Het was op een mooie vrijdag in augustus toen Miranda en ik naar de Eemshaven tuften. Op naar het Duitse schiereiland Borkum. Het eiland dat ik in 1996 ook al een keer had aangedaan. Tijdens een weekje vakantie na mijn militaire dienst afgerond te hebben. Even mijn onverwachte Vast werkvakantie gedag zeggend om samen met buurman Wim, toen nog wonend aan de Coendersweg en druk bezig aan een universitaire vervolgopleiding, de boel de boel te laten voor een dagje overzee.
In mijn Witte Tornado die ik enige weken eerder aangeschaft had en daarmee mijn eerste auto werd. De Golf waarmee we een jaar later, met huidig buurman Wim toen als bijrijdende buurman, Callantsoog aandeden. Met een gangetje van 140 km achter Van der Poel aanknallend waarbij we een dreigende aanrijding met een magistrale stuurcorrectie nog net konden voorkomen. Dezelfde Golf die na de Afsluitdijk even aan de kant moest omdat die zijn te lang gehanteere topsnelheid niet helemaal goed verteerde…..
Afijn, ik dwaal af. Zurück nach Borkum inderdaad. Met de veerboot die tijdens het afmeren een enorm zwarte dieselrookpluim verspreidde. Tot hilariteit van de passagiers die wellicht ook zoiets hadden van, als dat maar goed gaat. Maar even later lieten we de Eemshaven inclusief reusachtige windmolens steeds verder achter ons. De Dollard deinde haar rustige golven toch ietwat onstuimig voor de boot uit. Niet veel later bereikten we dus internationale wateren en meerden we aan op het eiland.
Veel kon ik mij niet meer van mijn eerste bezoek voor de geest halen. Maar als je Borkum zegt, weten mensen die er geweest zijn direct waar je het over hebt. ‘Daar moet je in zo’n treintje naar het dorp rijden toch?’ En dat was een van de weinige dingen die ik mij nog wist te herinneren. Datzelfde treintje is er nog steeds. Waardoor we vlak voor half twaalf aankwamen in het gelijknamige dorpje zelf.
Wat ik mij van 1996 ook nog wist te herinneren is dat het eiland veel zilveren genieters wist te trekken. En dat was ook nu weer het geval. Maar het was niet alleen maar een rollatorrace hoor op het eiland. Jong en oud liepen gemêleerd door elkaar heen. Niet veel later wandelden we het dorp uit, ons afvragend waartoe de ietwat oude gebouwen aan de kant van de weg voor zouden dienen. Zouden het appartementen zijn? Vrolijker werden wij er niet van. Na een bezoek aan de Watertoren besloten we dan ook alras terug te gaan naar het Zentrum.
Het centrum dat vlak bij het Hauptstrand ligt. Dat was het laatste wat ik mij nog kon herinneren van 23 jaar geleden. Dat je vanuit het treintje zo door het centrum op het strand kon komen. Niet veel later genoten we langs de boulevard van een lekker bakje koffie met gebak. Waarna we al die extra calorieën er natuurlijk weer af moesten wandelen. Hetzelfde gevoel als destijds bekroop mij ook nu weer. Dat ik niet echt weet wat ik van dit eiland moet denken. Zou die twijfel door de Duitse bouwstijl komen? Of door het idee op Duits grondgebied te bivakkeren? Zo dichtbij huis eigenlijk maar toch ergens gevoelsmatig zo ver weg.
Niet veel later scheidden onze wegen elkaar tijdelijk. Vrouw dook het winkelcentrum in. Ik ging op zoek naar de mooie plekjes op het eiland. Toegegeven, Borkum is Schiermonnikoog niet. Maar toch waren de mooie gebouwen wel degelijk te vinden. Ging ik terug naar een grijs verleden toen men nabij Groenland nog op walvisjacht ging. Enige gebitsonderdelen uit die tijd dienen volgens mij nu nog als hekwerk bij een oud huisje, ergens op de hoek van een straatje.
Tijdens het afsluitend diner, gleden mijn gedachten nog even terug naar 23 jaar geleden. Toen was ik 24 jaar en moest ik het leven in al haar facetten nog ontdekken. Lag er een mooie toekomst voor mij die inmiddels al grotendeels naar tevredenheid ingevuld is. Ik nam mij tijdens een hap van een enorme cheeseburger voor om, mocht het mij gegeven zijn, mij over 23 jaar nog eens op Borkum te melden. Dan ben ik 70 en is het beste er wel af. Benieuwd of ik dan nog goed ter been ben. Of ik dan geniet van mijn AOW met een klein aanvullend Vast-pensioentje. Of zou ik dan nog steeds de ganzenveer ter hand nemen om rond te kunnen komen? Om jullie te vergasten op verhalen waar de meesten misschien wel helemaal niet meer op zitten te wachten…..
Om kwart voor zes zette de trein zich weer in beweging en even over zessen voeren we weer over zee. Borkum werd steeds kleiner, de Eemshaven steeds groter. Een bijzonder eiland hoor, Borkum, met een aparte sfeer. Zal ik ooit nog weer een voet aan haar wal mogen zetten?