Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik ben Etty Kuiters-Onnes, geboren op 3 mei 1952 aan de Hereweg in Helpman. Toen ik ongeveer 2 jaar was, maakten mijn ouders een switch met mijn grootouders op woongebied waardoor we op hun boerderij kwamen te wonen aan wat toen nog als de Centraleweg bekend stond in Groningen. Toen ik zeven was, kochten mijn ouders een boerderij in het gehucht Essen vlakbij Haren. Daar ben ik samen met mijn vier jaar oudere broer opgegroeid.
Na ons trouwen, zijn we in Bedum terecht gekomen. Opgegroeid in de stad Groningen, wilde ik best op het platteland wonen maar niet in een te klein dorpje. We hebben bijvoorbeeld ook in Zuidlaren rondgekeken en in nog wat kleine dorpen in Groningen maar uiteindelijk is het dus in 1975 Bedum geworden. Eerst aan de Lageweg en in 1994 volgde de tot dusver laatste switch naar Langs de Lijn. Dit huis was toen net gebouwd. Inmiddels wonen we dus al weer 44 jaar met veel plezier in Bedum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 19 december 1975 getrouwd met Johan Kuiters. Ik was hem al een paar keer tegengekomen in discotheek Blow-up in de Poelestraat. Niet zo heel verwonderlijk want we waren beide dikke stappers. Ik ging vaak op pad met mijn twee jaar oudere vriendin en kwam soms thuis op het moment dat mijn vader al weer ging melken. Ik had gelukkig heel veel vrijheid en op 15-jarige leeftijd mocht ik al op vakantie naar het buitenland naar Lloret de Mar in Spanje.
Toen er een kroegenvoetbaltoernooi georganiseerd werd, deed Johan ook mee met Blow-up. Wij gingen heen te kijken en toen is onze relatie begonnen. Anderhalf jaar later zijn we getrouwd en eind volgend jaar hopen we ons 45-huwelijksjubileum te vieren. Johan en ik hebben twee kinderen gekregen. In 1978 werd dochter Jelly geboren, zij woont in Helpman. Een jaar later gevolgd door Rob die in Haren woont. We zijn de trotse opa en oma van onze kleindochter Anna, zij is zes jaar.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Helpman, ging ik naar de huishoudschool. Ik wilde graag de verpleging in, vandaar dat ik op de huishoudschool de INAS richting koos, een soort van zorgvooropleiding. Ik was net 17 jaar toen ik mijn diploma op zak had maar voor mijn beoogde vervolgopleiding moest je 17 jaar en 9 maanden zijn. En dus ging ik eerst aan het werk. Ik kwam op de afdeling inkoop terecht bij Van der Borg & Heslinga, een groothandel voor ziekenhuizen, bars en discotheken. Daar verkochten ze allerlei glaswerk, schoteltje en kopjes, enz.. Ik deed er de administratie en beleefde daar een gezellige tijd. We zaten vlak bij de Noorderhaven waardoor je zo de binnenstad in kon lopen tijdens pauzes en na werktijd.
Ik had de smaak van het werken, en van het geld verdienen, te pakken waardoor er van het verder leren niets meer terechtgekomen is. Na vijf jaar bij Van der Borg & Heslinga te hebben gewerkt, besloot ik verder te gaan kijken. Ik zag een mooie vacature bij de EGD waar ze op de bedrijfsadministratie van de afdeling distributie laagspanning iemand zochten. Ik kon er maandelijks 200 gulden meer verdienen. Ik heb er vier jaar gewerkt maar kwam er wel tot de conclusie dat de ambtenarencultuur niets voor mij is.
Toen de kinderen zich aandienden, stopte ik netjes met werken. Iets wat in die tijd heel normaal was. Ik heb lange tijd geen betaald werk meer gedaan maar was vaak op school te vinden als knutsel- en voorleesmoeder en was daarbij redactielid van het schoolkrantje. Een mooie tijd die ik volgehouden heb tot Rob naar de middelbare school ging. Mijn dochter zocht een weekendbijbaantje bij de Kruidvat hier in Bedum, toen nog Trekpleister geheten, en attendeerde mij op het feit dat ze daar alleen nieuwe mensen zochten die op doordeweekse dagen konden werken en of dit niet iets voor mij was. ‘Man, ik ben 41 jaar, ze willen me vast niet hebben!’, was mijn reactie.
Maar dat bleek reuze mee te vallen want ik werd binnen een week na mijn sollicitatie aangenomen. Vervolgens heb ik er 21 jaar met heel veel plezier als verkoopster gewerkt. Ik had daar meestal een contract voor 24 uur en een paar keer een tijdelijk contract voor 32 uur per week. Een leraar die mij vroeger als tip meegegeven had om de detailhandel in te gaan, had het goed gezien. Het omgaan met mensen vond ik hierbij misschien wel het mooist.
Wat mijn man voor werk deed? Hij was eerst hoofd van de financiële afdeling bij Woningstichting de Wierden in Winsum. Na de samenvoeging van de twee woningstichtingen werd hij uiteindelijk algemeen directeur bij stichting Wierden en Borgen. Hij is in 2015 gestopt met werken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Zelf ben ik in 2015 gestopt, ik was toen 63 jaar. De eerste twee jaar beviel prima, ook al omdat ik een dag per week oppaste op kleindochter Anna. Toen begon het toch te kriebelen, ik wilde weer wat gaan doen. En zo ben ik in 2017 gastdame geworden bij het Martiniziekenhuis in Groningen. Sowieso één dagdeel in de week maar ik val ook regelmatig in wanneer er iemand niet kan.
Ik vind dit heel leuk en dankbaar werk. Ook weer door de omgang met andere mensen. Je hebt ze ook hier in alle soorten en maten. De een wil graag zijn verhaal kwijt terwijl de ander stil voor zich uit zit te staren in de rolstoel. De ‘golfkarretjes’ zijn namelijk afgeschaft. Je hebt nu van die dubbele rolstoelen waarbij je achterop kunt staan. Deze kunnen ook mee de lift in.
Naast het vrijwilligerswerk, doe ik aan aquarobics in zwembad De Beemden hier in Bedum en ik mag graag fietsen, handwerken en lezen. De dagen zijn hierdoor goed gevuld. In het verleden heb ik bijna tien jaar als kantinemedewerkster in de voetbalkantine van SV Bedum gestaan, ik coördineerde daar ook de planning van de barmedewerksters. Toen mijn dochter nog tenniste, zat ik in de jeugdcommissie van tennisvereniging LTC en ik heb nog in de oudercommissie van de Kamerlingh Onnes-school gezeten toen mijn kinderen daar les hadden.
En misschien is het nog leuk om te vermelden dat ik al jarenlang een seizoenskaart van de FC Groningen heb. We gingen in het begin samen met de familie Tuitman uit Middelstum heen. Hun zoon Fred is een kameraad van mijn zoon Rob. Zij komen er niet meer, en hoewel wij ook wel eens aarzelen, schaffen we toch elk jaar weer een nieuwe kaart aan.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze bruiloft en de geboorte van onze kinderen en kleindochter.
En de dieptepunten?
Echte dieptepunten heb ik gelukkig niet gekend. Johan en ik zijn beiden goed gezond en dat geldt ook voor de kinderen en Anna. Mijn ouders zijn vrij oud geworden. Pa werd 82, moe zelfs 89. Mijn schoonouders zijn op jongere leeftijd overleden.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kom in het ziekenhuis regelmatig bekenden tegen. Vooral in het begin leek het wel alsof half Bedum in het ziekenhuis liep. ‘Moi vrouw Kruidvat’, was toen een groet die ik regelmatig aan moest horen. Door het winkelwerk ken je ook heel veel mensen natuurlijk. Daar heb ik het nodige meegemaakt hoor, daar moet je ook mee om kunnen gaan. Want er wordt van je verwacht dat je altijd vriendelijk blijft, ook bij lastige klanten.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan met af en toe een vakantie of een stedentripje tussendoor. We zijn beiden nog lekker actief. Zo zit mijn man op Walking Football bij SV Bedum en hij geeft daar nog regelmatig trainingen of fluit een wedstrijdje.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Die vraag had ik bij andere pensionadogasten al gelezen en daar heb ik goed over na kunnen denken. Maar er schiet mij niets te binnen, ik heb tot dusver een goed leven gehad. Met af en toe een leuke vakantie, zo gaan we binnenkort naar Portugal. En we hebben de stad Berlijn in korte tijd al drie keer aangedaan. Een gezellige stad waarin we beiden ook geïnteresseerd zijn in de oorlogsgeschiedenis. Tijdens de zomervakantie gaan we vaak naar Italië, een heel mooi land.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Noteer gerust een negen, we hebben niets te klagen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik denk dat we heel veel zaken bij de kop gehad hebben, meer dan ik van te voren had verwacht. Volgens mij heb ik wel voldoende verteld toch? Ik zie het eindresultaat wel tegemoet.