Het was 05.00 uur op de maandagmorgen toen ik met een versnelde hartslag wakker schrok. De wind waaide stevig, de regen klaterde tegen het raam. De herfst heeft zich in al haar onstuimigheid aangediend. Het was niet lekker wakker worden. Zeker niet omdat ik uiteraard weer op de Pompsterweg aan het werk was geweest in combinatie met wat afspraken voor school waarbij ik bezig was met een opleiding die ik waarschijnlijk toch niet af zou maken. Kortom, alle spoken uit het verleden hadden zich weer in een droom gemeld.
Regelmatig is zo’n maandagmorgen toch wel een weerspiegeling van het weekend. Vaak twee bijzondere vrije dagen waarbij gesport wordt met na afloop de nuttiging van een drankje op de al dan niet goede afloop. Waardoor het echte gevoel diep van binnen zich vaak als een spiegel pas op de maandag aandient.
Persoonlijk was het zeker geen beroerd weekend hoor. Vrijdagavond ben ik gezellig aan het klaverjassen geweest. Er was weer volop hectiek en dynamiek. Zo hadden zich twintig kaarters gemeld. En toen mijn naam als nummer 20 werd opgeroepen om een vleesprijs in ontvangst te nemen, nam ik aan dat ik laatste geworden was. Groot was dan ook mijn verbazing toen zich hierna nog vier personen moesten melden. Hoe dat nu toch weer zat?
Zaterdag wachtte ons met Middelstum 4 een lastige uitwedstrijd tegen Sios 3. Een zwaarbevochten en wellicht geflatteerde 1-1 was ons deel hoewel we ook uitstekende kansen op 0-2 lieten liggen. In de Sauwerder kantine waren ze bijzonder in hun nopjes want hun vlaggenschip boekte de 2e klinkende uitwedstrijd op een rij. Iets met een jonge spits afkomstig van GVAV die het uitstekend deed. Bij ons in de kantine was geen sprake van een hosannastemming want na een uitstekende bekerronde en seizoensouverture sloeg het Poolster van trainer Jaap Danhof genadeloos toe: 1-5. Boze tongen beweerden dat een feestje van een van de spelers de avond en nacht tevoren slecht verteerd was. Een leermomentje denk ik dan, maar toch ook een domper op de feestvreugde.
Tussen nog wat verjaardagsbezoeken ter ere van mijn partner haar verjaardag door, deed ik nog even het tafeltennissen aan. Ik zag een gedeelte van een mooie 7-3 overwinning en liet een inderhaast bestelde gehaktbal goed smaken. Toch verliet ik de kantine in een verre van jubelstemming. Ergens in Middelstum heeft het noodlot door de vreselijke k-ziekte weer eens toegeslagen en dat stemde mij somber. Wellicht dat die mededeling zich zondagnacht doorvertaalde in de donkere wolken die zich ook in mijn gevoel samengepakt hebben.
Daarbij ploften in het weekend ook nog nieuwe hypotheekvoorstellen in mijn deur doordat mijn rentevaste periode van 5 jaar afloopt. Gevoelsmatig wil ik er eigenlijk wel graag vanaf, van die hypotheek, ondanks dat de maandlasten door de lage rente heel laag zijn. Zeker wanneer die door Wiebes beloofde uitbetaling van de waardevermindering van onze woningen zich daadwerkelijk in keiharde duiten laat uitbetalen, is het aflossen van mijn aflossingsvrije hypotheek een serieuze optie.
Want wanneer de staat bij grote leningen zelfs geld van de bank toe krijgt en er stemmen opgaan om je spaargeld te beboeten met een negatieve rente, kan ik het vermoeden dat we aan de vooravond van een zeer apart tijdperk staan niet onderdrukken. Volgens mij sloot broer Jur in de tachtiger jaren nog een hypotheek af tegen meer dan 10% rente. Wat is er in dik dertig jaar wel niet met onze economie en welvaart gebeurd? Of is het allemaal gebaseerd op lucht en spat het straks als zo’n bellenblaasbubbel ineen?
En wat te denken van ons klimaat, in combinatie met het smelten van enorme hoeveelheden ijs en de daarmee gepaard gaande stijging van onze zeespiegel. ‘De natuur laat niet met zich onderhandelen’, een citaat die ik aan tafel van een van die praatprogramma’s hoorde. Of was het nu tijdens een mooie koffieclubbijeenkomst in Warfhuizen waar die citaat naar voren kwam.
Het is natuurlijk een waarheid als een koe. Keiharde maatregelen dienen zich aan of moeten genomen worden om de uitstoot van schadelijke stoffen grandioos te reduceren. Maar of dat genoeg is? En waarom moeten onze boeren hiervoor de grootste offers brengen? Jarenlang toonaangevend in de beperking van de uitstoot met tal van innovatieve snufjes maar toch weer als een grote zondebok gezien worden. In en om Den Haag haalden ze hun gram.
Het zijn hectische tijden mensen. Bedenk ik mij terwijl de storm langzaam gaat liggen. Gelukkig komt de feest- en lichtweek er aan. Dat biedt weer volop diverdoatsie en afleiding. Maar laten de donkere wolken zich hiermee definitief verdrijven?