Het is de dinsdag van mijn laatste week vakantie wanneer ik dit verhaal wegtype. Vakantie en werk vloeiden ook deze drie weken vloeiend door elkaar heen. Dat leverde mij nog wel een standje van de buurman op die het delen van allerlei (adverteerders)berichten blijkbaar maar zozo vond. En nu plan ik dus een vakantiedagje in om een vakantieverhaal te schrijven, interviews in te plannen en voor te bereiden en de administratie bij te werken. Dus vanmorgen er al vroeg uit om nog even een kopje koffie te drinken met de vrouw die haar voorlopig laatste werkdag in Hoogezand beleefd heeft. Want zij kreeg in België te horen dat de deuren van de winkel waar ze werkte voorlopig dichtgaan……
Om direct maar met de deur in huis te vallen, de Belgische Ardennen zijn mij uitstekend bevallen. Ik heb ook wel eens twintig uur in de auto gezeten om onze vakantiebestemming te bereiken. Toch mooi om binnen een straal van 500 km en een kleine vijf uur rijden een geheel nieuwe wereld binnen te rijden. Het prachtige stadje La-Roche-en-Ardenne voelde direct warm en vertrouwd aan.
Tanken in Luxemburg
Ook heerlijk dat ik met ons nieuwe dieseltje maar een keer hoefde te tanken tijdens onze vakantie. En dat dreigde een dompertje te worden. Want normaliter is tanken in het buitenland een stuk goedkoper dan hier bij ons. Ware het niet dat diesel tanken in België een stuk duurder is dan hier. Dat scheelt soms wel twintig eurocentjes per liter met de pomp in Middelstum. Groot was dan de verbazing dat net over de grens in Luxemburg deze brandstof voor €1,09 weggegeven werd. Daar werd Bertje dus wel weer vrolijk van….
Afijn, La-Roche-en-Ardenne dus. Wat een pracht plekkie gelegen aan het bergriviertje d’Ourthe. Toen we ons geïnstalleerd, en vervolgens de nodige Belgische frieten naar binnen geharkt hadden, ging ik lopend op verkenning in onze tijdelijke omgeving. Het voelde direct overrompelend mooi. Dat zat wel snor dus voor de komende dagen.
Op dag een kwam de oudste bonusdochter al aangesneld op een mountainbike. Zij liep stage op een plek in de buurt en gaf de dag er op even een instructieles klimmen. Mooi om te zien hoe de dames even later hun weg vonden door de bomen en de lucht. Ik kon mij aan deze beproevingen onttrekken met de smoes dat ik dit allemaal al bij de The Royal Dutch Army meegemaakt had en wel foto’s zou maken. Het gaat Derian goed af op deze plek, een mooie tussentijdse beoordeling geeft wat dat betreft de nodige positieve energie.
Autistische uitstapjes?
Ons volgende uitstapje was naar het mooie stadje Durbuy. Toen we in het treintje stapten, dat ons een ‘amazing’ uitzicht op zou leveren, zag ik tot mijn verrassing Harry enige stoeltjes voor mij zitten. De vader van een van Jazlijn haar vroegere vriendinnetjes waardoor ik na het spelen wel eens met hem aan de babbel geraakte. Even later stonden we beiden hoog in een uitkijktoren te genieten van al het moois wat Durbuy ons te bieden had.
Zo tokkelde de eerste week in sneltreinvaart voorbij. In het begin was het nog regelmatig bewolkt en deed de lange broek en een T-shirt in bed wonderen. Vanaf de donderdag dienden ook in België de tropische temperaturen zich geleidelijk aan. Uiteraard verschalkte ik de eerste dagen al enige boeken, puzzelde er rustig op los en probeerde met Jazlijn tien keer een badmintonshuttle over te slaan. Iets wat elke keer op de negen alsnog de soep in draaide.
En soms kun je je ook prima vermaken met alleen maar rustig kijken wat er zich in de omgeving afspeelt. Zo kregen we in de eerste week gezelschap van een groep jongens die met twee begeleiders vlak bij ons in de buurt hun kamp opgeslagen hadden. Dacht ik in het begin nog te maken te hebben met een schoolklas, later kwamen we tot de conclusie dat er toch wat bijzonders met deze jongemannen aan de hand was. Wellicht wat autistisch of ADHD-ers on tour?
De vrouwelijke begeleidster was streng en schreeuwde er regelmatig op los. De mannelijke begeleider was de rust zelfde en suste menig ruzie in de kiem. Het afbreken van het kamp en de onderlinge taakverdeling was een lust voor het oog. Af en toe liepen de gemoederen behoorlijk hoog op maar uiteindelijk reden twee volgeladen busjes terug naar huis. Ongetwijfeld moe maar voldaan.
Tussendoor konden we ook mooi nog even de verjaardag van Jazlijn vieren. Voor de verandering was ze weer eens tijdens een buitenlands tripje jarig. Met haar vriendinnen ver weg in Nederland, probeerden we er toch een niet alledaagse vakantiedag van te maken. En dus werd er taart ingeslagen, een verjaardagscadeau geshopt en ’s avonds pizza gegeten in het nabijgelegen Marche waar de vrouw een kleine maand eerder ook al had gezeten met Derian om daar haar verjaardag te vieren. Een dejavu voor haar dus en voor mij een mooie gelegenheid om nog snel even een door het stadje te wandelen……