Zo’n vijf jaar geleden mocht ik van Bert Koster een blog schrijven over ik en mijn levenslessen van toen. Nu, natuurlijk alweer veeel wijzer en vele ervaringen rijker, mag ik weer eens wat delen. Je kent dat wel, elke keer tegen jezelf zeggen; “Ja, ik ga een blog schrijven. Ja, ik ga dit doen” of iets van een wensenlijstje die je elke keer erbij pakt en dan zegt; “Ja! Volgende week, volgende maand, volgend jaar, uhm oooit, ga ik dit doen!”.
Naja, zo ging dat ook met mijn ambitie om weer eens wat te schrijven en dan met die inspiratie die ook wel ooit zou komen. En zo verstreek de tijd. Maar, doordat ik op dit moment eindelijk in een ik-spring-in-het-diepe-en ik-ga-lekker-ervaren-door-doen-fase leef, zijn er ook steeds meer van die inspiraties en mooie momenten . Zo ook in augustus dit jaar: het Oldieksterfeest. Met open ogen keek ik, voelde ik en dacht ik; “Ja, dit is het!”.
Als kind genoot ik al van lichtjes, zon, maan, sterren, natuur, maar och die lichtjes. Wanneer mijn ouders weer eens laat in de avond van Haarlem terug reden naar huis, zat ik in mijn geluksmoment. Ik had toen al een behoorlijk, door mij beoordeeld als gezonde dosis, fantasie en naïviteit. Welke ik graag optimaal benutte om heerlijk in op te gaan.
Terug naar de heerlijke autorit tijdens de nachtval. Het donker, de lichtjes; alles lijkt zo vredig, knus en liefdevol. Ik volgde de wegen met daaraan de straten met al zijn huizen, de industrieterreinen met de nog verlichte kantoorpanden en fabrieken en de grote steden en de pittoreske dorpjes in de verte. Bij elk huis, elke fabriek of een verlichte plaats in de verte, fantaseerde ik knusse, gezellige en unieke taferelen. De verlichte plaatsen in de verte waren grote steden met prachtige bruggen en mensen die genoten van de stadsactiviteiten in de avond.
Gezellig uiteten, hardlopen door het park of tevreden wandelen door de verlichte winkelstraten. Zelfs de industriepanden werden flatgebouwen voor mij, met achter die deuren mensen die met vrienden genoten van een goede wijn, goede gesprekken en veel gelach. Of natuurlijk iemand die lekker zijn eigen ding aan het doen was. In elk huis, achter elke deur speelde zich wat moois af. De houtkachel aan, de geur van eten, een tuinfeest, barbecueën, gezinnen aan de eettafel, een goede film, licht galmende muziek. Of een schilderende einzelgänger, een goed boek lezend op de bank; maar vooral gelukkige mensen, die op hun eigen unieke manier het knus, warm en fijn hebben.
Je kunt je indenken hoe dol ik ben op kerst en kaarslicht. Dat zal ik jullie besparen, omdat het anders wel een heeel zoet stuk wordt. Wat ik wel kan zeggen is, dat er in ons huis bijna altijd wel kaarsjes branden. Heerlijk warm licht. Toen mijn huidige vriend Elmer, naar mijn huisje zou komen voor een eerste echte spannende thuis-film-date, keek ik een paar minuten voor zijn komst tevreden in het rond.
Ik keek naar al mijn knusse kaarsjes in lege glazen potjes, wijnflessen (ja ook leeg) en leuke houdertjes, zelfs tot op de traptreden aan toe. Totdat het tot mijn schrik doordrong, dat hij wel iets heeel anders zou kunnen denken als hij dit zo aan zou treffen. Maar het was al te laat, daar was hij al. En voor de nieuwsgierigen onder ons, het was een fijne date en hij voelde zich vereerd; mooi meegenomen! En hij wist ook, dat wanneer we samen verder zouden gaan, het hem een vermogen aan waxinelichtjes en kaarsen zou gaan kosten.
Ik weet niet wat het is, ik geniet gewoon enorm van mijn fantasierijke genieten van lichtjes. Ik ben deze gave dan ook nooit verloren. Nog steeds als ik aan de waterkant zit, ’s avonds ergens wandel of hardloop of door iemand wordt gereden, laat ik mijn idealiserende fantasie weer gaan. Misschien ook wel weer, dat bewust naïeve hoe ik door mijn inner cirkel wordt genoemd, maar wat intrigeert mij dit en wat kan ik van die verlichte huizen, panden en steden genieten.
Nu krijg ik elk jaar de kans om eens echt achter die deuren van die huizen te kijken en word ik elk jaar weer bevestigd van wat voor een unieke mensen en (verborgen) talenten zich daar afspelen. Daar bij het Oldieksterfeest! Al sinds 1996. Elk jaar in augustus komt de Oldijk in Ezinge samen om feest te vieren met sinds een aantal jaren ook de Zuiderweg erbij. De feestlocatie is eigenlijk bijna al die jaren de Van Swinderenweg 30 geweest. Ook wel Oldijk 1 genoemd. Nu kan je dit af doen als: “het is maar een stratenfeest”, maar laat mij nou vertellen waarom ik dit wil delen.
Het begint met een stel dat goed is in organiseren en regelen. Die toevallig naast een stel wonen, die enthousiast en muzikaal zijn. Cock en Lia en hun buren (mijn ouders) Ed en Franka. Zij komen tot een samenwerking om het Oldieksterfeest weer elk jaar te realiseren. Mijn vader zal mijn vader niet zijn als hij dit groots aanpakt, want zijn talent om te enthousiasmeren, te creëren en talenten van mensen te laten stralen, is bewonderingswaardig. De al bekende muzikale mensen in de straten benadert hij en zo ontstaat er de Oldieksterfeestband.
Elk jaar zijn er een aantal repetitie-avonden waar een gezellig repertoire aan muzikaliteit wordt ingestudeerd en wat zorgt voor een gezellige avond op het feest zelf. Wanneer de bandleden groeien in hun talenten, lef en lol, ziet mijn vader de kans om ook de nog niet zichtbare talenten te benutten. Het worden repetitie-avonden voor iedereen, men mag allemaal optreden en ieder mens op zijn of haar eigen wijze. Er komt een jaarlijks programmaboekje met de optredens en het Oldieksterfeest wordt gevuld met prachtige en unieke stukjes.
De feestband bestaat al jaren uit Gijs achter het drumstel en mijn vader als zangondersteuner, gitarist en zelfs zijn mondharmonica ondersteund elk jaar wel een lied. De keyboard wordt bijna elk jaar door mijn oom Peter bespeeld en nu ook al enkele jaren door Arnaut, die ook ondersteunt met de basgitaar. Verder zijn er velen die weleens invallen of ook ondersteunen met een instrument of een tweede stem. En die vader van mij, studeert elk jaar, elk nummer en stukje in om zo de artiesten te kunnen begeleiden en elk mens te kunnen steunen in zijn of haar onzekerheden.
En zo uiteindelijk hen te coachen naar een fijn optreden. Nu heeft mijn vader natuurlijk zelf vele muzikale ervaringen er op zitten, maar zelfs dit jaar heeft hij er een nieuwe bij. Voor het eerst heeft hij een oer-Hollands lied meegezongen. Iets wat hij nooit had gehoopt te moeten doen. Niet zijn genre, zeg maar. Ieder zijn ding. Daarnaast is Astrid ook altijd wel iemand die met je mee wil zingen als je niet durft, een (ex)lid van de Oldieksterfeestband, destijds met haar zus Helma.
Afgelopen vierentwintig augustus keek ik in het rond en werd ik ineens overspoeld door bewondering en besefte ik hoe speciaal en warm dit feest eigenlijk is. De Zuiderweg en de Oldijk zijn twee lange wegen met veelal boerderijen en arbeidershuisjes. Het hele jaar door is iedereen met zijn of haar eigen ding bezig en ziet men elkaar soms alleen tijdens de repetitiemomenten en het feest.
De diversiteit aan mensen is überhaupt al bijzonder. Mensen van alle leeftijden, gezinnen, weduwnaars, vrijgezellen, stellen; vrouw & man, man & man, vrouw & vrouw en wie weet wat nog meer. Maar sommige dingen blijven gewoon (heel fijn ook) achter die deur in dat huis. Van geen opleiding naar universitaire opleidingen en van arts naar arbeider naar ondernemende boer naar studerenden naar gepensioneerden. Een multiculturele samenstelling van Groningers, Friezen, Drentenaren en zelf Westerlingen en verder. En toch zingen zij allen elk jaar, bij de opening van het Oldieksterfeest, uit volle borst het Gronings volkslied.
En tijdens de optredens worden er zelfs Friese en Drentse liederen getolereerd. Er wordt altijd wel een carnavalerende polonaise gelopen, dansen de stijldansers op country western muziek door de hele schuur en rock&rollen de dames in het rond. Dansen worden geleerd of subtiel afgeleerd en her en der wordt wat salsa gedanst. Of je ziet dat alleen subtiel dat voetje meegaat terwijl men gewoon aan de statafel staat te genieten. Over het algemeen, danst iedere leeftijdscategorie op zijn of haar eigenaardige leeftijdsgebonden wijze. En elk mens wordt daar gewoon lekker in gewaardeerd. Er is denk ik geen genre muziek welke niet wordt gedraaid of wordt geshowd en waar iemand dansend, staand of zittend van geniet.
Zo werd dit jaar ter ere van het 100 jarig bestaan, het Groninger volkslied na het gezamenlijke eerste couplet, door vier leden a capella en vierstemmig op een klassieke vervorming gezongen. Prachtig! Er komen optredens met viool, er wordt gerapt, van solo naar vier stemmig gezongen, er wordt gejammed en gecrunched. En als de bier het toelaat worden er zelfs tussendoor nog niet nader te benoemen moppen getapt.
De genres zijn zo divers van oer-Hollandse feestmuziek, ruige rock naar een gevoelige a capella nummer. Er worden zelfs gedichten voorgedragen en er treden mensen op, die nooit dachten dit ooit te gaan doen. Mede door onzekerheden, angsten of het nog niet kunnen zien van hun talenten. Zo ook dit jaar een debuut van twee leden aan de Zuiderweg en Oldijk. Jouke die na 65 jaar door het liefdevol en subtiel pushen van mijn vader, de sterren van de hemel zingt met voorafgaand zelfs een leuke anekdote. En je ziet hem stralen. Geweldig!
Er wordt lief en leed gedeeld, import wordt warm verwelkomd en de mensen die emigreren vanuit de straten naar waar dan ook, zijn nog altijd welkom. Net als de kinderen die het nest verlaten en ook weer kinderen hebben gekregen. Ook de mooie mensen die we hebben moeten verliezen worden herdacht. Onze Ekke; vader van Anna en Wolter en man van Hiske, wordt door middel van een filmpje met zijn geweldige performance in echte unieke Ekkestijl herdacht. Mijn mama, Franka, door middel van een lieve speech door Cock en mooi gezongen liedjes door vader en zusje Marieke.
Mijn oma, Suus (het kleinkind van mijn oom Peter en tante Bartha) en Daniel (de jongste zoon van Gijs) werden allen vereerd door een passend liedje, optreden en lieve woorden. Ook dan is er ruimte voor tranen en gemis. Om daarna de mensen weer in de swining mood te krijgen, door middel van een humoristisch stukje door twee typetjes en hun een warm-up zangachtige-oefening. En natuurlijk is er de barbecue met de bar die altijd open is, bediend door minderjarige enthousiaste meiden, die de mensen trots voorzien van een frisje of een drankje.
Daar begon ik ooit ook eens; de JoGerbar met Gerda mijn buurmeisje toen. Nu is deze traditie alweer doorgegeven aan Liz en Leonie. En nog weer elk jaar zijn er mensen die zeggen; dat ga ik nooit durven of doen en dan toch ineens met die microfoon in de hand staan te showen. Iedereen mag zich laten zien en zichzelf zijn. Je krijgt altijd een warm applaus en dat klopje op je schouder, ondanks dat we soms dankbaar zijn, dat de glazen niet zijn gesprongen. Of wanneer er zoveel gehaperd wordt tijdens een performance dat het nummer wel een remix lijkt. Sommige leden zongen zelfs voor het eerst in het Engels en komen er soms optreden met heuse acts en passende outfits.
Ik word er zo blij van, dat je met zo iets “kleins” zoveel kan brengen. Want naast mijn bewust naïef zijn en mijn rijke fantasie ben ik toch ook wel op de hoogte en werkzaam in het sociaal domein. Juist doordat ik net begonnen ben met de Master off Sociaal Work (geen idee of ik deze ga halen, maar elke lesdag brengt mij weer wat nieuws en dat neem ik in ieder geval met mij mee) besef ik nog zoveel meer wat mijn vader en alle anderen realiseren met elkaar. En dat er vast zoveel meer van deze voorbeelden zijn.
Dat je dit kunt creëren en dat zonder enige hulp, dwang, subsidie, invloeden, sponsoring, meerjarenplan of opdracht, maar gewoon uit het hart. Een feit dat zulke diverse mensen, met verschillende geloven, normen en waarden, afkomst, visie of interesses, die eenmaal per jaar zo samen kunnen zijn. Niet alleen samenzijn, maar groeien, ontwikkelen, uit hun schulp kruipen, durven en delen. En dit nu al 26 jaar lang. In Ezinge is blijkbaar die kanteling al een bestaand iets. Je eigen unieke individu en proces samen met een samenhorigheidsgevoel, sociaal belang en samen één.
En dat dankzij gewoon “de mens”. Een man, een dappere man, die verdrietig genoeg nu al bijna twee jaar zonder de helft van zichzelf (zoals hij dit hartverscheurend en zo echt kan zeggen), onze moeder en zijn Franka, elk jaar weer met enthousiasme, liefde en inzet twee straten doet stralen. En mijn heerlijke kinderlijke bevestiging dat achter die deuren mijn idealistische fantasie best wel eens waar kan zijn.