Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Iedereen kent mij als Loes Ritsema dus noteer gerust die naam. Eventueel mag mijn meisjesnaam Idema er nog wel achter. Ik ben op 10 juli 1955 geboren in het Drentse Nieuw-Weerdinge. Een plaats gelegen tussen Emmen en Ter Apel. Ter Apel is ook de plaats waar het gezin Idema naar toe verhuisde toen ik vijf jaar was. Mijn vader werkte in een drukkerij en de familie Sligter zorgde er hoogstpersoonlijk voor dat we in 1971 naar Leens verhuisden, naar de Julianalaan om precies te zijn. Naast drukmedewerker was pa ook journalist.
Een opleiding tot ziekenverzorgster zorgde er voor dat in nog een jaar intern kwam te wonen in het Beatrixoord in Haren. Daarna keerde ik terug naar mijn ouders en in 1976 volgde na ons trouwen nog één verhuizing. Inmiddels wonen we dus al weer 43 jaar aan de Bosjesweg in Leens. In het begin was het hier in Leens wel even wennen maar ik mengde mij al snel in het verenigingsleven en dan kom je er vanzelf tussen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 17 december 1976 getrouwd met Geert Ritsema, een geboren en getogen Leenster. Het duurde wel even voordat we wat met elkaar kregen want Geert is vier jaar ouder dan ik. We kwamen elkaar regelmatig tegen op instuifavonden voor de jeugd die in Pro Rege achter de kerk georganiseerd werden. Ondanks het leeftijdverschil toen, vonden we elkaar leuk genoeg om een relatie te krijgen. Ik zei wel eens gekscherend tegen Geert zijn vrienden dat wanneer hij zeventig was, hij dan nog een jonge vrouw zou hebben. Nu is het al bijna zo ver, haha.
Het huwelijk heeft ons twee kinderen geschonken. Jolande is in 1978 geboren. Na een uitstapje van tien jaar naar Garmerwolde woont ze inmiddels weer in Leens. Ze is getrouwd met Reinier en heeft twee kinderen: Bram (9) en Veerle (6). In 1981 was het gezin Ritsema met de geboorte van zoon Ronald compleet. Hij is getrouwd met Helma en ze hebben twee kinderen: Anne (3) en Siem (1). Ronald werkt samen met Geert voor Timmer- en Klusbedrijf Ritsema in Leens en zal binnenkort het bedrijf helemaal overnemen. We zijn dus de trotse grootouders van vier kleinkinderen waar we regelmatig op mogen passen, met veel plezier!
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Ter Apel, ging ik in dezelfde plaats naar de MAVO. Deze opleiding heb ik vervolgens in Ulrum afgerond. Ik wilde vroeger heel graag dokter worden maar dat kon niet volgens mijn moeder want ik was een vrouw. Dan maar verpleegster worden en omdat ik niet bij een ziekenhuis in Groningen aan de slag kon, ging ik dus intern in Haren. Een drukke tijd van werken en leren volgde. Die combi was voor mij wat te zwaar en ik had bij een accountantskantoor in Groningen door mijn zus Alice een kruiwagen. Daardoor kon ik hier als typiste aan het werk, zonder dat ik een typediploma had. Drie maand later had ik die wel op zak.
Op de afdeling personeelszaken verrichtte ik ook de nodige hand- en spandiensten bij de verwerking van de lonen, het sorteren en uitzoeken van sollicitatiebrieven en ik werd regelmatig naar de nabijgelegen V&D gestuurd om daar wat op te halen. Toen we dit huis kochten, solliciteerde ik naar de functie van baliemedewerker bij de Rabobank in Leens. Later ben ik ook nog een tijdje assistent van de directeur geweest. Dit administratieve werk heb ik een kleine drie jaar gedaan.
Toen de kinderen zich aandienden, ben ik er een tijdje tussenuit geweest. Maar toen Ronald drie was, begon het weer te kriebelen. Ik ging bij drukkerij De Marne aan het werk en werd er een collega van mijn vader. Hier heb ik al met al 17 jaar gewerkt. Ik deed veel acquisitiewerk voor De Hogelandster, een huis-aan-huisblad die in deze contreien verspreid werd. Veel bellen en overleggen dus met (potentiële) adverteerders maar ook nota’s versturen en de kerkroosters opstellen. Ik vond het heel mooi werk maar helaas werd de stekker er om financiële redenen uitgehaald. Ik kwam hierdoor werkloos thuis te zitten.
Niet lang hoor want vervolgens kon ik bij accountantskantoor De Jong en Laan aan het werk. Daar heb ik na vijf jaar ontslag genomen. Later is dit bedrijf naar Groningen verhuisd. Ik meldde mij aan bij de Thuiszorg en kreeg enige werkhuisjes toebedeeld. Daarnaast ging ik in de boekwinkel in Leens aan de slag. Bij de Thuiszorg ben ik toen gestopt, ook omdat ik al lange tijd enige uren in de week meehelp met de administratie binnen ons familiebedrijf.
Dat doe ik nu nog steeds. Twee ochtenden in de week maak ik facturen en offertes om ze vervolgens te versturen. Eventueel ga ik naar leveranciers, mocht dit zo uitkomen. Hetzelfde geldt voor het opnemen en afhandelen van telefoontjes. De boekwinkel sloot in 2015 maar die tijd werd al gauw gevuld met het oppassen op de kleinkinderen. En dus vliegen de dagen nog steeds voorbij.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Als Geert straks helemaal gestopt is binnen het bedrijf, zal ik ook stoppen. Geert springt nog regelmatig bij en is vaak in de loods te vinden om bijvoorbeeld kozijnen te maken. Ook tegen die tijd zal ik mij niet vervelen hoor want ik heb mij altijd ingezet als vrijwilligster in het dorp en zal dat vast ook nog wel een tijdje blijven doen.
Toen de kinderen op de lagere school zaten, was ik lid van de MR. Op kerkelijk gebied heb ik in diverse commissies gezeten. Ook ben ik 15 jaar secretaris geweest van FC Leo. Tegenwoordig ben ik nog steeds erg actief op collectegebied. Dat begon 28 jaar geleden voor de brandwondenstichting. Wij hebben wel iets met brand en de brandweer want Geert is jarenlang vrijwilliger geweest en Ronald heeft het stokje overgenomen terwijl zijn vrouw Helma bij het brandwondencentrum werkt. Zelf organiseer ik deze collecte in Leens maar ik loop bijvoorbeeld ook voor het spierfonds.
En ik heb nog in de commissie Leensterweek gezeten en regelde hiervoor het Leenster dagkrant voorafgaand aan dit evenement. Vroeger korfbalde ik bij Nowegro. Tegenwoordig fiets ik af en toe en ik loop regelmatig met de kleinkinderen naar het hertenkamp. Zo krijg ik nog steeds mijn beweging.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en het oma worden. De eerste keer was op 1 april 2010. Ook onze huwelijksjubilea worden vanaf 25 jaar uitbundig gevierd. We gaan op naar het 45-jarig jubileum, eind 2021.
En de dieptepunten?
Ik kom uit een gezin met vier kinderen. Onlangs is mijn oudste zus overleden. Zij kreeg twee jaar geleden te horen dat ze kanker had. Een slopend proces waaraan op 1 augustus een eind gekomen is. Na drie dochters kregen mijn ouders ook nog een zoon. Hij mocht slechts vier jaar worden en is, toen we net in Leens woonden, overleden door een ongeval. Iets wat ook in het dorp de nodige impact had. Zelf was ik toen 17. Hij was een nakomertje inderdaad. Mijn twee jaar jongere zus Agnes woont ook in Leens.
En in 2006 kende ik een enorm schrikmoment toen Geert op de Elektraweg een motorongeluk kreeg. Hij was naar de wedstrijd OKVC – Leo geweest en moest op de terugweg plotseling remmen voor overstekende eenden. Hij belandde in het prikkeldraad en zijn gezicht zat zo onder het bloed dat zelfs een ambulancebroeder uit Leens hem aanvankelijk niet herkende. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik en autorijden is altijd wel een dingetje geweest. In mijn eind dertiger jaren kreeg ik eens de vraag voorgeschoteld van een vrouw of ik een autorijbewijs had. Ik moest ontkennend antwoorden. ‘Den bist ja gehandicapt’, zei ze. Dat heeft me zo aan het nadenken gezet dat ik op mijn 40e alsnog mijn rijbewijs gehaald heb. Ik haalde hem in één keer!
Ik weet het nog heel goed, het was op 5 december 1995. Ik ben direct naar het gemeentehuis gegaan met de vraag of het dezelfde dag nog geregeld kon worden en dat was geen probleem. Zo had ik mijzelf een mooi Sinterklaascadeautje gegeven.
Na vijf jaar kreeg ik echter op de een of andere manier problemen met het schakelen. Met als gevolg dat ik een keer tijdens het rijden de auto resoluut aan de kant zette en vervolgens 10 jaar niet gereden heb. Maar toen ik in Garmerwolde op moest passen, ben ik weer gaan rijden. In een automaat, schakelproblemen heb ik dus niet meer…..
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gezond blijven! We genieten van vakanties in Nederland. Lekker uitrusten, fietsen en alles even van je afzetten. Wel zijn we een keer naar Spanje geweest, naar vrienden die daar een huisje hadden.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Daar moet ik even over nadenken. Ik denk nergens van.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Toch wel een acht, een mooi cijfer toch?
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ze zeggen wel eens dat vroeger alles beter was. Dat is natuurlijk niet zo maar soms erger ik mij wel eens aan bepaalde gebruiken. Zo hebben we buiten een bakje staan voor de lege bierdoppen en tijdens verjaardagen zeg ik wel eens gekscherend: ‘Stop daar die mobieltjes ook maar in’. Al dat social media verkeer, dat vind ik wel eens jammer. Maar ja, de kleinkinderen groeien er mee op en weten niet beter. Zelf ben ik nog van het ouderwetse kaartjes schrijven. Deze gaat deze week naar de dochter van de man die je hiervoor getipt heeft, zij wordt dan 18….