Sinds vorig jaar is onze provincie een prachtig wandelinitiatief rijker met het Pronkjewailpad. Maar liefst 600 kilometer, onderverdeeld in een Noordroute van 250 kilometer en een Zuidroute die nog 100 kilometer langer is, kunnen al wandelend de mooiste bezienswaardigheden bezocht worden. Ook Miranda heeft vorig jaar met haar wandelvriendinnen de nodige kilometers gelopen. Per keer werd er dan zo’n 15 tot 20 kilometer afgelegd en onderweg werden op bijzondere plekjes stempels verzameld.
Ook dit jaar zijn ze weer onderweg geweest, nu meer op de Zuidroute. Zo mocht ik ze onlangs nog ophalen uit Scheemda toen ze maar liefst 25 kilometer hadden weggewandeld. Daar bonusdochter Derian net haar rijbewijs gehaald had, kon ik als bijrijder genieten van de mooie omgeving. Dat lopen door onze prachtige provincie, dat is zo gek nog niet, bedacht ik mij toen. Daar ik vorig jaar mooie verhalen gehoord had over de loopavonturen rond het Schildmeer, een tocht die Miranda gemist had, pakten we in de rustiger zomermaanden de gelegenheid om eens lekker te gaan wandelen met beide handen aan…..
En dus gingen we met twee auto’s op pad. De ene moest in Woudbloem geparkeerd worden, de andere in Steendam. Groot was mijn verbazing toen de vrouw de Eemshavenweg pakte om in Woudbloem te komen. Volgens haar navigatievriendje de snelste route. En ik maar denken dat alles rond het Schildmeer zou plaatsvinden, en dan moet je toch via Ten Post de andere kant op? Wat voor een afstand moesten we wel niet afleggen? Oftewel, waar was ik aan begonnen?
Na die kleine veertig kilometer gereden te hebben, gingen we gezamenlijk verder naar Steendam. Een ritje van ongeveer achttien kilometer. In de verte doemden de boorden van het Schildmeer al op. De plek waar ik vroeger vaak met mijn ouders geweest ben om te zwemmen. Ook een stukje jeugdsentiment diende zich derhalve aan. De auto werd geparkeerd, de app geïnstalleerd en niet veel later gingen we gezamenlijk op pad. Eerst tussen het meer en de camping door waar allerlei campinggasten ons ietwat meewarig aanstaarden. Maar daar lieten wij ons niet door afschrikken. Al die vakantiegangers wekten bij ons zelfs al een beetje een vakantiestemming op.
De komende kilometers liepen we moederziel door de velden zonder iemand tegen te komen. Maar mooi was het wel. Op den duur raak je je oriëntatie helemaal kwijt. Zo vroeg ik mij af bij welke plaats die grote kerktoren in de verte toch hoorde. Het bleek Schildwolde te zijn waar we naar onderweg waren. De plaats waar ik zo vaak doorheen gereden ben, toen ik tijdelijk werk in Veendam had. Toen keek ik vaak al even verbaasd opzij. Wat was dat voor een mooi watergebeuren dat ze hier hadden aangelegd?
Het blijkt het Roegwold te zijn, onze wandelbestemming voor de komende uren. Een in 2014 kunstmatig aangelegd natuurgebied met het Eemskanaal in het noorden, Siddeburen in het oosten, Kolham in het zuiden en Woudbloem in het westen. En naar Woudbloem waren we dus op weg. Ik moet toegeven dat ik mij onderweg koste(r)lijk vermaakt heb. Wat een prachtig waterrijk gebied is dit geworden zeg. Met in het grasland tussen de waterpartijen door af en toe een prachtige plantenpraal. Ook een mooi gebied om doorheen te fietsen en daar werd dan ook door allerlei dagjesmensen gretig gebruik van gemaakt.
Enige honderden wandelmeters moesten zelfs via een smal paadje over het water gewandeld worden. Ook een uniek tussendoortje. Af en toe stopten we even om te eten of te drinken. Én om te genieten van al het moois wat we zagen. Zo dicht bij huis en ik was er nog nooit geweest. Maar daar kwam dankzij het Pronkjewailpad in juli tijdens heerlijk wandelweer, niet te warm dus en regenvrij, een eind aan.
Niet veel later waren we al in Woudbloem en vlak daarvoor wandelden we zelfs even door het gehucht Denemarken heen. Dat overkomt je ook niet alle dagen. We hadden er veertien wandelkilometers opzitten en onderweg ‘scoorde’ Miranda via de app nog enige stempels. Officieel is deze etappe nog een vijftal kilometer langer om vervolgens in Kolham te eindigen (of te starten) maar ik denk dat we het mooiste wel gezien hebben.
Pa’s Rover lachte ons in de verte al toe. We waren weer in Woudbloem. Een plaats waar ik normaal nooit zou komen. Al met al zijn we inclusief reistijd een kleine vijf uur onderweg geweest. De wandeldames zijn normaliter langer van huis maar die genieten dan van elkaars (sterke) verhalen, koffie met gebak en een lunch en zijn derhalve bijna een hele dag onder de pannen. Ik begrijp nu ook beter waar dat enthousiasme vandaan komt……