal soms best zwaar is, vind ik het ook heel leuk, gevarieerd en dankbaar werk om te doen. Hier voel ik mij als een vis in het water. Het omgaan met mensen, ook met de familie van de cliënten, vind ik het mooist.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Zolang ik dit werk kan blijven doen, volgens mij nog ongeveer zeven jaar, zal ik mij voor mijn cliënten blijven inzetten. Waarbij ik best wel toe wil geven dat ik af en toe ook wel eens naar het leven na mijn pensionering verlang. Mijn partner is er twee jaar eerder dan ik aan toe, vandaar. Maar ik sta nog midden in het leven en ook na het stoppen met werken zal ik mij niet vervelen hoor.
Ik ben heel creatief en kan niet stilzitten. Zo organiseer ik bij Het Hooge Heem maandelijks op de maandagavond een workshop waar vaak zo’n twintig mensen op afkomen. Dan is het knutselen, schilderen of handwerken geblazen. Of we maken mooie bloemstukken of vullen pompoenen op. Zo’n workshop in Het Hoge Heem bevordert ook het contact en de integratie met de buitenwereld, het zijn heel gezellige avonden.
Tegenwoordig mag ik graag legpuzzels maken, vroeger heb ik het nodige vrijwilligerswerk gedaan. Zo hielp ik mee op de peuterspeelzaal in Leens en op de Regenboogschool zat ik in de ouderraad. Ik heb er de nodige activiteiten georganiseerd. Later verrichtte ik, wanneer de kinderen op school zaten, huishoudelijke klussen bij de mensen thuis en ik heb nog enige jaren in een bloemenwinkel in Oldehove gewerkt.
Toen mijn dochter nog bij FC Leo voetbalde was ik er jeugdleidster en ik heb er ook nog acht jaar in de kantine gestaan om bardiensten te vervullen. Een leuke tijd met onder andere Eiko Medema wiens verhaal ik ook op jouw website langs zag komen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en kleinkinderen steken er als hoogtepunten ver bovenuit maar dat is heel normaal denk ik. Ik ben trots op mijn eigen plekje hier in Winsum en ik kan eindelijk weer stellen dat het lekker gaat. Waar ik ook dankbaar voor ben is het feit dat mijn beide ouders nog leven. Ze wonen nog steeds zelfstandig in Groningen en ondanks dat ze de leeftijd van 85 naderen, zijn ze goed bij de pinken. Ze staan nog midden in het leven en genieten altijd van de komst van een van hun 13 kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Hier wil ik niet te veel over uitweiden maar het overlijden van mijn oudste zoon Robin op 21-jarige leeftijd heeft een grote impact op ons leven gehad. Dit is inmiddels al weer zeven jaar geleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Er gebeuren nu weer zoveel leuke dingen in mijn leven, ik kan daar erg van genieten. Zeg tegen de mensen die je lief zijn dat je van ze houdt, dat vind ik erg belangrijk. We moeten sowieso lief zijn voor elkaar. Ik ben ook wel van het knuffelen, ook richting mijn cliënten als dat mogelijk is. Of ik geef ze een aai over de bol, dat kan natuurlijk ook.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb geen bücketlist maar dat komt ook omdat ik niet durf te vliegen. Gelukkig heb ik geen familie in een ver buitenland wonen en vakantielanden als Frankrijk, Luxemburg, Duitsland en Zwitserland zijn prima met de auto te bereiken. Maar ergens lijkt een keer vliegen of met een luchtballen mee gaan mij wel heel mooi. Misschien komt het er ooit nog een keer van….
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb wel spijt gehad van bepaalde beslissingen in mijn leven maar deze minpuntjes beschouw ik als wijze levenslessen waar ik van geleerd heb.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat vind ik een lastige vraag. Maar zoals ik er nu tegenaan kijk, denk ik wel een acht. Ik ben momenteel heel tevreden met hoe het allemaal gaat en kan weer van allerlei dingen genieten.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik heb je mijn levensmotto in een eerdere vraag al gegeven. Ik denk dat we verder alles wel bij de kop hebben gehad…..