Kunt u zichzelf kort even voor stellen?
Mijn volledige naam luidt Anton Jan Niemeijer, roepnaam Tonnie. Ik ben geboren op 19 augustus 1951 in het Limburgse Treebeek als telg nummer vier uit een gezin van vader Albert Niemeijer en moeder Jantje van der Berg. Het was thuis een echt mannenbolwerk want alle vijf kinderen waren van het mannelijk geslacht.
Omdat de mijnen in Limburg dicht gingen en mijn vader daar ook ondergronds werkte, moest hij op zoek naar ander werk. Pa zijn grote hobby was het dirigeren van korpsen en koren en daar heeft hij vervolgens zijn beroep van gemaakt. Dit leidde in 1958 tot een verzoek uit het hoge noorden om daar dirigent te worden van meerdere korpsen en koren.
Dit leek hem wel wat maar dat was wel een hele overgang natuurlijk. Wij als jongens bleven achter in Treebeek met onze moeder en mijn vader is toen drie maand naar Groningen gegaan en in de kost geweest om te kijken of het hem beviel in het Groningse. En dat bleek het geval te zijn. Want na die drie maanden zijn we verhuisd naar de stad Groningen.
Naar de de J. Baart de La Faillestraat om precies te zijn. Later zijn we verhuisd naar Bedum, naar de Van Speijkstraat. Dat was ongeveer in 1962. We hebben daar op twee plekken gewoond, op nummer 27 en aan de overkant op nummer 28.
Wat is uw burgelijke staat?
Ik ben getrouwd met Frouwke Bruinius, zij is geboren en getogen in Bedum. Wij hebben elkaar leren kennen door de muziek en zang en kwamen elkaar regelmatig tegen. Ik was aanvankelijk enthousiaster dan Frouwke, zij keek eerst even de kat uit de boom. Maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen.
We zijn op 27 juni 1975 in Bedum getrouwd. Volgend jaar hopen we dus ons 45-huwelijksfestijn te vieren. We hebben eerst anderhalf jaar in Groningen gewoond doordat we in Bedum geen huis konden krijgen. Omdat Bedum graag de 10.000 inwoners wilde halen omdat ze dan meer geld van het rijk konden krijgen, kregen we na anderhalf jaar een huurhuis toegewezen aan de Kuipersrijge nummer 16. En daar wonen we inmiddels dik veertig jaar met veel plezier.
Het huwelijk heeft ons drie kinderen geschonken. Albert is in 1976 geboren en Evert in 1979. Eerst twee jongens dus en toen kwam in 1982 Johanna. De beide jongens zijn in Bedum blijven wonen, Johanna is naar Middelstum verhuisd. We zijn de gelukkige en trotse grootouders van drie kleinkinderen. Tess van Albert en Deborah is dertien jaar en Kelly en Nick van Johanna en André zijn inmiddels al weer twaalf en acht.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb mijn lagere schooltijd in Limburg en de stad Groningen doorgebracht. In tegenstelling tot mijn oudere broers, vond ik de verhuizing niet zo erg. Ik was nog maar acht jaar en liet de verhuizing gewoon over mij heenkomen. Ik wist niet goed wat te worden en ben na mijn lagere schooltijd naar de LTS in Groningen gegaan. Ik koos de houtrichting maar heb de opleiding niet afgemaakt. Een leerder was ik niet, ik ging liever aan het werk.
Gelukkig zochten ze bij Philips in Groningen in die tijd veel nieuw personeel. Ik kon er dan ook al snel aan de slag als productiemedewerker. Ik heb hier al met al bijna 25 jaar met veel plezier gewerkt. Met het in elkaar zetten van voornamelijk strijkijzers en koffiezetapparaten als voornaamste dagindeling. Ik heb ook nog een tijdje in ploegendiensten gewerkt.
Nadat Philips Groningen helaas dicht ging, heb ik nog enige tijd in Bedum gewerkt. Al gauw ging het bergafwaarts met mijn gezondheid en kreeg ik hevige psychische klachten. Met als gevolg een maandenlange opname in het UMCG. Daarna ben ik afgekeurd voor betaald werk.
Om weer onder de mensen te komen, ben ik bij de bibliotheek in Bedum als vrijwilliger gaan werken. Ik heb mij hiervoor zelf aangemeld ook al omdat ik graag mag lezen. Eerst een morgen en een middag per week maar al snel werd de frequentie uitgebreid en tenslotte was ik er elke dag wel een dagdeel.
Dit vrijwilligerswerk heb ik met veel plezier gedaan en heeft mij leuke contacten met heel veel mensen opgeleverd. Helaas moest ik hier na 25 jaar ook weer noodgedwongen mee stoppen, doordat ik 4 mei 2016 een hartstilstand heb gehad. Ik voelde mij na het voetballen niet lekker en ben op bed gaan liggen. Gelukkig kwam mijn vrouw al snel hierna thuis en zij heeft direct 112 gebeld.
Dat is mijn redding geweest en gelukkig was er ook een huisarts in de buurt die toegesneld is. Na elkaar een hand gegeven te hebben, ben ik in elkaar gezakt. Daar weet ik zelf niets meer van. Vervolgens ben ik snel met de ambulance naar het UMCG gebracht. Na enkele weken heb ik een ICD kastje geïmplanteerd gekregen. In Beatrixoord in Haren moest ik drie maand revalideren. Daar ben ik gelukkig redelijk van opgeknapt.
Hoe bevalt het gepensioneerd te zijn?
Na het lezen van veel boeken en mooie wandel- en fietstochten (onder andere naar Noordpolderzijl maar ook naar Zoutkamp of Delfzijl) met Frouwke te hebben gemaakt, kan ik stellen dat ik wel weer van het leven kan genieten. Vroeger gingen we tijdens de Pinksterdagen op de fiets naar Borger waar we vervolgens op de camping verbleven. Ook op de kleinkinderen passen is altijd een goede afleiding en heel leuk om te doen. Dit alles onder het motto: ‘Alles kan bij opa en oma als het maar binnen de perken blijft!’
Na 1993 kon ik niet meer in de muziekwereld mee doen, hier kwam dus na 25 jaar spelen in de muziekverenigingen in Hoogeveen en Bedum een einde aan. Toen heb ik de overstap gemaakt naar de Christelijke Gemeentelijke Zangverening ’t Korenbloempje in Bedum. Hier ben ik al weer jarenlang lid van. Ook zing ik elke 3 week in Alegunda Ilberie mee met een groepje mannen.
Een jaar voor mijn hartfalen ben ik lid geworden van walking voetbal in Bedum, ook wel OldStars genoemd. Dit is een enorm leuke groep waar we onder leiding van Nanno Kranenborg trainen en partijtjes spelen. Toen ik een jaar of zeventien was, heb ik al een aantal jaren gevoetbald bij CVVB. Maar toen ik na mijn overgang naar de senioren in een soort van veteranenteam werd ingedeeld, was ik er zat van. Toen wou ik niet met al die ouwe kerels voetballen, maar nu doe ik dat met veel plezier, haha.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag met Frouwke en de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. En zeker ook de gezellige bijeenkomsten als gezin en met de familie behoren tot de hoogtepunten. Ook mijn wekelijkse walking football trainingen in Bedum bezoek ik met veel plezier.
Mijn collega voetballers zijn ons tijdens mijn revalidatietijd in Haren tot grote steun zijn geweest in de periode van ziek-zijn. Ik moest twee keer per week naar Beatrixoord en elke keer ging er een andere teamgenoot mee om ons daarheen te rijden. Zij hadden hier speciaal een rijschema voor opgesteld, dat was geweldig!
En de dieptepunten?
Het overlijden van onze eerste kleinzoon Jordy bij zijn geboorte en mijn ernstige hartfalen nu.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Eind augustus, begin september 2018 ben ik met tien mannen van walking football naar Iran geweest. Daar heb ik een heel indrukwekkende reis van 12 dagen beleefd. We voetbalden tegen Iraanse walking footballers, hebben veel gezien van de natuur en moskeen bezocht. De hartelijkheid was daar zeer hoog.
Op de wedstrijden die we daar gespeeld hebben, kwamen honderden toeschouwers af. We hadden zelfs vrouwelijk publiek en dat was daar heel ongewoon. Toevallig stond er vanmorgen in de krant dat vrouwen nu ook competitiewedstrijden mogen bezoeken in Iran. Misschien zijn wij toen wel trendsetters geweest, haha.
Er zouden binnenkort ook tien walking footballers vanuit Iran naar Bedum komen, daar zijn een aantal personen maandenlang mee bezig geweest. Helaas kregen we afgelopen weekend te horen dat dit niet door gaat door visumproblemen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gezond blijven en zoals ik nu ben genieten van alles wat op mijn pad komt!
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, het komt zoals het komt en we gaan ‘gewoon’ weer door.
Wat zou u uw leven voor een cijfer geven?
Dat vind ik een heel moeilijke vraag. Vroeger zou ik een 9 gezegd hebben, nu geef ik een 7. Noteer het gemiddelde maar, een 8 dus.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik heb veel mee gemaakt in mijn leven, niet alles is benoemd in dit verhaal. Onze kinderen hebben regelmatig gezegd: ‘Pa, je hebt weer een engeltje op je schouder gehad.’ Maar ik heb ook veel liefde en geluk ervaren in mijn leven, daardoor ben ik nu toch een gelukkig man!