Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Jannes Roelof de Vries, roepnaam Jannes. Ik ben op 1 mei 1954 geboren in Midwolde, gelegen vlakbij Leek. Om nog preciezer te zijn in het gehucht Pasop. Als telg nummer drie uit een gezin dat uit zes kinderen bestaat waarvan vijf van het mannelijk geslacht. Mijn vader had een eigen transportbedrijfje waarbij hij met zijn truck ’s morgensvroeg de melkbussen bij de boer ophield en ’s middags veevoer bezorgde. In de zomer moest het melk zelfs twee keer per dag opgehaald worden, dat waren lange dagen. En dat dus zeven dagen in de week.
Mijn jonge jaren heb ik in Boerakker doorgebracht waar ik op mijn vierde naar toe verhuisd ben. Toen ik mijn werk in Groningen kreeg, wilde ik graag een huis kopen. Door de hoge hypotheekrente in die tijd, tegen de 14%, was een huis in de stad zelf niet haalbaar. Ik heb toen op een kaart een cirkel van 20 kilometer om Groningen heen getrokken en in die contreien naar een huis gezocht. Zo kwam ik op den duur in Den Andel terecht.
Daar heb ik in totaal 25 jaar gewoond. Daarna volgden twee jaar Winsum en inmiddels woon ik al weer negentien jaar aan de Oosterstraat in Eenrum. Van de zandgronden in het Westerkwartier ben ik dus ‘op de klaigronden’ van het Hogeland terechtgekomen. Een prachtig gebied waar ik graag blijf wonen.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben ongehuwd maar wel in het rijke bezit van twee dochters. Charlotte is 37 jaar en woont in Uithuizen. Zij heeft een man en drie zoons van 14, 12 en 3 jaar oud. Emma wordt in september 21 en studeert rechten en internationale studies aan de universiteit in Leiden.
Wat is uw huidig beroep?
Na de lagere school in Boerakker, volgde de ULO in Grootegast. Ik wist niet precies wat te worden maar ergens voelde ik dat lesgeven misschien wel iets voor mij was. Na de ULO ging ik naar Nijenborg in Groningen waar ik instroomde in HAVO 4. Op Nijenborg was ook een PABO-opleiding waar ik na mijn Havodiploma gehaald te hebben naar toe ging. En zo liep ik op mijn 19e stage op de lagere school in Boerakker waar ik vroeger zelf naar school ging. Ik liep altijd mee met mijn jongste broertje die toen negen was. Hij ging achterom, ik liep via de hoofdingang de school binnen.
Mijn broertje kon wat moeilijker meekomen in de klas, hij had moeite met lezen. Tegenwoordig zou hier de term dyslectisch aan mee gegeven worden. In die tijd is mijn interesse in kinderen met leerproblemen ontstaan. Na de PABO afgerond te hebben, moest ik in november 1975 in militaire dienst. Ik had voor die tijd nog twee maanden vrij en werd gevraagd om les te geven aan een LOM-school in Groningen. LOM stond vroeger voor Leer- en opvoedingsmoeilijkheden, tegenwoordig heet dit speciaal basisonderwijs.
Toen ik nog maar net in militaire dienst zat, overleed mijn vader. Dat was in januari 1976. Ik besloot naar huis te reizen om daar mee te helpen. Zo kwam er na drie maanden een eind aan mijn diensttijd. Op de LOM-school waar ik eerder lesgegeven had, wisten ze dat ik thuis zat en ik werd gebeld of ik weer bij hen les wilde gaan geven. Vervolgens ben ik 35 jaar aan deze school verbonden geweest in verschillende functies.
Ik heb eerst vijftien jaar met veel plezier voor de klas gestaan. Daarna werd ik interim-directeur van deze school en vervolgens in 1991 intern begeleider en kon daardoor dus mooi weer kinderen met leerproblemen helpen. Na dit intern gebeuren werd ik ambulant begeleider. Ik werd door andere scholen ingehuurd om kinderen te helpen. In de tijd dat ik voor de klas stond, ging ik ook weer studeren. In 1985 ben ik als orthopedagoog cum laude afgestudeerd aan de Rijksuniversiteit Groningen. Als orthopedagoog ben je opvoedkundige, gespecialiseerd in ontwikkelings-, opvoedings- en leerproblematiek.
In 1999 werd ik door het Ministerie van Volksgezondheid geregistreerd als BIG registratie GZ psycholoog. Ik bekwaamde mij nog verder in de leerling-problematiek en door mijn netwerk werd ik benaderd om bij de VCPO Noord-Groningen aan de slag te gaan als onderwijsadviseur. Waarbij VCPO staat voor Vereniging voor Primair Christelijk Onderwijs. Dat werk doe ik nu nog steeds. Eerst twee dagen in de week voor de Stichting Noordkwartier en drie dagen voor de VCPO Noord-Groningen. Voor de Stichting Noordkwartier heb ik denk ik wel meer dan honderd scholen bezocht. De laatste jaren werk ik volledig voor VCPO Noord-Groningen. De laatste 25 jaar begeleid ik ook studenten die met hun masterstageperiode bezig zijn. Ik help mee om geschikte onderzoeksprojecten te vinden.
Wat dat betreft heb ik de mooiste baan die er bestaat. Want wat is er nu mooier om mee te helpen dat leerlingen gewoon les kunnen blijven volgen op hun eigen, vertrouwde school in hun eigen omgeving? Of, wanneer dat echt niet lukt, ze op weg te helpen in het speciaal onderwijs? In de jaren negentig ben ik ook begonnen met het schrijven van kinderboeken. Vooral gericht op kinderen met een taalachterstand. Erg leuk om te doen. Dat schrijven doe ik nu nog steeds. Vaak combineer ik dat met gericht onderzoekswerk voor specifieke vraagstukken.
Lijkt het u wat toe om straks gepensioneerd te zijn?
Daar zou ik graag nog even mee willen wachten, met dat gepensioneerd zijn. Mits mijn gezondheid het toelaat natuurlijk. Officieel kan ik er met 66 jaar en vier maanden uit, dat zou dus september 2020 zijn. Wanneer mijn werkgever er mee instemt dan zou ik graag tot 1 mei 2021 doorgaan, dan ben ik 67. Het werk wat ik doe is fantastisch mooi en ik heb een goede werkgever waar ik in alle vrijheid en vertrouwen voor mag werken.
Ik heb in de loop der jaren ook altijd geprobeerd om vrijwilligerswerk te doen, dat hoort erbij. Toen ik nog in Den Andel woonde, was ik voorzitter van het schoolbestuur en de dorpsbelangenvereniging. Ook in Eenrum ben ik actief geweest voor dorpsbelangen maar ook jarenlang voor VV Eenrum. Eerst als secretaris en tot begin dit jaar ben ik vijf jaar voorzitter geweest. Een jaar langer dan van te voren gepland maar dat kwam door het honderd jarig bestaan van de voetbalclub. Er is een mooi jubileumboek uitgekomen waar ik samen met veel andere enthousiastelingen veel tijd in heb gestoken.
Vroeger heb ik zelf ook jarenlang gevoetbald bij CSB Baflo en VV Eenrum maar door mijn blessuregevoelige knieën kwam hier al op jonge leeftijd een eind aan. Na mijn universitaire studie ging ik mij toeleggen op het marathonschaatsen en in de zomermaanden op het skeeleren. Als C-rijder ging ik vaak met Jakob Zwart op stap, we hebben gezamenlijk de nodige wedstrijden gereden. Als recreatierijder heb ik zelfs twee keer de Elfstedentocht uitgeschaatst, in 1985 en 1986.
Ik mag nu graag tuinieren, lezen en schrijven. Reizen is ook een hobby van mij. Met mijn dochter Emma heb ik al enige mooie reizen gemaakt. Onder andere naar Indonesië, Cuba, Tanzania en dit jaar werd Sicilië aangedaan. Ook deze reizen hebben tot prachtige herinneringen geleid.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Eigenlijk ken ik alleen maar hoogtepunten. Maar het ontmoeten van mijn liefdes, de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen, het cum laude afstuderen en het schrijven van (kinder)boeken steken er toch bovenuit. Ooit ben ik eens met een aantal schoolkinderen met de trein naar Winsum gegaan. Ze praatten aldoor zo negatief over de politie, dat moest maar eens veranderen vond ik. Mijn broer was als politieagent werkzaam in Winsum en we konden zo mooi een dag met hem meelopen. Voor de beeldvorming heeft dit enorm goed uitgepakt.
N.a.v. deze dag heb ik een informatiebrochure over het werken bij de politie gemaakt. Deze is door de provinciale politievoorlichter opgepikt en leidde uiteindelijk tot een landelijke politie innovatieprijs. Iets waar ik met gepaste trots op terugkijk. De media-aandacht die hier achterwege kwam, leidde zelfs tot schrijfcontacten in België. Ik heb de nodige documentatie opgestuurd, onder andere de verhalen van de serie ‘Zo leven de dieren’. Op den duur stuurden ze een grote doos terug met daarin in totaal zestien boeken van mijn hand.
Een bijzondere gewaarwording. De verbazing werd later nog groter toen ik enige boeken in een ANWB-winkel in Groningen zag liggen.
En de dieptepunten?
Dat mijn vader al op jonge leeftijd overleden is, hij mocht slechts 48 jaar worden. Zelf was ik toen nog maar 21. Ook mijn scheidingen waren nare perioden in mijn leven.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb je al enige bijzondere schrijversverhalen meegegeven. Het jubileumboek voor VV Eenrum is een heel mooi schrijfproces geweest. Iets waar ik vijf jaar geleden al mee was begonnen, door het verzamelen van allerlei verhalen en foto’s.
Voorin staan zelfs gesigneerde foto’s uit de jaren twintig van soms nog jonge spelers. Een van die toenmalige spelertjes, dhr. Bosma, leeft nog steeds en is inmiddels ver in de tachtig. Een interview met hem is in het boek opgenomen. Enige van zijn kleindochters zijn in zijn voetsporen getreden want die spelen nu bij EKC, de Eenrum-Kloosterburen Combinatie…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik vind het een enorme uitdaging om in ons woongebied een voorziening te creëren waar we kinderen met (leer)problemen kunnen helpen en onderbrengen. Nu moeten ze hiervoor naar Appingedam, Groningen of Haren. De gesprekken hierover met onder andere de nieuwe gemeente Het Hogeland zijn gaande. En wanneer de tijd er voor is, zou ik graag nog een keer een kinderboek met daarin veel aandacht voor de natuur willen schrijven.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Iedereen maakt wel eens verkeerde keuzes in zijn leven toch?
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Zeker een 8,5. Een heel mooi cijfer inderdaad.
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Samen doen is beter’. Dat geldt voor je werk, woonomgeving, in je familie- en vriendenkring maar ook op sportief gebied. Het is dan ook de boodschap die achterop het VV Eenrum jubileumboek is komen te staan…..