De wereldberoemde Grotten van Han
De tweede zaterdag van onze vakantie maakte ik een lange wandeling in de omgeving. Het kon nog net even, bedacht ik mij, voordat de echt tropische temperaturen los zouden breken. Toen ik zo’n kuitenbijtertje voltooid had, zag ik tot mijn verrassing een herdenkingsplek voor de Belgische wielergrootheid Claude Criqueleon. Ik wist niet dat hij al overleden was en al helemaal niet dat hij in deze omgeving was geboren. Maar dat hij enige Touretappes had gewonnen, was voor mij geen verrassing. En met de Tour noem ik nog een mooie tijdsbesteding tijdens deze vakantiedagen want middels de Ziggo Go app probeerde ik toch altijd wel het laatste uurtje van weer een heroïsche etappe te volgen. Met aldoor de achteraf vergeefse hoop dat Kruiswijk genadeloos toe zou slaan….
De tweede week begon heroïsch in Han. Ooit kreeg ik in een grijs verleden op de lagere school te horen dat de Grotten van Han een bezoekje meer dan waard waren. En dat bleek geen leugen te zijn. Bijna anderhalf uur liepen we door een ware fantasiewereld meters onder de grond en kregen we op gezette tijden de broodnodige uitleg van onze studentikoze gids. Waardoor ik er achterkwam dat die lange pegels waarvan ik de namen alweer vergeten ben met maximaal 1 mm per jaar groeien. De grootste pegel was geloof ik zeven meter, kun je nagaan hoelang die er over gedaan heeft om zo groot te worden. Ook leuk om te horen dat het in de grotten zowel ’s winters als zomers altijd veertien graden is. Dat is nog eens een klimaatbeheersing…
Dinant
De dinsdag stond in het teken van een bezoek aan Dinant. Daar is in de WOI een felle strijd geleverd, een gegeven waar boven in de burcht met een adembenemend uitzicht op het stadje ruimschoots aandacht aan besteed werd. Beide dames namen de kabelbaan, ik beklom de steile treden en kwam tot de conclusie dat mijn conditie wel eens beter geweest is. Of lag het toch aan de hitte?
Want het was warm geworden in het Belgische. Daar kwamen we ook achter tijdens het boottochtje over de rivier. Die ons onder andere langs een enorme brug leidde die hier in de tachtiger jaren gebouwd is om de route Parijs-Köln te vergemakkelijken en te versnellen. Toen ik dit moois op het dek eens wilde aanschouwen was het net alsof ik een denkbeeldige klap in het gezicht kreeg. Er was dan ook geen zuchtje wind te bekennen.
De warmste dag ooit gemeten…..
En dus werd de woensdag in het water doorgebracht. De beide dames zochten hun verkoeling in het nabijgelegen zwembad, ik baadde tussen het lezen en puzzelen door af en toe rustig rond in d’Ourthe om het hoofd koel te houden. Die verkoeling gaf uiteindelijk ook de doorslag om iets eerder weer naar Nederland te vertrekken dan nodig was. Hoe mooi de omgeving ook, ik kon prima leven met deze verhuizing. Op woensdagavond liep ik nog een keer naar La Roche toe om daar tot de verrassende conclusie te komen dat dit stadje ondanks eerdere bezoekjes toch nog meer mooie plekjes kende dan dat ik oorspronkelijk gedacht had.
En terwijl de airco er met temperaturen van boven de veertig graden er niet meer aan kon werken, togen we op de donderdag terug naar Noord-Nederland. Af en toe druppelde een condensstraaltje langs mijn benen. Toen ik het raampje iets opendeed voelde ik een warme luchtstroom langs mijn vingers. Dat bracht ook geen verkoeling dus. Buiten werd het temperatuurrecord van een dag eerder nogmaals een graadje aangescherpt. De Beneluxlanden zinderden onder een tropische en historische warmte. Ook dat is een herinnering die vast weer bovenkomt wanneer ik terugdenk aan de zomer van 2019 en aan het verblijf in het prachtige La-Roche-en- Ardenne, vlakbij huis gelegen…..